Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης συνεχίστηκε σε χαλαρούς ρυθμούς και το σαββατοκύριακο, με την πρώτη ταινία που εμφανίστηκε να κάνει sold out, το Ambassador του Mads Brügger, αλλά και το Nostalgia for the light του Patricio Guzmán να αποσπά ιδιαίτερα ενθουσιώδεις αντιδράσεις από το κοινό. Και τις δύο ταινίες θα τις παρακολουθήσουμε στις επαναληπτικές προβολές τους, οπότε και θα αποφανθούμε για το αν το word of mouth ήταν δικαιολογημένα θετικό. Προς το παρόν, Open Secret, Into The Abyss και Love Addict κάτω από το μικροσκόπιο του ντιεξομπλόγκ, μετά το άλμα.
Το Κοινό μυστικό καταγράφει την ιστορία του Steve Lickteig, που μεγάλωσε ως θετός γιος του Don και της Mary Jane Lickteig, σε μια φάρμα στο Κάνσας μαζί με άλλα 8 αδέλφια, για να μάθει στα 18 από τους δύο καλύτερούς του φίλους ότι δεν είχε υιοθετηθεί από αγνώστους, αλλά ήταν γιος της μεγαλύτερης αδελφής του, Joannie. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο περίγυρός του, οι συγγενείς του, οι συμμαθητές του, οι συντοπίτες του, ακόμη και οι εκάστοτε φιλενάδες του, όλοι ήξεραν αυτό το μυστικό.
Αν και θα μπορούσε να καταφύγει σε εύκολους μελοδραματισμούς και ξεσπάσματα, το Κοινό Μυστικό διατηρεί μια ισορροπία στην προσέγγισή του με το «γιατί» να γίνεται το πιο βασανιστικό ερώτημα για τον σκηνοθέτη, που προσπαθεί να δώσει αιτιολόγηση στην τροπή των γεγονότων της ζωής του. Η κατανόηση της ψυχολογίας των δύο γυναικών (Mary Jane και Joannie) γίνεται το κλειδί για την κατανόηση των αποφάσεών τους που οδήγησαν, όχι μόνο στην πραγματοποίηση αυτών των γεγονότων, αλλά και στην καθολική αποσιώπησή τους από τον ίδιο τον Steve. Σε τελική ανάλυση, είναι ένα home video gone wrong, ένα οικογενειακό πορτρέτο που αμαυρώνει τον αμερικάνικο τρόπο ζωής και η ανάγκη ενός μεγάλου παιδιού να αποδώσει σε κάθε μέλος της οικογένειάς του τον ρόλο που πραγματικά του αρμόζει και το χαρακτηρίζει. Ενδιαφέρον.
Into The Abyss (2011) του Werner Herzog (3,5*/5)
Ο Werner Herzog δεν είναι πρωτάρης στον χώρο του ντοκιμαντέρ αλλά ούτε και στο θέμα των εγκλημάτων στην Αμερική και την αντιμετώπιση της θανατικής καταδίκης. Στο Into The Abyss εξερευνά μια μάλλον βαρετή αστυνομική ιστορία τριπλής ανθρωποκτονίας για την κλοπή ενός πολυτελούς αμαξιού αλλά αυτό γίνεται ουσιαστικά η αφορμή για την ενδοσκόπηση της ψυχολογίας του εγκληματία, την αντιμετώπιση του ενδεχόμενου της θανατικής ποινής, τον προβληματισμό σχετικά με το τι τελικά φταίει και την «θεία» προσέγγιση του θέματος. Ο Herzog εγκαταλείπει το σύνηθες voice-over και δομεί την ταινία πάνω σε μία σειρά συνεντεύξεων που φέρνουν στο προσκήνιο τους υπεύθυνους για τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς, τους συγγενείς των εκλιπόντων και τις φιλοσοφικές απόψεις των εμπλεκόμενων σχετικά με τις συνέπειες εκείνης της νύχτας.
