Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Cannes 2011: Η χαρά των σινεφίλ ή η κατάρα των κριτικών;

Πατροπαράδοτα, οι Κάννες είναι το μέρος που επιθυμεί να βρίσκεται ο κάθε κινηματογραφόφιλος αυτή την περίοδο. Λίγο το φεστιβάλ, λίγο οι λαμπεροί καλεσμένοι, λίγο το καλοκαίρι που είναι έτοιμο να ξεχυθεί στις ζωή μας, είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία της ειδησεογραφίας που αφορά τον κινηματογράφο προέρχεται από την Γαλλική ριβιέρα αυτές τις μέρες. Ας επιχειρήσουμε ένα mini recap των πρώτων ημερών.


Η πρεμιέρα έγινε με το τελευταίο έργο του Woody Allen, που εκτός από το καστ του, που πάντα τραβά την προσοχή, τράβηξε από νωρίς τα βλέμματα και από την πανέμορφη αφίσα που έβαλε τον Owen Wilson στον καμβά του Van Gogh. Οι κριτικές παρόλα αυτά ήταν κάπως χλιαρές, μιλώντας για απεικόνιση καρτ-ποστάλ αλλά χωρίς νεύρο, για έναν Woody Allen-τουριστικό οδηγό και για μια ταινία χωρίς σπίθα. Παρόλα αυτά, σε εντελώς άλλο κλίμα, ο Roger Ebert αποκάλεσε την ταινία "whimsical delight", διαταράσσοντας την ομοφωνία.

Μια ακόμη ταινία που αναμένονταν με ενδιαφέρον, ήταν το Sleeping Beauty της πρωτοεμφανιζόμενης Janet Leigh. Ήδη από το μυστικιστικό trailer είχαν δημιουργηθεί προσδοκίες, αλλά και απορίες, σχετικά με την πραγματική φύση του φιλμ. Οι κριτικές, αν και όχι αποθεωτικές, ήταν σε γενική ανάλυση θετικές και μίλησαν για ένα έργο γενναίο αλλά κλινικά ψυχρό και πλήρως αντιερωτικό στις γυμνές σκηνές, που δημιουργεί απορίες σχετικά με το τι τελικά ήθελε να πει η σκηνοθέτης. Παρόλα αυτά, η ερμηνεία της Emily Browning επαινέθηκε και άλλαξε αμέσως το προφίλ της νεαρής ηθοποιού, απομακρύνοντάς την από τις αθώες ταινίες του Hollywood, όπου είχε εμφανιστεί έως τώρα.

Την επόμενη μέρα, οι δύο ταινίες που τράβηξαν την προσοχή δημιούργησαν τελείως διαφορετικές εντυπώσεις. Από την μια, το We Need To Talk about Kevin χειροκροτήθηκε θερμά. Οι πρώτες κριτικές μιλούν για ένα έργο που προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι (με την καλή έννοια), που προσπαθεί να εντοπίσει την απαρχή της βαρβαρότητας αλλά που τελικά υστερεί στην αποσαφήνιση των κινήτρων του πρωταγωνιστικού αγοριού. Δεν παύει να είναι όμως ένα από τα καλύτερα έργα που προβλήθηκαν μέχρι σήμερα στις φετινές Κάννες, με μία Swinton όπως πάντα στοιχειωτική και μία Ramsay, όπως πάντα ικανή στην σκιαγράφηση μεστών και γεμάτων σκηνών. Η επόμενη ταινία της ημέρας, όμως, το Restless του Gus Van Sant απογοήτευσε πλήρως, ο Ηλίας Φραγκούλης το χαρακτήρισε "υπνοστεντόν της χιψτεριάς" και οι πιο μετριοπαθείς απλά άψυχομελό και χωρίς να καταλήγει πουθενά. Όχι καλό δείγμα για το "Ένα Κάποιο Βλέμμα".

Και κάπου εκεί έρχεται και η Παρασκευή και 13 και ανακοινώνεται η συνεργασία Scorsese και Trier σε νέο project (Απόλυτος τρόμος. Για τον Scorsese) και κάνει και πρεμιέρα η επιστροφή του Nanni Moretti στις Κάννες. Το Habemus Papam όμως τελικά χαρακτηρίζεται κατώτερο των προσδοκιών και γενικά ασφαλές και άκακο με συγκρατημένη ερμηνεία από τον Michel Piccoli ως Πάπα Βενέδικτο. Πέρα από αυτό, οι υπόλοιπες ταινίες που τράβηξαν τα βλέμματα των ημερών ήταν το Wu Xia (από τα καλύτερα του είδους σύμφωνα με το twitchfilm), το καθαρά Χάνεκε-ικής αισθητικής Michael (που αποφεύγει να αξιοποιήσει το σοκ της υπόθεσης και καταφεύγει περισσότερο σε τακτική παρατήρησης), το υποσχόμενο ντεμπούτο της Rebecca Daly The Other Side Of Sleep (παρά το μειονέκτημα του έργου να μην μπορεί να κατηγοριοποιηθεί κάπου εύκολα), οι νέοι Dardenne που ακόμα το έχουν, όπως φαίνεται,  και η ευρωπαϊκή πρεμιέρα της αποκάλυψης του Sundance Martha Marcy May Marlene, που μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια του τρόμου. Κι ύστερα ήρθε το Tree Of Life.

Το τελευταίο πόνημα του Terrence Malick αναμένεται εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, έρχεται με star power Brad Pitt και Sean Penn, με αφίσες που προδιέθεταν για κάτι εγκεφαλικό και υπαρξιακό, και πολλές, πάρα πολλές προσδοκίες. Όπως σχεδόν σε όλα τα τόσο αναμενόμενα έργα, υπήρχαν ακραίες αντιδράσεις, αποθεώσεις αλλά και γιούχα. Η μέση άποψη είναι ότι το υπερφιλόδοξο σχέδιο του Malick κάπου χωλαίνει, παρατάσσει πανέμορφες εικόνες και αλλά χωρίς συνοχή και τελικά καταρρέει κάτω από το βάρος των φιλοδοξιών του. Αυτό βέβαια δεν νομίζω ότι θα αποτρέψει κανέναν που θέλει να το δει, να αγοράσει εισιτήριο την επόμενη Πέμπτη που έρχεται και στις ελληνικές αίθουσες.

Και το φεστιβάλ δεν έχει φτάσει ακόμη στη μέση του... Και για να μην λες ότι μόνο την κουλτούρα κοιτάμε, πάρε και εντυπωσιακό σχολιασμό κόκκινου χαλιού από @SakosmeBiftekia, όπως μόνο εκείνη γνωρίζει να κάνει.

1 σχόλιο:

  1. Άντε να δούμε τι θα ακουστεί και για τον Almodobar! Πάντως το Tree of Life στο rotten tomatoes μια χαρά το πάει μέχρι στιγμής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...