Cambridge, καφετζούδες κι εγγλέζικο dinner. Και όμως γίνεται.

Η παράνοια η ίδια ήταν η σημερινή βραδιά που ξεκίνησε ως ένα τυπικό dinner στο Cambridge και κατέληξε σε μία υπερπαραγωγή ελληνικού καφέ και μπόλικο διάβασμα-ερμηνεία του κάθε φλιτζανιού. Για όλα κατηγορήστε την Χριστίνα, την οικοδέσποινά μου, που κάτι είχε σήμερα και είχε τον ασταμάτητο από φονικές ατάκες. Μπορεί να φταίει και η κούραση που ενεργοποίησε τον αυτόματο πιλότο. Μπορεί να έφταιγε και ο καφές, που ήταν και μερακλίδικος και δεν τον τσιγκουνεύτηκε και ο κύριος. Μπορεί από την άλλη να έφταιγε και το γεγονός ότι ο φίλτατος Βαγγέλης ξέρει να λέει καλά το φλιτζάνι, δεν είμαι σίγουρος.

Το σίγουρο είναι πως όταν μαζευτήκαμε για dinner δεν είχαμε υπόψη τι θα επακολουθούσε. Ένα γιαουρτλού θα τρώγαμε, άντε και έναν μπαγκλαβά (Στο Cambridge ναι, με θέα το King’s College. Το ανέφερα το σουρεάλ και πιο πριν, ναι;) Ούτε ελληνικό καφέ θα πίναμε (αν και Turkish coffee τον είπαμε, αλλιώς δε θα μας ερχότανε ποτέ) ούτε και σειρά για να ακούσουμε το μέλλον μας θα κάναμε. Τελικά όμως, η σημερινή μέρα ήταν απρόοπτα επιμορφωτική και γεμάτη σημαντικές διαπιστώσεις. Τα κυριότερα συμπεράσματα και σημεία της διαδικασίας ήταν τα εξής. Δώσε προσοχή.

• Στο Cambridge τα δέντρα είναι μνησίκακα και φτύνουν τα φύλλα τους στα σιχαμένα αυτοκίνητα.

• Τα κτήρια στο Cambridge δεν είναι απλά παλιά. Έχουν ξεμείνει εκεί.

• Αν ο σερβιτόρος φτύσει σε όλα τα φλιτζάνια, άντε να βγάλεις άκρη μετά, το ίδιο μέλλον θα δείξουν όλα και δε θα αφορά και κανέναν μάλιστα.

• Ο καφές ήταν τόσο βαρύς που δεν τον ρουφούσες. Τον σνίφαρες.

• Το κατακάθι του καφέ ήταν τόσο πολύ που όλος ο Λουμίδης εκεί μέσα βρέθηκε. Και ο παπαγάλος μαζί.

• Στο φλιτζάνι μου χώρεσαν δυο δρόμοι παράλληλοι, ένα Σ (μπορεί και Μ, αλλά μάλλον Σ), ένας σκύλος που έκανε κολλητιλίκια με ένα παγώνι (που δεν πεπόνει, έτσι Barbara;), λίγη στενοχώρια αλλά όχι κάτι πολύ προσωπικό και πολύ σκοτάδι γενικώς. Είπαμε, σερμπέτι ο καφές και καλά.

• Στα άλλα φλιτζάνια βρήκαμε κωπηλάτες, προτάσεις γάμου, ένα Ε, καρδιές (με εμπόδια), ταξίδια (που δε θα γίνουν), ταξίδια (που θα γίνουν αλλά προς άγνωστο προορισμό), στενοχώριες σε πολλά σπίτια και άλλα πολλά που το φτωχό μυαλουδάκι μου δεν συγκράτησε αλλά θα ανακαλύψει μόνο του στο προσεχές μέλλον.

Επαναλαμβάνω ότι όλα αυτά έγιναν στο Cambridge την Δευτέρα, την 11^η Απριλίου. Πιο ελληνικό πεθαίνεις. Κι επειδή υπάρχουν αποδείξεις, ορίστε και τα πειστήρια:

Και για το τέλος άφησα το καλύτερο. Την μεγαλύτερη αλήθεια της ημέρας που πρέπει να μείνει πολιτιστική κληρονομιά στον αιώνα τον άπαντα:

Σε κάθε φλιτζάνι υπάρχει ένα Μ. Ο Μαλάκας.