Τις τελευταίες 12 μέρες, το Frame Game παρακολουθούσε τις εξελίξεις του φετινού φεστιβάλ των Καννών, κρατώντας σημειώσεις για τους επόμενους, κινηματογραφικούς μήνες και ανανεώνοντας την επιθυμητή watchlist του με ταινίες από όλα τα παράλληλα τμήματα. Τελικά, την Κυριακή το βράδυ, δόθηκαν τα βραβεία της τελετής λήξης με μεγάλο νικητή, μάλλον απρόσμενα, το "Dheepan" του Jacques Audiard αλλά και τον Γιώργο Λάνθιμο να λαμβάνει το βραβείο της επιτροπής (την τρίτη καλύτερη διάκριση, βασικά) για το "The lobster" του με μεγάλη χαρά. Ακολουθεί ολόκληρη η λίστα των βραβείων, όπως αναρτήθηκε στο επίσημο site του φεστιβάλ (http://bit.ly/1Kfl0bq)
Χρυσός Φοίνικας: DHEEPAN του Jacques AUDIARD
Grand Prix: SAUL FIA (SON OF SAUL) του László NEMES
Βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας: HOU Hsiao-Hsien για το NIE YINNIANG (THE ASSASSIN)
Βραβείο καλύτερου σεναρίου: Michel FRANCO για το CHRONIC
Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας εξ-ημισείας: Emmanuelle BERCOT για το MON ROI της MAÏWENN / Rooney MARA για το CAROL του Todd HAYNES
Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας: Vincent LINDON για το LA LOI DU MARCHÉ (THE MEASURE OF A MAN) του Stéphane BRIZÉ
Βραβείο της επιτροπής: THE LOBSTER του Γιώργου ΛΑΝΘΙΜΟΥ
Χρυσός Φοίνικας μικρού μήκους: WAVES '98 του Ely DAGHER
Ας περιμένουμε τώρα αρκετούς μήνες μέχρι να δούμε τελικά τις εν λόγω ταινίες, damn. Μέχρι τότε, ας δούμε αναλυτική τις σημειώσεις της κάθε ημέρας, όπως αναρτήθηκαν στη σελίδα του Frame Game στο facebook.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 1η
Το "La Tête haute (Standing tall)" της Emmanuelle Bercot, ως επίσημη έναρξη, άρεσε γενικά και αποδείχτηκε επαρκώς σημαδιακή προβολή για να δώσει τον τόνο ενός φεστιβάλ που τιμά μεν το γκλάμουρ αλλά θέλει να θεωρείται ακόμα auteir-driven. Το Little White Lies το χαρακτήρισε "ένα μεγάλο fuck you" στον συντηρητισμό (http://bit.ly/1IBO7XH), η Guardian "σεβαστό και τίμιο" (http://bit.ly/1cxti3d) ενώ ο David Jenkins, επίσης του LWL, το παρομοίασε με φαγητό φυλακής: "Υγιεινό αλλά χωρίς γεύση, δυναμωτικό αλλά απλό". (http://bit.ly/1G7bbNu)
Στις υπόλοιπες δημοσιογραφικές προβολές της ημέρας είχαμε τον νέο Hirokazu Koreeda με το "Umimachi Diary (Our little sister)" αλλά και την επιστροφή του Matteo Garrone με το "Il racconto dei racconti (Tale of tales)". Για το πρώτο, το The Playlist επισήμανε ότι μοιάζει υπερβολικά οικείο σε σχέση με την προηγούμενη φιλμογραφία του σκηνοθέτη και ότι αυτό είναι και κακό και καλό (http://bit.ly/1Iyv2Hg) ενώ ο Peter Bradshaw της Guardian το βρήκε "συγκινητικό αλλά όχι μελό" (http://bit.ly/1cUHGUc). Το δε δεύτερο φάνηκε να εντυπωσιάζει μαζικά τους Άγγλους, με τον Robbie Collin του Telegraph να το χαρακτηρίζει ως "σύμπραξη του Πιερ Πάολο Παζολίνι και των Monty Python" (http://bit.ly/1cxICge) και τον Bradshaw "υπέροχο με κάθε έννοια" (http://bit.ly/1QKe2iE). Bring it on, Cannes!
Στα παράπλευρα νέα της ημέρας, η Charlie Hebdo ήταν κάπως σκληρή με την Κατρίν Ντενέβ (http://bit.ly/1IBPQfx), όμως, τα πάντα είχαν ξεχαστεί μέχρι να ανάψουν τα flash στο κόκκινο χαλί.
