Υπάρχουν δύο πράγματα που με τρομάζουν περισσότερο στο σινεμά. Το ένα είναι τα παιδιά-φαντάσματα. Υπάρχει κάτι το απόκοσμο σε αυτά που συνδυάζεται με μια αθωότητα που έχει διαστραφεί και έχει γίνει απειλητική και συνήθως θανάσιμη. Blame the Asians. Και στην δυτική κινηματογραφία όμως υπάρχουν πολλές εμφανίσεις παιδιών-φαντασμάτων που τις περισσότερες φορές μόνο οιωνοί καλών καταστάσεων δεν είναι. Η ιδέα παραμένει ίδια, απλά αλλάζουν οι λεπτομέρειες. Ή μπορεί και όχι. Εν πάσει περιπτώσει, ας θυμηθούμε κάποιες ταινίες όπου τα παδιά φαντάσματα είχαν την τιμητική τους. Και όχι, ούτε ο Casper μετράει ούτε το ανθρωπάκι της Michelin από το Ghostbusters.
The Sixth Sense (1999): Ι see dead people. Obviously. Και μανάδες, και μπαμπάδες, και τρελούς και… παιδιά. Διακρίσεις δεν υπάρχουν. Τα είδε όλα που λέμε ο Haley Joel Osment.
The Others (2001): Πριν το Lost, υπήρχαν οι άλλοι Άλλοι. Η Nicol Kidman και τα παιδιά της κατοικούν σε ένα σπίτι που είναι γεμάτο φαντάσματα. Ή μήπως όχι; Έξοχη ταινία που εμπνέεται από την αίσθηση μυστηρίου του ασπρόμαυρου κινηματογράφου και παραδίδει μαθήματα παραδοσιακού και παράλληλα διαχρονικού τρόμου.
Coraline (2009: Οι ταινίες με stop motion είναι παιδικές, σωστά; Λάθος. Η Coraline του Henry Selick παίρνει όλα τα παραδοσιακά στοιχεία ενός Family movie και τα διαστραβλώνει μπροστά στα μάτια της μικρής Coraline, η οποία βρίσκεται ξαφνικά σε έναν εφιάλτη όπυ δεν φαίνεται να υπάρχει καμία έξοδος παρά μόνο ευτυχία πίσω από δυο μάτια-κουμπότρυπες. Κυριολεκτικά. Ευτυχώς, που εμφανίζονται και κάποια παιδιά-φαντάσματα δηλαδή που ίσως μπορούν να βοηθήσουν λίγο…
Dead Of Night (1945): Σε μία από τις καλύτερες σπονδυλωτές ιστορίες τρόμου του κινηματογράφου ever, υπάρχει πάντα χώρος για ένα παιδί-φάντασμα. Στην πρώτη ιστορία της ταινίας, ένα κορίτσι σε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτυ βρίσκει μία κρυμμένη σκάλα που την οδηγεί σε ένα αγόρι που κλαίει. Ποιος είπε ότι το 1945 δεν γνώριζαν τι πάει να πει πραγματικός τρόμος;
Ju-On (2001): Μετά από δύο τηλεταινίες, αμέτρητα sequel, prequel, παραprequel και αμερικανικά remake, το παιδί με την τσιρίδα της γάτας έχει γίνει iconic και χαρακτηριστικό του j-horror. Όσο κι αν αμφισβητείται η ποιότητα των ταινιών της σειράς, κανείς δεν αμφισβητεί τον τρόμο που εμπνέει ο μικρός. Τρομάρα του.
A Tale Of Two Sisters (2003): Ο μόνος λόγος που το A Tale Of two Sisters δεν συμπεριλαμβάνεται στη γενική κατηγορία του Ju-On είναι το γεγονός ότι ο Kim Ji-Woon δημιούργησε κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Nuff Said και Spoiler-free.
Thir13en ghosts (2001): Αν και πολύ κατώτερο από το αυθεντικό του 1960, το οποίο δεν είναι ταινιάρα και από μόνο του, το Thir13een Ghosts εμβάθυνε περισσότερο στην ιδέα των 13 φαντασμάτων δίνοντάς τους όνομα και ρόλο (και πολλές φρικιαστικές εικόνες στο ενδιάμεσο). Τα δύο από τα 13 ονομάζονται The Great Child και The Dire Mother. Go figure.
The Innocents (1961): Ψιλοtwist στο αρχικό concept των παιδιών φαντασμάτων αλλά εδώ το ερώτημα είναι αν τα παιδιά είναι ουσιαστικά τα vessels δύο άλλων φαντασμάτων ή όχι; Η ταινία είναι καταπληκτική οπότε ταιριάζει – δεν ταιριάζει, βρήκα ευκαιρία για αναφορά :p
The Lovely Bones (2009): H Suzie Salmon της Saoirse Ronan παρακολουθεί την οικογένειά της από ένα μέρος ενδιάμεσα σε Γη και Παράδεισο, μισή-άγγελος μισή-φάντασμα, βλέποντας τις προσπάθειές των γονιών της και των φίλων της να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι εκείνη δολοφονήθηκε αλλά να δώσει κι ένα χεράκι βοηθείας στην σύλληψη του υπευθύνου. Ωραίο το βιβλίο αλλά στην μεταφορά κάπου χάθηκε η ατμόσφαιρα και η αποτελεσματικότητα της απεικόνισης της κατάστασης.
El Orfanato (2007): H Laura επιστρέφει στο ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσε και είναι στοιχειωμένο με αναμνήσεις και όχι μόνο. Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Juan Antonio Bayona δε θα μπορούσε να είναι πιο ατμοσφαιρικό.
El Espinazo Del Diablo (2001): Πριν γίνει ακόμα superstar, o Guillermo del Toro παρέδωσε ένα ατμοσφαιρικό παραμύθι, πρόγονο του Λαβυρίνθου του Πάνα, και εντυπωσίαζε με την ατμοσφαιρικότητα και την πληγωμένη αθωότητά του μέσα στην πιο ματωμένη περίοδο της πρόσφατης Ισπανικής Ιστορίας. Σε ένα τέτοιο παραμύθι επιβάλλεται ένα παιδί φάντασμα.
The Shining (1980): Σε μία από τις τρομακτικότερες σκηνές του κινηματογράφου, δύο κοριτσάκια κυκλοφορούν στους έρημους διαδρόμους του ξενοδοχείου, κάνουν ποδήλατο, χαζογελάνε και τα… ακολουθούν ποτάμια αίματος. Εγώ πάντως, τον Jack Nicholson, δεν τον κατηγορώ καθόλου που τρελάθηκε.
Και για το τελος
Insidious (2010): Στο επερχόμενο low-budget thriller Insidious, ο Josh και η Renai Lambert βλέπουν τον μικρό γιο τους να πέφτει σε κώμα ανεξήγητα. Και όχι, δεν είναι το σπίτι στοιχειωμένο. Φυσικά, η κατάσταση συνοδεύεται με εμφανίσεις περίεργων οπτασιών, ανάμεσα στις οποίες είναι και ένα… το μαντέψατε… παιχνιδιάρικο (τι γλυκό not) παιδάκι. (Από τις 12 Μαΐου στους κινηματογράφους).
Άντε όνειρα γλυκά, τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου