Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

#tdf14 report: Του Παναχί και της παρηγοριάς

Το σχέδιο ξεκίνησε φιλόδοξα αλλά στην πορεία κάτι άλλαξε και αποφασίστηκε να ακολουθηθεί μια πιο χαλαρή προσέγγιση στο φεστιβάλ. Μετάφραση: μια διαολεμένη ίωση με κράτησε αποτελεσματικά εκτός κινηματογράφων με αποτέλεσμα τόσο τα αναμενόμενα Ambassador, Nostalgia for the light και ¡Vivan las antipodas! όσο και τα ντοκιμαντέρ που κέρδισαν τελικά να μείνουν χωρίς κάλυψη. Η προβολή του μη φιλμ του Τζαφάρ Παναχί «Αυτό δεν είναι μια ταινία» αποτέλεσε μάλλον την προβολή της παρηγοριάς, κλείνοντας αυτόν τον μικρό φεστιβαλικό κύκλο, και συνοδεύτηκε από 2 ακόμη ντοκιμαντέρ που δεν εκπλήρωσαν τις υποσχέσεις που έθεσαν με την επίσημη σύνοψή τους.


This is not a film (2011) των Jafar Panahi και Mojtaba Mirtahmasb
Ο Τζαφάρ Παναχί κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική σκηνή τους τελευταίους μήνες όχι με το έργο του όπως είναι συνηθισμένος αλλά με την προσωπική του ιστορία. Καταδικασμένος από το ίδιο το κράτος του Ιράν σε εξαετή φυλάκιση και εικοσαετή απαγόρευση της άσκησης σκηνοθεσίας και συγγραφής σεναρίου, τράβηξε τα φώτα πάνω του όταν αποφάσισε ότι παρότι τον κατ’ οίκον περιορισμό του, θα καταφέρει να εκφράσει την αντίθεσή του και θα δηλώσει παρόν έστω και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ο σκηνοθέτης που ήταν επίσημος καλεσμένος στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών με την προκλητική επίδειξη της άδειας καρέκλας του σε κάθε αφορμή, δημιούργησε την απάντησή του σε όλη αυτή την πρωτοφανή λογοκρισία κινηματογραφώντας στο σπίτι και δοκιμάζοντας τα όριά του και τις αντοχές του, σαν άνθρωπος που ουσιαστικά του έχει απαγορευτεί ο μόνος τρόπος έκφρασης που γνωρίζει. 

Κινηματογραφημένο μέσα σε δέκα μέρες αλλά αποτυπώνοντας ουσιαστικά μία τυπική μέρα στη ζωή του σκηνοθέτη, το This Is Not A Film δεν μπορεί να αποτελέσει ουσιαστικό αντικείμενο κριτικής γιατί δεν προσπαθεί να είναι κάτι τέτοιο, όμως σίγουρα δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την ύπαρξή του. Πρόκειται για μια φωνή διαμαρτυρίας, μία προσπάθεια απεικόνισης μιας τίγρης μέσα στο κλουβί και μία χαρακτηριστική περίπτωση καταπίεσης της ελευθερίας του λόγου στο βασικότερο και προφανέστερο επίπεδο. Παίζοντας με τον νόμο και ακροβατώντας ανάμεσα στα κενά των περιορισμών του, ο Παναχί διαβάζει ένα από τα τελευταία του σενάρια, συνομιλεί με τον δικηγόρο του, επικοινωνεί με την οικογένειά του και τους γείτονες και συνεχώς προσπαθεί να ξεκλέψει πληροφορίες και ματιές από τον έξω κόσμο. Το This is not a film όντως δεν είναι μια ταινία, ούτε και ένα αντικειμενικό ντοκιμαντέρ, αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον στον τρόπο που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τον κινηματογράφο και αυτό από μόνο του αποτελεί αιτία, μαζί με το πολιτικό παρασκήνιο της ιστορίας, που η ταινία αποκτά λόγο ύπαρξης και σημασία. Κριτική αξιολόγηση σε αστεράκια, εσκεμμένα, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί. 


The Bengali Detective (2011) του Dennis Wheatley (2,5*/5)
Όταν οι κάτοικοι της Καλκούτα, μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις του κόσμου, χάνουν την πίστη τους στις αρχές, ανοίγει ο δρόμος για ένα νέο φαινόμενο: μια κάθετη αύξηση στη χρήση υπηρεσιών ιδιωτικού ντετέκτιβ. Η ταινία ακολουθεί τον ατρόμητο ντετέκτιβ Ρατζές Τζι και την ετερόκλητη ομάδα του σε τρις διαφορετικές υποθέσεις σε όλη την Ινδία. Παράλληλα, ο δυναμικός Ρατζές ονειρεύεται να κερδίσει έναν εθνικό διαγωνισμό ταλέντων ενώ κουβαλά ένα οικογενειακό φορτίο που κρύβει στον πυρήνα του μια δραματική ερωτική ιστορία. Αν όλα αυτά θυμίζουν Bollywood, συμβαίνει εσκεμμένα καθώς ο Wheatley προσεγγίζει το θέμα ανορθόδοξα και με συνεχόμενες εναλλαγές ύφους. Αυτό είναι απολαυστικό κατά στιγμές, φαίνεται όμως αποσπασματικό σε κάποιες περιπτώσεις και στην τελική δημιουργεί ένα άνισο έργο που κρύβει δύναμη αλλά κάπου χάνει στην εκτέλεση. 


What happened On Pam island (2011) της Eliza Kubarska (2*/5)
“Μια απίστευτη ιστορία αγάπης με πρωταγωνιστές τους Πολωνούς αλπινιστές Ελίζα Κουμπάρσκα και Ντάβιντ Καζλικόφσκι, που διαπλέουν τα φιορδ της νότιας Γροιλανδίας για να ανέβουν τον ψηλότερο παραθαλάσσιο γκρεμό του κόσμου. Αυτό το γιγάντιο τείχος από γρανίτη είναι προσβάσιμο μόνο με καγιάκ μέσα από μια απειλητική, θυελλώδη θάλασσα, όπου το νερό είναι παγωμένο – ένα αναποδογύρισμα του σκάφους σημαίνει υποθερμία και θάνατο μέσα σε λίγα λεπτά. Κάποια στιγμή, η Ελίζα κι ο Ντάβιντ βρίσκονται μόνοι, ν’ αναρριχώνται σ’ αυτό τον όγκο των 1.600 μέτρων – κι όλα αυτά για ένα φιλί. Η εμπιστοσύνη και το πάθος με φόντο ένα από τα oμορφότερα τοπία που έχετε δει ποτέ.” Λέει το δελτίο τύπου και έχει εν μέρει δίκιο καθώς ναι, το τοπίο είναι εντυπωσιακό και ναι, οι Πολωνοί αλπινιστές εντυπωσιάζουν με την αφοσίωσή τους, όμως το τελικό δημιούργημα είναι άκρως παραπλανητικό. Επιπλέον σκηνές συνεργείου διανθίζουν την ιστορία, εξάρσεις δράματος προκαλούν μειδιάματα και ξαφνικές ψεύτικες τονωτικές ενέσεις περιπέτειας απογοητεύουν. Το τοπίο όμως παραμένει πάντα μαγευτικό, ακόμα κι όταν δεν συμβαίνουν πολλά πράγματα στο νησί Παμ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...