Στις φωτό της ημέρας, ολόκληρη η κριτική επιτροπή, στην πρωινή και την βραδινή, επίσημη εμφάνισή της.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 2η
Λίγο χαλαρά τα του διαγωνιστικού σήμερα γιατί Mad Max, το οποίο ήρθε, είδε και κατάκτησε την Croisette αλλά δεν σας γράφω τίποτα σχετικά γιατί παίζεται ήδη στους ελληνικούς κινηματογράφους, οπότε ΤΡΕΞΤΕ να το δείτε και να μου πείτε την δική σας άποψη (Η άποψη του Frame Game αναλυτικά, εδώ). Η μόνη ουσιαστική προβολή της ημέρας στο διαγωνιστικό πρόγραμμα ήταν το Son of Saul του πρωτοεμφανιζόμενου Lazlo Nemes, το οποίο το Flix.gr ήδη χαρακτήρισε ως πρώτο φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα, καθώς είναι "ένα φιλμ που σε παγιδεύει στη φρίκη παρότι αντιστέκεσαι με πείσμα, που σου φέρνει κοντά τον πρωτόγονο τρόμο μιας ανθρώπινης τρέλας, που αναγνωρίζει το έγκλημα κι απλώς ζητά, επιτέλους, άφεση αμαρτιών". (http://bit.ly/1A3ansg)
Στο Un Certain Regard, είχαμε την έναρξη με την νέα ταινία της Naomi Kawase, "An", η οποία χαρακτηρίστηκε "στερεοτυπική και μελό" από την Guardian (http://bit.ly/1EGKJG7) ενώ και το The Playlist κινήθηκε στα ίδια πλαίσια, χαρακτηρίζοντάς την αυστηρά σχεδόν για όσους αγαπούν ήδη το σινεμά της (http://bit.ly/1L4Awrp). Τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, όμως, στην έναρξη του δεκαπενθήμερου των σκηνοθετών, με το νέο (φυσικά ασπρόμαυρο) φιλμ του Philippe Garrel, "In the Shadow of Women". To Cineuropa το βρήκε "φαινομενικά επιφανειακό αλλά ουσιαστικά εξαιρετικά καλοδουλεμένο" (http://bit.ly/1FnykMV), το Variety επαίνεσε την (μάλλον επιτυχημένη) προσπάθεια του σκηνοθέτη να βρει την γυναικεία φωνή σε μια ταινία άνδρα δημιουργού (http://bit.ly/1KOIRiq) ενώ ο Hollywood Reporter βρήκε καλοδεχούμενη την πιο έντονη υφή του φιλμ σε αντίθεση με τις προηγούμενες χαμηλότονες ταινίες του σκηνοθέτη (http://bit.ly/1JimJi4)
Τέλος, η εβδομάδα κριτικής άνοιξε με τους πολυαναμενόμενους "Les anarchistes" του Elie Wajeman και τους Tahar Rahim και Adèle Exarchopoulos στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το Variety επισήμανε ότι η ταινία δεν προσπαθεί ακριβώς να σπάσει τους κανόνες και να πει κάτι καινούριο (http://bit.ly/1Fb7vs6) αλλά η Guardian εστίασε στο γεγονός ότι το δυνατότερο χαρτί της ταινίας δεν είναι η πρωτοτυπία αλλά η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών της (http://bit.ly/1EGbElz).
Στην Φωτογραφία της ημέρας, φυσικά το cast από το "Mad Max: Fury Road" σε όλη την χλιδή του πάνω στο κόκκινο χαλί.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 3η
Ας το παραδεχτούμε. Το μόνο που περιμέναμε όλοι σήμερα ήταν οι αντιδράσεις από την πρώτη προβολή του "The Lobster" στην Croisette. Τι μας έφεραν, λοιπόν, τα νέα; Το The Playlist αποθέωσε την ταινία, παρουσιάζοντάς την ως μίξη του ύφους του Charlie Kaufman και του Luis Buñuel και χαρακτηρίζοντάς την ως εκπληκτικά συγκινητική και ένδοξα περίεργη ερωτική ιστορία (http://bit.ly/1EMzqw2), το Little White Lies παρατήρησε ότι η ταινία δεν παρουσιάζει κάτι ολότελα διαφορετικό από το γνωστό ύφος του Λάνθιμου αλλά το κάνει με αφοπλιστικό και εντυπωσιακό τρόπο (http://bit.ly/1Kbe7Lm) ενώ το Variety το αποκάλεσε "πανέξυπνη αλληγορία για τις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις" (http://bit.ly/1A60YQu), Θα μπορούσε άραγε η ταινία να φύγει από το φεστιβάλ με ένα βραβείο στις αποσκευές;' (Τελικά, φυσικά και τα κατάφερε)
Από την άλλη, ο νέος Γούντι Άλεν (με το "Irrational Man") έγινε δεκτός εν μέσω αντιφατικών κριτικών, που κυμαίνονταν από το "αιχμηρό εγκεφαλικό θρίλερ" του Screen International (http://bit.ly/1L7N7dt) μέχρι το απλά "ντροπιαστικό" του Playlist (http://bit.ly/1e5TTWq) και στο ενδιάμεσο την κριτική της Guardian, μάλλον πιο κοντά στην αλήθεια από όλες, όπου αναφέρεται ότι το φιλμ "είναι ακόμα ένα από τα αξιαγάπητα αλλά αδιάφορα παιχνίδια του πνεύματος που συνηθίζει να γυρίζει με αξιέπαινη συνέπεια τα τελευταία χρόνια ο σκηνοθέτης". Χμμμ.
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, το "Sea of Trees" του Gus Van Sant απογοήτευσε εντός διαγωνιστικού προγράμματος (η πρώτη μεγάλη απογοήτευση από ότι καταλαβαίνω) και χαρακτηρίστηκε ως "εξαιρετικά ενοχλητικό και ψεύτικα μελό" (http://bit.ly/1L7NB3k), το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Νάταλι Πόρτμαν, "A tale of love and darkness", αποδείχθηκε συμπαθές αλλά και αδιάφορο στις Ειδικές προβολές (http://bit.ly/1QQ4Vgg) ενώ στο Un Certain Regard, το Flix.gr ξεχώρισε το "Rams" του Γκριμούρ Χακόναρσον, σε μια ταινία που μεταφέρει την ανθρώπινη τραγικωμωδία στις πεδιάδες της Ισλανδίας και λειτουργεί όχι με το κεφάλι, μα με την καρδιά. (http://bit.ly/1e5UBD5) Το δε Rams έφυγε τελικά από το φεστιβάλ με το μεγάλο βραβείο του Un Certain Regard.
