Σάββατο 21 Μαΐου 2011

#Cannes μέρος δεύτερο: Ο Λαρς, ο Πέδρο και τα άλλα παιδιά


Φέτος οι Κάννες είχαν θόρυβο, δυνατά ονόματα και πικάντικο παρασκήνιο. Αν και ξεκίνησαν ήσυχα, λίγες ώρες ουσιαστικά πριν το τέλος του φεστιβάλ μπορούμε άνετα να παραδεχτούμε ότι οι φετινές Κάννες είχαν την αίγλη που κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει. Λαρς Φον Τρίερ, ξεπέρασες τον εαυτό σου αυτή την φορά.

Πριν το υπερθέαμα του Λαρς Φον Τρίερ, υπήρξε το Snowtown. Βασισμένο στην πραγματική ιστορία του serial killer John Bunting, αυτό το φιλμ από την Αυστραλία προκάλεσε μαζικές αποχωρήσεις και αντιδράσεις λόγω των γραφικών του σκηνών βίας αλλά και όλου του άβολου συναισθήματος που προκαλούσε ολόκληρη η θέαση της ταινίας. Παρόλα αυτά όσοι έμειναν μέχρι το τέλος της προβολής χειροκρότησαν θερμά, η ερμηνεία του Lucas Pittaway επαινέθηκε, και γενικώς η ταινία εκτιμήθηκε ιδιαίτερα κυρίως από το λιγότερο συντηρητικό κοινό, γεγονός που φάνηκε και από την βράβευση της ταινίας στην "Εβδομάδα Κριτικής". Παρόλο που έφυγε χωρίς ελληνική διανομή, η παρουσία του σε κάποιο ελληνικό φεστιβάλ θεωρείται σχεδόν σίγουρη.

Αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε μια ταινία που επαινέθηκε όσο καμία άλλη στο φεστιβάλ (τουλάχιστον μέχρι την προβολή του Drive, more on that later), θα επιλέγαμε το Le Havre του Aki Kaurismäki. Η ιστορία του ηλικιωμένου λούστρου, στο δρόμο του οποίου βρίσκεται ένα αγοράκι από την Αφρική, παρουσιάστηκε από τον Φινλανδό σκηνοθέτη με ευαισθησία, ανάλαφρη διάθεση, χιούμορ και rock'n'roll ενέργεια. Αναλύοντας ένα θέμα που θα μπορούσε κάλλιστα να διαδραματίζεται και στην Αθήνα, όπως είπε και ο ίδιος, χειροκροτήθηκε θερμά και θεωρήθηκε αμέσως ένας από τους κυριότερους διεκδικητές του Χρυσού Φοίνικα.

Κι ύστερα ήρθε ο Λαρς Φον Τρίερ και το φεστιβάλ δεν ήταν ποτέ το ίδιο. Ο εκκεντρικός Δανός παρουσίασε μία από τις πιο ήρεμες ταινίες του, σύμφωνα με τις αναφορές, σχετικά με έναν γάμο που ετοιμάζεται να γίνει λίγο πριν ο κόσμος καταστραφεί από έναν πλανήτη ονόματι Μελαγχολία, που κατευθύνεται προς τη Γη και δίνει με το όνομά του τον τίτλο της ταινίας. Κανείς δεν αμφισβήτησε την οπτική ομορφιά της ταινίας, αν και κάποιοι κατέκριναν τους αργόσυρτους ρυθμούς. Κάποιοι δε αμφισβήτησαν την ουσία του όλου εγχειρήματος. Παρόλα αυτά, σε γενικές γραμμές, οι εντυπώσεις που άφησε η δημοσιογραφική προβολή ήταν ιδιαιτέρως θετικές έως και διθυραμβικές, χωρίς να λείπουν και οι τελείως αρνητικές κριτικές. Η συνέντευξη τύπου που ακολούθησε όμως ανακίνησε τα πράγματα. Γνωστός για τις προκλήσεις του, ο Τρίερ δήλωσε πιθανή ταύτιση και συμπάθεια προς τον Χίτλερ, οι υπόλοιποι τον κατηγόρησαν για Ναζιστή, ο ίδιος ζήτησε συγνώμη (μαζί με ένα παραστατικότατο FUCK γραμμένο πάνω στην γροθιά) και όλα αυτά ωραία και καλά οδήγησαν στο πρωτοφανές γεγονός ανακήρυξης του Τρίερ σε persona non grata για το φεστιβάλ. Ο Λαρς Φον Τρίερ δημιούργησε δηλαδή την πιο ήρεμη ταινία της καριέρας του και με τις δηλώσεις του ήρθε κι έσκασε σαν "βόμβα". Το καμπανάκι είχε αρχίσει να χτυπάει από τότε που χαρακτήριζε την ταινία του... σκατά.


Oι εντυπωσιακές πρεμιέρες συνεχίστηκαν με τον νέο Almodóvar, στο La Piel Que Habito, ταινία που από την αρχή τράβηξε τα βλέμματα λόγω των εκκεντρικών αφισών αλλά και από το σύντομο αλλά αποτελεσματικό teaser που κυκλοφόρησε λίγο πριν το φεστιβάλ.Οι Ισπανοί κριτικοί το αποθέωσαν, οι διεθνείς ήταν λίγο πιο συγκρατημένοι αλλά και πάλι πολύ θετικοί, φυσικά χωρίς να λείπουν οι αντιδράσεις, κυρίως όσον αφορά το σταθερό ύφος του Almodovar σε όλες τις ταινίες του. Ο Antonio Banderas παρόλα αυτά επέστρεψε σε star status και η ταινία αυτόματα συμπεριλήφθηκε στις πιο αναμενόμενες της σεζόν.

Τελευταία μεγάλη ταινία το Drive του Nicolas Winding Refn, που έπιασε τις Κάννες προ εκπλήξεως και δημιούργησε κίνημα ενθουσιασμού. Στυλιστικές αναφορές στα 80s, γρήγοροι ρυθμοί, σωστές γκανγκστερικές δόσεις και ένας Ryan Gosling συνεπής όπως πάντα. Μαζί με το Le Havre, θεωρείται από τα πιο σίγουρα χαρτιά για τα βραβεία.

Στα υπόλοιπα μέτωπα, το Pater προκάλεσε μαζικές αποχωρήσεις από το πρώτο δεκάλεπτο λόγω ακραίας... γαλλικότητας, το Beaver της Jodie Foster με την ίδια και τον κατατρεγμένο Mel Gibson ήταν μάλλον κακό, το Tatsumi κρίθηκε ενδιαφέρον, το Artist πολύ καλό αν και θα μπορούσε να ωφεληθεί με πιο σφιχτό μοντάζ, ενώ το 3D Hara-Kiri του Miike αμφισβητήθηκε και έκανε το κοινό να αναπολήσει την δεξιοτεχνία των 13 Samurai χωρίς να λείπουν και οι θετικές εντυπώσεις.

Φυσικά, Κάννες χωρίς κόκκινο χαλί ΔΕΝ είναι Κάννες. Όπως και στο πρώτο μέρος του recap, σε λινκάρω στο μόνο μέρος όπου θα έχεις την καλύτερη κάλυψη του κόκκινου χαλιού από την πένα της αγαπημένης @SakosmeBiftekia. Οι νικητές αναμένονται στο τέλος του Σαββατοκύριακου με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και χωρίς την παρουσία του Τρίερ, φυσικά, αλλά με ανεξίτηλες τις μνήμες από τις δηλώσεις του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...