Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

REVIEW Balada Triste De Trompeta: Ο κακός, ο χειρότερος και οι δύο άσχημοι

Παράνοια, διαστροφή και τρέλα πεταμένα στο μίξερ, με φόντο την πρόσφατη τραυματική ιστορία της Ισπανίας, μπόλικους συμβολισμούς και δύο τρομακτικότατους κλόουν, κατευθείαν βγαλμένους από εδώ. Αυτή είναι η Balada Triste De Trompeta, ή αλλιώς το Last Circus, ή αλλιώς Η τελευταία ακροβάτης της Μαδρίτης. Ο Alex De La Iglesia βρίσκεται σε παροξυσμό, δημιουργεί εικόνες που χαράσσονται στο μυαλό αλλά κάπου χάνει το μέτρο και την συνοχή λόγω υπέρμετρης φιλοδοξίας.

Η ιστορία ξεκινά το 1937, κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου. Ρεπουμπλικανοί στρατιώτες εισβάλουν σε ένα τσίρκο, επιστρατεύουν τους ενήλικες εναντίων των φασιστικών στρατευμάτων και ακολουθεί μια αιματηρή μάχη, στην οποία ξεχωρίζει ένας αιμοδιψής (τελικά) κλόουν με ματσέτα. Οι Ρεπουμπλικανοί όμως χάνουν, ο κλόουν συλλαμβάνεται και ο γιος του γνωρίζει από πρώτο χέρι την έννοια της εκδίκησης.

Κάποια χρόνια μετά, στην Μαδρίτη του 1973, κατά τη διάρκεια του τέλους της δικτατορίας του Φράνκο, ο νεαρός αυτός έχει πλέον μεγαλώσει και προσλαμβάνεται ως «λυπημένος παλιάτσος» σε ένα τσίρκο. Εκεί γνωρίζεται με την φίρμα του θιάσου, τον γελαστό αλλά εξαιρετικά ευερέθιστο και βίαιο «γελαστό παλιάτσο» αλλά και την πανέμορφη ακροβάτη που θα γίνει το μήλον της έριδος μεταξύ τους.

Ο Alex De La Iglesia, δεν έκρυψε το γεγονός ότι πηγή έμπνευσης του έργου είναι τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας. Ως Almodovar του τρόμου και με δόσεις Lynchικών επιρροών, στήνει έναν θίασο που αντιπροσωπεύει την ίδια την Ισπανία, η οποία διχασμένη ανάμεσα στον αυταρχισμό και τον φασισμό του Φράνκο και την διεκδίκηση και των αγώνα του κομμουνιστικού κινήματος, υπέφερε ως έρμαιο δύο δυνάμεων σε συνεχή σύγκρουση. Καταδικάζει το γεγονός ότι και οι δυο πλευρές την έφεραν στα άκρα, την πόνεσαν σωματικά και την τραυμάτισαν σε τέτοιο σημείο που να αμφισβητούνται οποιεσδήποτε καλές προθέσεις μπορεί να υπήρχαν. Οι κλόουν που διεκδικούν την Natalia/Ισπανία προχωρούν σε ακρότητες, σκοτώνουν, ζητούν εκδίκηση και πληγώνουν ανεξέλεγκτα ότι σταθεί στη μέση της κόντρας τους. Ο καλός γίνεται κακός, ο κακός χειρότερος, και οι δυο άσχημοι.

Βέβαια οι καλές προθέσεις του σκηνοθέτη συνοδεύονται από την άτσαλη δομή, τα σχιζοφρενικά άλματα του μοντάζ, τους σχηματικούς πολλές φορές χαρακτήρες και τον ενίοτε πολύ προφανή συμβολισμό. Το δυνατό φινάλε, όμως, μέσα στο CGI υπερθέαμά του, ανασκευάζει εν μέρει τις εντυπώσεις και δείχνει ότι αν υπήρχε ένα μέτρο θα μιλούσαμε περί πολύ καλύτερης ταινίας.

ΤΕΛΙΚΑ ΠΕΣ ΜΑΣ, ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Εμένα πάντως μου άρεσε, αν και μία αγάπη προς τα ανωμαλιάρικα έργα την έχω. Proceed with caution. Τρεία αστεράκια-κλόουν και μισό (από πέντε).



1 σχόλιο:

  1. Το πρώτο μέρος ήταν πολύ καλό. Με έντονα χρώματα αλα Αλμοδοβάρ, ευρηματικές ιδεές, φρενήρεις ρυθμούς, σουρεαλιστικό και ιδιαίτερο χιούμορ που θυμίζει Τοντορόφσκι και μια φελινική χροιά (οι ελέφαντες, το τσίρκο, ο κωμικοτραγικός κλόουν). Προφανείς οι συμβολισμοί, αλλά αυτό δε με ενόχλησε.
    Από εκεί και μετά ... σαν την ισπανική εκδοχή του "Saw" ήταν! Στο δεύτερο μέρος το έχασε τελείως και ακολούθησαν πολλές σκηνές σπλατεριάς και κιτσαρίας που η σύγκρισή τους με Μπουνιουέλ ή Φελίνι τουλάχιστον ιεροσυλία είναι. Και έτσι η καλά χτισμένη στην αρχή πολιτική αλληγορία του De La Iglesia πνίγηκε μέσα σε αυτό το λουτρό αίματος.
    Με εξαίρεση, όμως, το πολύ καλό κωμικοτραγικό φινάλε.
    Άνιση ταινία γενικά.

    Προσωπική αξιολόγηση:
    2,5/5

    ΥΓ1: Πολύ καλός ο σχολιασμός σου όπου συμφωνώ πάνω-κάτω. Συμφωνώ απόλυτα με την 4η παράγραφο.

    ΥΓ2: Πόσο θεά η Ακροβάτις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...