Στην φωτογραφία της ημέρας, φυσικά το cast του "The Lobster" στο κόκκινο χαλί του Palais de Cinema.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 4η
Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, η ουρά για την δημοσιογραφική προβολή του "Carol" έχει χτυπήσει κόκκινο. Τα πάρα πολλά σχόλια για την ταινία, θα τα συγκεντρώσω αύριο, όσο θα βγαίνει φωτογραφίες η Κέιτ Μπλάνσετ. Ταυτόχρονα, βέβαια, παίζει και το εξάωρο έπος του Miguel Gomes, "Arabian Nights", οπότε και από εκεί, αργά το βράδυ θα αρχίσουν να έρχονται οι πρώτες εντυπώσεις. Ναι, θα είναι η καλύτερη ημέρα των Καννών, χωρίς αμφιβολία.
Στα της ημέρας, τα απογοητευτικά σχόλια για το "Sea of Trees" του Gus Van Sant δεν είχαν τέλος. Τόσο πολύ που νιώθω, κάπως άσχημα να τα αναδημοσιεύσω, οπότε ας μείνουμε απλά στο ότι η ταινία, εχμ, πάτωσε. Από την άλλη, το "Mia madre" του Nanni Moretti κινήθηκε κάπου στην μέση, σίγουρα δεν ενθουσίασε, αλλά μάλλον άφησε αδιάφορους (ίσως και απογοητευμένους) τους περισσότερους. Το Screen International εκτίμησε κυρίως τις μικρές λεπτομέρειες παρά την επιφάνεια (http://bit.ly/1EOjFnp), ο Hollywood Reporter επαίνεσε την απλότητα και το όραμα του σκηνοθέτη (http://bit.ly/1EQaOT8) ενώ το Cineuropa αναφέρει ότι το φιλμ "μπαίνει κάτω από το δέρμα, σε γεμίζει συναίσθημα και δε σε αφήνει να ησυχάσεις"(http://bit.ly/1AacgmF). Μου ακούγεται λίγο υπερβολικό αλλά πού να ξέρω κι εγώ, μήπως είμαι στις Κάννες; #ξέσπασμα
Αυτό που σίγουρα, όμως, άρεσε πάρα πολύ ήταν το ντοκιμαντέρ του Asif Kapadia για την Amy Winehouse, "Amy". Το Variety το βρήκε "εξαιρετικά εκτενές σε γεγονότα και συναισθηματικά εξοντωτικό" (http://bit.ly/1v1JkXo), το indieWIRE επισημαίνει ότι η ταινία καταφέρνει να αλλάξει την απλοποιημένη οπτική της ποπ κουλτούρας για την τραγουδίστρια (http://bit.ly/1RTfHUv), όμως, το Little White Lies το βρήκε μάλλον "φουσκωμένο μελόδραμα" (http://bit.ly/1RT9RT3). Aw well. To καλό νέο είναι ότι δεν χρειάζεται να περιμένετε(-ουμε) μέχρι τις Νύχτες Πρεμιέρας γιατί η ταινία έχει ημερομηνία κυκλοφορίας μέσα στο καλοκαίρι.
Από την εβδομάδα κριτικής, θετικά σχόλια απέσπασε το "Sleeping Giant" του Andrew Cividino (αγαπούν πολλοί αυτόν τον τίτλο τελικά, ε;), το οποίο το The Playlist το χαρακτήρισε ιστορία ενηλικίωσης μεν, αντι-Stand By Me δε. (http://bit.ly/1PNarhq)
Στην φωτογραφία της ημέρας ωστόσο, φυσικά ο Matthew McConaughey και η Ναόμι Γουότς, γιατί #autatheleiokosmos.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 5η - Μέρος Α
Η "Carol" του Todd Haynes αξίζει την δική της μοναδική αναφορά, όντας η πρώτη ταινία του διαγωνιστικού που κατάφερε να κάνει σχεδόν όλους να παραμιλούν και να πλέκουν ύμνους τόσο για τον σκηνοθέτη όσο και για τις πρωταγωνίστριές του, Κέιτ Μπλάνσετ και Ρούνι Μάρα. To Variety προειδοποιεί ότι «ακόμη και οι υψηλές προσδοκίες δεν μπορούν να σε προετοιμάσουν για τον τεράστιο αντίκτυπο του φιλμ, μια λεπτομερώς στοιχειοθετημένη, βαθιά συναισθηματική ιστορία που ρίχνει ματιές σε κάθε σκιά των εσωτερικών ζωών των χαρακτήρων του με ύψιστη ευφυΐα, εκπληκτική ισορροπία και δημιουργική τέχνη που είναι εξαιρετικά υψηλή αλλά και απόλυτα προσβάσιμη». (http://bit.ly/1PNMuXd). Ο Telegraph, επίσης, δε τσιγκουνεύεται τον υπερθετικό βαθμό και χαρακτηρίζει την ταινία «πανέμορφη, διακριτικά τολμηρή και πρωτοπόρα και ίσως την πιο λυπηρή ιστορία που πρόκειται να δει ποτέ κανείς» (http://bit.ly/1IFLUvW). Συνεχίζοντας τις αναλογίες περί τέχνης, το Little White Lies παραλληλίζει την Carol με έναν πίνακα του Rockwell ή του Hopper, ο οποίος έρχεται στην ζωή σαν ηλεκτρο-σοκ και είναι επιπλέον φορτισμένος με αφόρητη μελαγχολία» (http://bit.ly/1Fi5evi) ενώ o Guardian απλά εκτίναξε τον ενθουσιασμό μου για την ταινία στο διάστημα με την αναφορά ότι το φιλμ «έχει την μανιακή συγκίνηση που κατείχε και το "Bad Timing" του Nicolas Roeg» (http://bit.ly/1Fl21MN). Όχι ότι υπήρχαν αμφιβολίες για το πόσο θέλω να δω την ταινία, όμως η αναφορά στον Roeg πάντα λειτουργεί καθοριστικά για μένα.
