Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

REVIEW Scream 4: Το μαχαίρι (ξανά) στο κόκαλο



Ήμουν 13 όταν είδα το πρώτο Scream στον κινηματογράφο. Μαζί με τους τρομαγμένους γονείς μου. Όχι από την ταινία. Από το γεγονός ότι ήταν επιλογή μου. Αλλά το ξεπέρασαν και αυτοί και εγώ. Και από τότε παρέμεινε αγαπημένη απόλαυση της εφηβικής μου ηλικίας.
                        
15 χρόνια μετά και 2 συνέχειες αποδεκτές μεν αλλά όχι και τόσο διασκεδαστικές όσο το πρωτότυπο, ο Ghostface επιστρέφει για να ξεκοιλιάσει, να πετσοκόψει και να ξεσκίσει μέχρι θανάτου τη νέα γενιά του Woodsboro, να σαν αυτούς ένα πράγμα. Η δεκαετία έχει αλλάξει, όπως και οι κανόνες. Η τεχνολογία έχει γίνει κομμάτι της διαδικασίας των φόνων, το αναπάντεχο είναι το νέο κλισέ και οι παρθένες πλέον μπορούν να πεθάνουν. Καλά όλα αυτά, αλλά το θέμα είναι: έχει τίποτα καινούριο να προσφέρει το Scre4m ή το μόνο που κάνει είναι να ασελγεί στην μνήμη του original;

Και όμως ναι. Το νέο Scre4m είναι fun, είναι meta όσο δεν πάει, είναι self-referenced του κερατά και ξέρει πού πατάει. Κανιβαλίζει τον εαυτό του, το είδος ολόκληρο που υπηρετεί, συγκρίνεται με όλα του τα «αδέρφια» και αυτoπαρωδείται σε βαθμό παρεξηγήσεως, μέχρι να πεταχτεί ο επόμενος κουβάς αίματος στη μούρη και θυμηθείς ότι υπάρχει κι ένας φονιάς on the loose. Το Scream υπάρχει στον κόσμο μας, σε βάζει στο τρυπάκι να φωνάζεις οδηγίες στον πρωταγωνιστή και σπάει τον τέταρτο τοίχο όταν ο πρωταγωνιστής όντως σε ακούει (σε εμάς συνέβη τουλάχιστον :p)

Αν το πρώτο έργο ήταν για το σινεμά τρόμου γενικά, το 2 για τα sequel και το 3 για τις τριλογίες, το Scre4m αφορά τα reboots και τα remakes των κινηματογραφικών franchises. H λίστα που απαγγέλλει η Hayden Panettiere στην σκηνή που φαίνεται και στο trailer είναι priceless. To Scre4m δεν μπορεί να κρυφτεί και να αποφύγει την σύγκριση, είναι το movie commentary του horror genre συσκευασμένο και προορισμένο για την γενιά των applications και του social networking.

Τι κι αν το pacing είναι κατά στιγμές άνισο, τι κι αν κάποιες φορές τους χαρακτήρες πιάνει κρίση λοβοτομής. Είναι το Scre4m godammit, και σε κάνει να παίξεις μαζί του και να σχολιάσεις αυτό που σε έμαθε να κάνεις σύμφωνα με τους κανόνες. Και να διαπιστώσεις ότι όσο κι αν αλλάξουν οι κανόνες, το παιχνίδι είναι πάντα στην ουσία του το ίδιο. Have fun, λοιπόν.

Σημείωση: Δεν λέω ότι η ταινία είναι για όλους. Αλλά δεν υπάρχει δικαιολογία αν και καλά πας τυχαία στο Scre4m και πεις μετά ότι δεν ήξερες τι πήγαινες να δεις.

1 σχόλιο:

  1. Α-ΠΟ-ΛΑ-ΥΣΤΙ-ΚΟ-ΤΑ-ΤΟ
    (δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι συλλαβίζεται έτσι αλλά οκ! :P)
    ειδικά η σκηνή στο φινάλε με τον/την (μην spoilarω κιόλας) psycho δολοφόνο ήταν ανεκτίμητη!
    και η πρώτη φορά που εκτίμησα την Panettiere!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...