Η χαρακτηριστική φωνή του Herzog θέτει τις ερωτήσεις και η κάμερα καρφώνεται στα πρόσωπα των ερωτηθέντων. Ο Herzog γενικότερα έχει την τάση να αφήνει την άποψή του να διαφαίνεται στην εξιστόρηση των ντοκιμαντέρ του, και εδώ αυτό γίνεται κάπως φανερό στην επιλογή των ερωτήσεων, όμως προσπαθεί να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο αποστασιοποιημένος γίνεται αφήνοντας τον θεατή μόνο στην επεξεργασία των πληροφοριών. Σε μεγάλο βαθμό, η προσέγγισή του δεν αποφεύγει την πεπατημένη λόγω θέματος, καταφέρνει όμως να προσθέσει κάποια ενδιαφέροντα σημεία (όπως η άποψη του ιερέα στην εισαγωγή της ταινίας ή του πρώην εκτελεστή προς το τέλος) αν και τελικά αδικείται από την σύγκριση καθώς προβάλλεται μέσα στην θεματική ενότητα ενός φεστιβάλ που φέτος δίνει έμφαση στο σωφρονιστικό σύστημα και την αντίστοιχη δικογραφία. Παρόλα αυτά, έχει την δύναμη να εντυπώνεται στο μυαλό του θεατή και αποδεικνύεται περισσότερο υποβλητική από όσο διαφαίνεται αρχικά., κάτι που το συνειδητοποιώ γράφοντας αυτές τις γραμμές.
Love addict (2011) της Pernille Rose Grønkjær (3,5*/5)
Ιδιαίτερα αναζωογονητική αλλαγή στη θεματολογία του φεστιβάλ, ο Ερωτομανής της Pernille Rose Grønkjær προβάλει τις επτά προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που εγκλωβίζονται στο φανταστικό τους κόσμο και ντοπάρονται με την ιδέα της αιώνιας, παθιασμένης αγάπης. Ο ψυχαναγκασμός της αγάπης, η συνεχής ανάγκη για ερωτική επιβεβαίωση, η εναλλαγή της εμπιστοσύνης με την απόρριψη, τα όνειρα και οι αυταπάτες, η ευχαρίστηση και ο πόνος, η λογική και η τρέλα δημιουργούν μια ενιαία αφήγηση που κατά στιγμές αγγίζει τα όρια του θρίλερ και της Μοιραίας Έλξης.
Διατηρώντας μια λεπτή ισορροπία οίκτου, στοργής, κριτικής και συμπόνιας προς τους ανθρώπους που εκτίθενται, η Grønkjær προσπαθεί να ορίσει την έννοια του εθισμού σε αυτή την περίπτωση, μέσα από τις μαρτυρίες των ίδιων των εθισμένων, χωρίς να την βάζει σε συγκεκριμένες κατηγορίες ή να την κάνει πολύ συγκεκριμένη. Εξάλλου, η έννοια της αγάπης και οι εκφάνσεις της δεν μπορούν να συγκεκριμενοποιηθούν στον ίδιο βαθμό με τον εθισμό, για παράδειγμα, σε ναρκωτικές ουσίες ή το αλκοόλ. Παρόλα αυτά, όσο οι ιστορίες εξελίσσονται, ο κοινός παρονομαστής αρχίζει να εμφανίζεται και οι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές δεν καμουφλάρονται πλέον από τα υποτιθέμενα λόγια συνειδητοποίησης του προβλήματος. Το Love Addict στα 80 λεπτά του καταφέρνει να γίνει άμεσο και τρομακτικό, ειδικά όταν παρουσιάζει περιπτώσεις και καταστάσεις όπου η πλειοψηφία του κοινού λίγο-πολύ βρίσκει κοινά σημεία, αν και θα ήθελα να δω στη συνέχεια πώς μπορεί να εξελιχθεί η αντιμετώπιση του εθισμού, όταν πλέον έχει γίνει αποδεκτή η ύπαρξή του.
"Tο μικροσκόπιο του ντιεξομπλόγκ" και τα reviews παίρνουν άλλη όψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα να ρίξω λίγο τυρί στο κείμενο. Την άλλη φορά θα βάλω "cheesy alert" :P
ΑπάντησηΔιαγραφή