Σίγουρα στην πορεία θα εμφανιστούν και πιο ψύχραιμες φωνές αξιολόγησης της ταινίας, όμως, μέχρι τότε απολαύστε την λάμψη, την ομορφιά και την ιδιοφυΐα της ματιάς της Cate Blanchett στο πρωινό photocall αλλά και στο πιο glammed up βραδινό κόκκινο χαλί.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 5η - Μέρος Β
Κι αν το "Carol" είχε καθολική αποδοχή, το έτερο διαγωνιστικό φιλμ της ημέρας, το "Mon Roi" της Maïwenn δεν είχε την ίδια τύχη. Από την μια, ο Guardian το χαρακτήρισε «ένα αβάσταχτο κατασκεύασμα από αυτάρεσκες ανοησίες: ρηχό, ναρκισσιστικό, ιστριονικό και ψεύτικο». Έξαλλος, με τα λίγα λόγια. (http://bit.ly/1RXSMre) Από την άλλη, βέβαια, το Variety βρήκε τους χαρακτήρες της σκηνοθέτιδος ανάμεσα στους πιο πολύπλοκους και πολύπλευρους από αυτούς που έχουμε δει τελευταία στην μεγάλη οθόνη» (http://bit.ly/1GhvKqT) ενώ ο Telegraph το βρήκε γεμάτο ενέργεια και το χαρακτήρισε ως συναισθηματικό roller-coaster (http://bit.ly/1IFNk9H). Πού βρίσκεται η αλήθεια θα το ανακαλύψουμε κάποια στιγμή με τα ίδια μας τα μάτια.
Από το δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών ξεχωρίζουμε το "My Golden Days" του βετεράνου Arnaud Desplechin, το οποίο σύμφωνα με το Cineuropa, «συλλέγει ένα μεγάλο εύρος αναμνήσεων, επιρροών και προθέσεων σε ένα πολύ φιλόδοξο φιλμ που παίζει με την ρεαλιστική αναπαράσταση των ονείρων και την παιχνιδιάρικη εξερεύνηση των ειδών πάνω σε ένα φόντο συναισθηματικών τραυμάτων» Ακούγεται απόλυτα Γαλλικό αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρον, όχι; (http://bit.ly/1KYtpAc) Από την εβδομάδα κριτικής δε, το "The Wakhan Front" του Clement Cogitore είναι το ντεμπούτο που τράβηξε την προσοχή, με την ιστορία ενός λοχαγού που βλέπει τους άντρες του να εξαφανίζονται, μία ταινία που προσφέρει την ανατροπή στις πολεμικές ταινίες και τους δίνει αέρα μεταφυσικού ή/ και ψυχολογικού θρίλερ. O Guy Lodge του Variety εγκρίνει. (http://bit.ly/1QUjTCd). Κατά τα άλλα, το The Dissolve βρήκε το "Journey To The Shore" του Kiyoshi Kurosawa το πιο βαρετό φιλμ που έχει κάνει ποτέ ο σκηνοθέτης (http://bit.ly/1KeqpCV), όμως, ο νέος Miguel Gomes, αν και υπάρχουν κριτικές μόνο για το πρώτο μέρος του Arabian Nights, κερδίζει τις εντυπώσεις, με τον Hollywood Reporter να το χαρακτηρίζει «συναρπαστικό μείγμα ιστοριών που μπλέκει την φαντασία με την πολιτική αλληγορία και τον ευγενή θυμό». (http://bit.ly/1A89yyp)
Τέλος, το "Green Room" του Jeremy Saulnier αποθεώθηκε από το The Playlist, και χαρακτηρίστηκε ως «συναρπαστικό, splattery, αστείο φιλμ είδους που θα είναι για αρκετό καιρό μεταμεσονύκτια φιλμική απόλαυση» (http://bit.ly/1e98lNg). Χεχ, φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης του "Blue Ruin" είναι στον σωστό δρόμο, ε;
Και τώρα ας κάνουμε zoom στον Louis Garrel.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 6η
Έκτη μέρα στο φεστιβάλ των Καννών σημαίνει ταινίες παντού, τόσο στο διαγωνιστικό όσο και στα παράλληλα προγράμματα, οπότε πάμε πολύ γρήγορα να δούμε τι συνέβη στους κύριους πρωταγωνιστές της ημέρας.
