Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

REVIEW The Way Back: Εμπρός προς τα πίσω

Μέσα στην πληθώρα καινούριων τίτλων στους σινεμάδες της γειτονιάς σου αυτή τη βδομάδα, εμφανίζεται και η τελευταία ταινία του Peter Weir (The Truman Show, Picnic at Hanging Rock, Dead Poets Society), ενός σκηνοθέτη όχι και τόσο παραγωγικού αλλά σίγουρα με χαρακτηριστική και ιδιαίτερη ματιά. Στην πρώτη του, λοιπόν, ταινία μέσα σε 8 χρόνια, ο Αυστραλός σκηνοθέτης βάζει τους ηθοποιούς τους να διασχίσουν ολόκληρη σχεδόν την Ασία με τα πόδια. Και όντως πέφτει πολύ περπάτημα. Αλλά ΠΟΛΥ περπάτημα.

 Ο νεαρός Πολωνός Γιάνους (Jim Sturgess). O Αμερικανός Κύριος Σμιθ, χωρίς υπόλοιπα στοιχεία (Ed Harris). Ένας ηθοποιός ονόματι Καμπαρόφ. Ένας Ρώσσος εγκληματίας, ο Βάλκα (Colin Farrell). Ένας ακόμη Πολωνός, ο Καζίκ, που υποφέρει από νυκταλωπία.  Ο Βος, ένας Λετονός ιερέας. Και τέλος, ο Ζόραν, ένας Γιουγκοσλάβος λογιστής. Θα προσπαθήσουν να αποδράσουν από τις φυλακές της Σιβηρίας για "εχθρούς" του κράτους το 1940. Αλλά το δυσκολότερο κομμάτι της απόδρασης είναι έξω από την φυλακή, καθώς πρέπει να διασχίσουν σχεδόν 1000 μίλια με τα πόδια ως την Ινδία, με λιγοστές προμήθειες και τις πιο αντίξοες συνθήκες της φύσης. Στο δρόμο τους συναντούν κι ένα νεαρό κορίτσι (Saoirse Ronan) που τους ακολουθεί, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις. Όπως είναι αναμενόμενο, δε θα φτάσουν όλοι ζωντανοί στον προορισμό τους. Αλλά όλοι θα ρίξουν πάρα πολύ περπάτημα.

Ο Peter Weir μας έχει συνηθίσει σε ταινίες πολύ φιλικές προς το μάτι και σε αυτόν τον τομέα δεν απογοητεύει. Μαγευτικά widescreen πλάνα που απεικονίζουν το μεγαλείο της φύσης καλύπτουν σχεδόν τα δύο τρίτα της ταινίας. Από τα χιονισμένα τοπία της Σιβηρίας μέχρι την στέπα της Μογγολίας και από την ασιατική έρημο μέχρι τα απόκρημνα Ιμαλάϊα υπάρχουν πλήθος εικόνες ικανές να μαγέψουν τον θεατή. Και το κάνουν. Η φύση είναι ο πραγματικός villain της ταινίας, ή τουλάχιστον ο ηθικός αυτουργός όλων των γεγονότων (ως γεγονότα ορίζονται όλα τα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια των διαστημάτων περπατήματος και στα διαλείμματα μεταξύ αυτών).

Εκεί που αποτυγχάνει η ταινία είναι στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Μέχρι το τέλος παραμένουν απλά ταλαιπωρημένοι άνθρωποι με βαριά Ρωσική προφορά στα αγγλικά, χωρίς να αφήνουν πολλά περιθώρια ταύτισης μαζί τους. Επίσης, είναι δύσκολο για τον θεατή να τους ξεχωρίσει, καθώς μέχρι το τέλος παραμένουν ουσιαστικά ανώνυμοι και δίχως ακριβές παρελθόν, οπότε παραμένουν φιγούρες που απλά μετακινούνται στη φύση, περιμένοντας ή το τέλος ή την επιτυχία του ονείρου τους. Φυσικά, αυτό το όνειρο είναι μεγαλειώδες αλλά η ταινία παραγίνεται προφανής από ένα σημείο και μετά. Ναι, η φύση είναι δυνατός εχθρός. Ναι, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντισταθεί στα στοιχεία της φύσης. Ναι, ο άνθρωπος κρύβει τεράστια δύναμη μέσα του. Ναι, ο άνθρωπος γίνεται σκέτο ζώο όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Οι ηθοποιοί είναι επαρκείς στο σύνολο τους, αλλά δεν έχουν υλικό ικανό να τους εμπνεύσει για κορυφαία ερμηνεία. Ίσως επειδή όλα αυτά λίγο ή πολύ έχουν αφηγηθεί ξανά και δεν προκαλούν πλέον τόση συγκίνηση. Πάντως το πολύ περπάτημα που έριξαν προκαλεί σίγουρα θαυμασμό.

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα, ούτε ότι έφυγα με αρνητική εντύπωση από τον κινηματογράφο. Αλλά σίγουρα δε παρασύρθηκα από το δράμα των τεκταινόμενων, ούτε έμεινα άφωνος από το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά σίγουρα κακό κακό έργο ο Peter Weir δεν μπορεί να παραδώσει. Τρία (από πέντε) αστεράκια.

3 σχόλια:

  1. Στο soundtrack της ταινίας ακούστηκε κι αυτό... http://youtu.be/N_wYzQC1KKA Πολύ περπάτημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διαβάζοντας το review θυμήθηκα την ταινία και πόνεσαν τα πόδια μου... Ντροπή σου πάντως που δεν ανέφερες καν το όνομα της Ιρένα Ζλιτο-κάτι και περιορίστηκες μόνο στο όνομα της ηθοποιού! :P Τέλος πάντων... Μουόρ Σόλτ! Μουόρ Σόλτ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eίμαι σεξιστής, λοιπόν, και το είδατε όλοι. Αλλά θα το ξεπεράσατε.

    Και αυτό έπαιξε http://www.youtube.com/watch?v=upJior1b4d4

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...