"Inside Out": Εκτός διαγωνισμού αλλά άνετα μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του προγράμματος αλλά και από εκείνα τα φιλμ που, τελικά, αγαπήθηκαν περισσότερο. Λογικό θα πω και θα περιμένω εναγωνίως και την ελληνική κυκλοφορία του φιλμ, 3 Σεπτέμβρη με ελληνική τέλεια ονομασία "Τα μυαλά που κουβαλάς". Όλες οι κριτικές ήταν θετικότατες, ξεχωρίζω όμως εκείνη του The Wrap, η οποία τοποθετεί την ταινία "μαζί με το Up, το WALL-E και το Toy Story 3 στις πιο πλούσιες και ικανοποιητικές ταινίες της Pixar" (http://bit.ly/1JsvWo4) αλλά και του Variety, η οποία επιβεβαιώνει ότι "η ταινία καταφέρνει να αλλάξει τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται για τον τρόπο που σκέφτονται, προσφέροντας δημιουργικά πυροτεχνήματα βασισμένα σε μια απόλυτα προσιτή ιστορία." (http://bit.ly/1FnItHC) Το /Film συγκεντρώνει πολλές ακόμα αντιδράσεις για την ταινία, εδώ: http://bit.ly/1L2tZge
Στα του διαγωνιστικού, είχαμε την καλή, την μέτρια και την κακή ταινία. Στην πρώτη κατηγορία βρέθηκε το "La loi du marché" του Stéphane Brizé, το οποίο το The Dissolve βρίσκει ταιριαστό companion peace στο "Two Days, One Night" (Frame Game Review εδώ) των αδερφών Dardenne, τόσο θεματικά όσο και ως ύφος, χαρακτηρίζοντάς το μετρημένο αλλά και παθιασμένο. (http://bit.ly/1IIbVur). Η μέτρια ταινία ήταν το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Joachim Trier, "Louder than bombs", το οποίο ο Guardian βρήκε μπερδεμένο και θολό (http://bit.ly/1Fuaf7l), το Variety ζήτησε από το κοινό να δει κάτω από την επιφάνεια και να το ψάξει περισσότερο εγκεφαλικά (http://bit.ly/1dcz1wu) και, περιέργως, το The Playlist το βρήκε αριστουργηματικό (http://bit.ly/1EfSCkv). Ιντριγκάρομαι όταν διχάζονται οι κριτικές, το παραδέχομαι. Δυστυχώς, όμως, κανένας διχασμός δεν υπήρξε για το "Marguerite and Julien", μία ταινία που ο Peter Bradshaw του Guardian εύκολα κατέταξε στις χειρότερες ταινίες των Καννών. (http://bit.ly/1IIctAy)
Κάννες βέβαια χωρίς τον Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ δεν είναι Κάννες και το "Cemetery of Splendour" δεν απογοήτευσε τους φεστιβαλικούς κύκλους. Μια "ήρεμη μορφή υστερίας" (http://bit.ly/1ETqQuG), "μια sui generis συνάντηση του μαγικού και του καθημερινού" (http://bit.ly/1EYd1Mt), "δύο ευχάριστες ώρες χαλαρωτικής ποίησης του δάσους "(http://bit.ly/1FkHWov). Δεν καταλαβαίνω φυσικά τι θέλουν να πουν, εννοείται ότι θέλω να το δω ΤΩΡΑ. (Μάλλον Θεσσαλονίκη τον Νοέμβρη).
Και εν τω μεταξύ, έχουμε αναφορά και για το δεύτερο μέρος του "Arabian Nights" του Miguel Gomes, που από ό,τι φαίνεται "είναι ένα πλούσιο γεύμα για το μυαλό και τις αισθήσεις παρά την σχετική με την λιτότητα θεματική του" (http://bit.ly/1EYdfmH).
Στις φωτογραφίες της ημέρας, το cast and crew του Inside Out σκορπίζει χαμόγελα στην Croisette. Κάτι το οποίο φυσικά δεν εγκρίνει η Isabelle Huppert.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 6η
Έκτη μέρα στο φεστιβάλ των Καννών σημαίνει ταινίες παντού, τόσο στο διαγωνιστικό όσο και στα παράλληλα προγράμματα, οπότε πάμε πολύ γρήγορα να δούμε τι συνέβη στους κύριους πρωταγωνιστές της ημέρας.
"Inside Out": Εκτός διαγωνισμού αλλά άνετα μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του προγράμματος αλλά και από εκείνα τα φιλμ που, τελικά, αγαπήθηκαν περισσότερο. Λογικό θα πω και θα περιμένω εναγωνίως και την ελληνική κυκλοφορία του φιλμ, 3 Σεπτέμβρη με ελληνική τέλεια ονομασία "Τα μυαλά που κουβαλάς". Όλες οι κριτικές ήταν θετικότατες, ξεχωρίζω όμως εκείνη του The Wrap, η οποία τοποθετεί την ταινία "μαζί με το Up, το WALL-E και το Toy Story 3 στις πιο πλούσιες και ικανοποιητικές ταινίες της Pixar" (http://bit.ly/1JsvWo4) αλλά και του Variety, η οποία επιβεβαιώνει ότι "η ταινία καταφέρνει να αλλάξει τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται για τον τρόπο που σκέφτονται, προσφέροντας δημιουργικά πυροτεχνήματα βασισμένα σε μια απόλυτα προσιτή ιστορία." (http://bit.ly/1FnItHC) Το /Film συγκεντρώνει πολλές ακόμα αντιδράσεις για την ταινία, εδώ: http://bit.ly/1L2tZge
Στα του διαγωνιστικού, είχαμε την καλή, την μέτρια και την κακή ταινία. Στην πρώτη κατηγορία βρέθηκε το "La loi du marché" του Stéphane Brizé, το οποίο το The Dissolve βρίσκει ταιριαστό companion peace στο "Two Days, One Night" (Frame Game Review εδώ) των αδερφών Dardenne, τόσο θεματικά όσο και ως ύφος, χαρακτηρίζοντάς το μετρημένο αλλά και παθιασμένο. (http://bit.ly/1IIbVur). Η μέτρια ταινία ήταν το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Joachim Trier, "Louder than bombs", το οποίο ο Guardian βρήκε μπερδεμένο και θολό (http://bit.ly/1Fuaf7l), το Variety ζήτησε από το κοινό να δει κάτω από την επιφάνεια και να το ψάξει περισσότερο εγκεφαλικά (http://bit.ly/1dcz1wu) και, περιέργως, το The Playlist το βρήκε αριστουργηματικό (http://bit.ly/1EfSCkv). Ιντριγκάρομαι όταν διχάζονται οι κριτικές, το παραδέχομαι. Δυστυχώς, όμως, κανένας διχασμός δεν υπήρξε για το "Marguerite and Julien", μία ταινία που ο Peter Bradshaw του Guardian εύκολα κατέταξε στις χειρότερες ταινίες των Καννών. (http://bit.ly/1IIctAy)
Κάννες βέβαια χωρίς τον Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ δεν είναι Κάννες και το "Cemetery of Splendour" δεν απογοήτευσε τους φεστιβαλικούς κύκλους. Μια "ήρεμη μορφή υστερίας" (http://bit.ly/1ETqQuG), "μια sui generis συνάντηση του μαγικού και του καθημερινού" (http://bit.ly/1EYd1Mt), "δύο ευχάριστες ώρες χαλαρωτικής ποίησης του δάσους "(http://bit.ly/1FkHWov). Δεν καταλαβαίνω φυσικά τι θέλουν να πουν, εννοείται ότι θέλω να το δω ΤΩΡΑ. (Μάλλον Θεσσαλονίκη τον Νοέμβρη).
Και εν τω μεταξύ, έχουμε αναφορά και για το δεύτερο μέρος του "Arabian Nights" του Miguel Gomes, που από ό,τι φαίνεται "είναι ένα πλούσιο γεύμα για το μυαλό και τις αισθήσεις παρά την σχετική με την λιτότητα θεματική του" (http://bit.ly/1EYdfmH).
Στις φωτογραφίες της ημέρας, το cast and crew του Inside Out σκορπίζει χαμόγελα στην Croisette. Κάτι το οποίο φυσικά δεν εγκρίνει η Isabelle Huppert.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 7η
Για κάποιο λόγο, χθες όλα τα μέσα έγραφαν για τις ταινίες που είχαμε προχθές σε παρουσίαση, οπότε η μέρα έμεινε αποκλειστικά για το "Sicario" ή, αλλιώς, την νέα ταινία του Denis Villeneuve, η οποία έρχεται να εδραιώσει το όνομα του σκηνοθέτη στο διεθνές στερέωμα και την ικανότητά του στην αποτύπωση έντονων ιστοριών με αμφισβητήσιμο ηθικό κώδικα. Τον τόνο των γενικών εντυπώσεων έθεσε από νωρίς το Time Out London, το οποίο επαίνεσε το ενήλικο ύφος της ταινίας και το ηθικό ναρκοπέδιο στο οποίο κινούνται οι πρωταγωνιστές, όμως, σημείωσε ότι ίσως η ταινία βασίζεται περισσότερο από όσο χρειάζεται στον νιχιλισμό της, χωρίς, όμως, ποτέ να χάνει την τεχνική της ισχύ. (http://bit.ly/1AjcqZ6) Ομοίως, το The Playlist αναγνωρίζει ότι η ταινία είναι υπερθετικά δυνατή σε κάθε τομέα, εκτός ίσως από την ιστορία της, με ειδική μνεία να λαμβάνει η φωτογραφία του Roger Deakins και η μουσική επένδυση του Jóhann Jóhannsson. (http://bit.ly/1AjcPL5).
Στο ίδιο κλίμα, η The Guardian αναφέρει ότι "ο Villeneuve φαίνεται να κλέβει από τον Michael Mann τα ηνία των ταινιών δράσης, δείχνοντας εξαιρετική ικανότητα αν και όχι απόλυτα αναγνωρίσιμη σκηνοθετική ταυτότητα, κάτι, όμως, που ενδεχομένως να ήταν και η σωστή απόφαση για το συγκεκριμένο είδος", όσο παράλληλα το έντυπο επαινεί το μείγμα αυτοπεποίθησης, έκπληξης και ευάλωτης στάσης που παραδίδει η Emily Blunt στον χαρακτήρα της (http://bit.ly/1L6Tm0C). Αν και ίσως το πιο ενδεικτικό να είναι τελικά το εξής: «Fifty Shades of Piss-Yellow» (http://bit.ly/1cNf4LV)
Το σκάνδαλο της ημέρας, φυσικά, ήταν η είδηση ότι μερικές γυναίκες αποκλείστηκαν από την προβολή του "Carol" γιατί δεν φορούσαν… ψηλοτάκουνα παπούτσια. Το φεστιβάλ το διέψευσε, οι μαρτυρίες για παρόμοιες περιπτώσεις αυξήθηκαν ραγδαία και η Emily Blunt δήλωσε απογοητευμένη με το γεγονός, ειδικά την στιγμή που θεωρούμε ότι μερικά πράγματα όσον αφορά τον σεξισμό στον κόσμο του θεάματος έχουν προχωρήσει μπροστά.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 8η
Λίγο πριν το τέλος, το φεστιβάλ βρήκε επιτέλους στο "Youth" του Paolo Sorrentino την ταινία που το δίχασε απόλυτα. Το νέο φιλμ του σκηνοθέτη χαιρετίστηκε τόσο από ενθουσιώδη χειροκροτήματα αλλά και γιουχαϊτά στο τέλος της δημοσιογραφικής προβολής, γεγονός που, φυσικά, επιβεβαιώνει ότι πηγαίνει για ένα από τα μεγάλα βραβεία της τελετής λήξης. (Τελικά, παρέμεινε στις ακραίες αντιδράσεις και χωρίς το παραμικρό βραβείο, όπως και όλοι οι Ιταλοί του διαγωνιστικού)
Ο Telegraph βρήκε εκλάμψεις ευφυΐας στην ταινία, που όμως δεν φώτιζαν στην πραγματικότητα κάτι πραγματικά ενδιαφέρον (http://bit.ly/1FBPsPj), το The Playlist είπε ότι εγκατέλειψε νωρίς την προσπάθεια να βρει ρυθμό ή ροή στην ταινία αλλά εκτίμησε τις μικρές στιγμές (http://bit.ly/1PxrwBi), ο Guardian βρήκε ότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να προσπαθήσει περισσότερο (http://bit.ly/1cOKxgK) ενώ το The Film Stage χαρακτήρισε την ταινία την πιο pretentious που έχει κάνει ποτέ ο σκηνοθέτης (http://bit.ly/1FBQmLI). Και μετά, υπάρχει και αυτό: http://bit.ly/1R4jpcG. Χμ, περίπτωση Nicolas Winding Refn και "Only God Forgives" μυρίζει.
Από την άλλη, στο "Mountains May Depart" του Jia Zhangke φαίνεται ότι έχουμε ένα φεστιβαλικό διαμάντι, καθώς ο Guardian αναφέρει ότι "η φιλόδοξη ταινία ξεκινάει σχετικά συμβατικά, πριν μετατραπεί σε έναν σχολιασμό πάνω στην παγκοσμιοποίηση και μια γενναία ματιά σε έναν καινούριο, μελλοντικό κόσμο (http://bit.ly/1La7W7t) ενώ το Variety παρατηρεί ότι "ακόμα κι αν η ταινία φαντάζει κατά στιγμές σχηματική - και άβολη στο τρίτο αγγλόφωνο κομμάτι της - ο αθροιστικός αντίκτυπος παραμένει υπέρμετρα συγκινητικός" (http://bit.ly/1Lmtezp).
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, το Playlist παρατηρεί ότι το "My Golden Years" είναι η επιστροφή σε φόρμα για τον Arnaud Desplechin (http://bit.ly/1Lc8aLs), το "Arabian Nights" (πλέον έχοντας προβληθεί στην ολότητά του) ανάγεται σε πραγματική γιορτή για τα μάτια και το μυαλό (http://bit.ly/1SeqYiu), ενώ το The A.V. Club σημειώνει ότι, αν και το "Hitchcock/Truffaut" δεν κάνει περισσότερο από το να παρατηρεί δύο σημαντικούς ανθρώπους να μιλάνε για την τέχνη, το κάνει πολύ καλά και αποτελεσματικά. http://avc.lu/1IPWwXB
Στην φωτογραφία της ημέρας, όλο το λαμπερό cast του Youth στο ένδοξο κόκκινο χαλί της πρεμιέρας του.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 9η
To διαγωνιστικό σιγά σιγά φτάνει στο τέλος του και είναι πλέον ελάχιστες οι ταινίες που απομένουν για να αποκαλυφθούν; Είναι πιθανό ο Χρυσός Φοίνικας να κρύβεται σε αυτές; (Χεχε, τελικά έτσι ήταν)
Το "The Assassin" του Hou Hsiao-Hsien δεν γνωρίζω αν πηγαίνει για τέτοιες αξιώσεις, πάντως σίγουρα είναι από τις ταινίες που αγαπήθηκαν περισσότερο στο φετινό φεστιβάλ, κυρίως για την ποιητική του διάθεση αλλά και τον λυρισμό που αποπνέει κάθε.ένα.πλάνο. Πολλοί μάλιστα δήλωσαν ότι ίσως είναι η πιο όμορφη ταινία που έχει κάνει ποτέ ο σκηνοθέτης. Συγκεκριμένα, το The Playlist αποκάλεσε την ταινία "επικό, οπτικό ποίημα" (http://bit.ly/1R7qWY7), το Variety το χαρακτήρισε ως "ένα μαγευτικό κλίμα αργά κλιμακούμενων σκηνών πολεμικών τεχνών, που με τόλμη συνδυάζει την στατικότητα και την κίνηση και κατακτά νέα ύψη φιλμικής κομψότητας" (http://bit.ly/1c7KrQC) ενώ η Guardian επιμένει ότι η ταινία κόβει την ανάσα από την ομορφιά της, όσο το πραγματικό της μήνυμα παραμένει κρυμμένο μέσα της σε όλη της την διάρκεια. (http://bit.ly/1c7KzzD)
Αντίστοιχα θετικές ήταν και οι αντιδράσεις για την καινούρια ταινία του Jacques Audiard, "Dheepan". Η Guardian την αποκάλεσε "ένα δυνατό θρίλερ, με τον πρωταγωνιστή του χαμένο σε μια αστική ζούγκλα" (http://bit.ly/1cQvJ17) ενώ, στο ίδιο κλίμα, το Playlist (http://bit.ly/1GsMV8L) δεν τσιγκουνεύτηκε τους επιθετικές προσδιορισμούς και το αποκάλεσε "Εξαιρετικό, συγκινητικό και συμπονετικό". Περισσότερα και για την υπόθεση αλλά και τα πλεονεκτήματα της ταινίας, στην αναλυτική κριτική του, εδώ: http://bit.ly/1GsMV8L
Τέλος, το "Love" του Gaspar Noé μπορεί να ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα χαρτιά του φεστιβάλ, όμως αποκαλύφθηκε μάλλον πυροτέχνημα, με τον Telegraph να παρατηρεί πως, παρά τις άμεσες στιγμές και το αληθινό σεξ, οι χαρακτήρες δεν αφήνουν τίποτα το αληθινό πίσω τους" (http://bit.ly/1KmXTin) ενώ ο Guy Lodge του Variety έκανε μια εξαιρετικά βρετανική/καυστική παρατήρηση στο twitter του: "Is Gaspar Noé an Air Supply fan? Because he just made LOVE out of nothing at all." )http://bit.ly/1c7LxvJ) Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν αναιρεί τον ακόμα πολυαναμενόμενο χαρακτήρα της ταινίας. Γιατί, αν θες να δεις κάτι, η πρόθεση παραμένει ισχυρή (ακόμα και ισχυρότερη) όταν όλοι σε αποτρέπουν από το να το δεις. Όχι;
Αχ, Σου Κι <3
Cannes Watch 2015, Ημέρα 10η
Έπρεπε να περάσουν 35 χρόνια για να ξανασμίξουν κινηματογραφικά οι Isabelle Huppert και Ζεράρ Ντεπαρντιέ, όμως το "Valley of love" του Guillaume Nicloux μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη αφορμή για το reunion. Η Guardian βρίσκει το φιλμ άνισο αλλά με έναν πολύ καλό, χαμηλότονο αλλά ουσιαστικό Ντεπαρντιέ (http://bit.ly/1IUbiN5), το Variety υποστηρίζει ότι υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που δίνουν ζωή σε αυτό το μάλλον επιφανειακό, μεταφυσικό δράμα (http://bit.ly/1Q27s4N) ενώ το What Culture Film δηλώνει με βεβαιότητα ότι σε ένα μήνα η ταινία θα έχει ξεχαστεί. (http://bit.ly/1GuGbHD)
Το δεύτερο διαγωνιστικό φιλμ της ημέρας αποτελεί επίσης ντεμπούτο σκηνοθέτη στο διαγωνιστικό των Καννών αν και ο Michel Franco έχει υπάρξει και νικητής του Un certain regard με το "Despues de Lucia / After Lucia" (Frame Game Review εδώ) αλλά και νικητής του Camera d'Or με το πρώτο του φιλμ "Daniel & Ana". Στο "Chronic", εξακολουθεί να είναι σκηνοθέτης ψυχρής ακρίβειας και ευφυΐας, υποστηρίζει το Time Out London (http://bit.ly/1HAhtXD), κάτι που επιβεβαιώνει, επαινώντας την υπολογισμένη ματιά της ταινίας, και ο Bradshaw της Guardian (http://bit.ly/1JI8e7j). Και οι δύο, όπως και πολλοί ακόμα (σχεδόν όλοι βασικά), βέβαια, παραληρούν για την ερμηνεία του Tim Roth, θεωρώντας τον σίγουρο φαβορί για τα βραβεία, όπως και εκφράζουν ενστάσεις για το φινάλε της ταινίας, το οποίο προκαλεί άπειρες συζητήσεις (αλλά αποτελούν ταυτόχρονα και spoiler, οπότε θα απέχω).
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, ο Takashi Miike προκαλεί επιφωνήματα θαυμασμού στον Robbie Collin του Telegraph, ο οποίος αποκαλεί την ταινία του, "Yakuza Apocalypse", "διατροφική ιδιοφυΐα" (ΝΑΙ) (http://bit.ly/1IOPfJ8), ενώ το The Playlist, ελάχιστα πιο συγκρατημένο (λόγω μεγάλης διάρκειας) το χαρακτηρίζει "pure blast of pop pleasure (ΝΑΙ) (http://bit.ly/1LuwatP). Μιλώντας για pop κληρονομιά δε, ο "Μικρός Πρίγκιπας" του Mark Osborne κατάφερε να συγκινήσει (http://bit.ly/1IUcSyj) αλλά και να αποδειχθεί λίγο υπερβολικά φορτωμένος (http://bit.ly/1F1BfVl) χωρίς, όμως, να αποδεικνύεται και απογοητευτικός. Εξάλλου, η τεχνική του αλλά και οι θεματικές του καταφέρνουν τελικά να κερδίσουν την καρδιά. Από ό,τι άκουσα, τέλος πάντων, ουφ.
Στις φωτογραφίες της ημέρας, η Isabelle Huppert δέχεται την σιχαμερή επίθεση του Ντεπαρντιέ όσο ο Tim Roth προετοιμάζεται για το βραβείο του (ή και όχι). Το μαλλί του Michel Franco ίδιο και απαράλλαχτο από τότε που τον είδα στην παρουσίαση του After Lucia στην Θεσσαλονίκη. Άραγε θα επιστρέψει και φέτος στο φεστιβάλ;
Cannes Watch 2015, Ημέρα 11η
Μόνο μία ταινία έμεινε να προβληθεί στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ, γεγονός που προφανώς συνεπάγεται ένα πράγμα: η τελευταία μέρα των Καννών ανήκει ολόκληρη στον "Macbeth" του Justin Kurzel, το οποίο έφερε στο λιτό κόκκινο χαλί του το πιο λαμπερό ζευγάρι της διοργάνωσης: τον Michael Fassbender και την Marion Cotillard. Όσον αφορά, όμως, την ίδια την ταινία; Το The Playlist χαρακτήρισε την ταινία «την πιο δυνατή, σκοτεινή και βλοσυρή – άρα και καλύτερη – εκδοχή του Macbeth που έχουμε δει ποτέ», (http://bit.ly/1IVDgrB), το Variety επισήμανε ότι «παρά το γεγονός ότι οι λέξεις του Βάρδου εκφέρονται με φροντίδα από ένα ιδανικό καστ, ανάμεσά τους και την τολμηρή επιλογή της Marion Cotillard, είναι η πυρετώδης αισθητική αφήγηση του Αυστραλού σκηνοθέτη που κάνει αυτή την μεταφορά του Σαίξπηρ μία ταινία προορισμένη να μείνει στην ιστορία — αν και μάλλον είναι αρκετά σκληρή για τα σχολεία» (http://bit.ly/1Q3lAuB), ο Guardian αποκάλεσε την ταινία «εξαιρετικά στυλιζαρισμένη και κατά στιγμές εμπνευσμένη» (http://bit.ly/1IV79s3) ενώ ο Telegraph αποδέχεται ότι ο Macbeth του Kurzel στέκεται ισάξια στην ιστορία δίπλα στις εκδοχές του Roman Polanski και του Ακίρα Κουροσάβα (στο Throne of Blood). Ναι, νομίζω ότι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εδώ κάτι πήγε πολύ καλά.
Εν τω μεταξύ, στο κόκκινο χαλί, ΤΟ ΧΑΟΣ.
Και τώρα ας αρχίσουν τα στοιχήματα σχετικά με το ποιες ταινίες από τις παραπάνω θα δούμε στις Νύχτες Πρεμιέρας και ποιες στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Για κάποιο λόγο, χθες όλα τα μέσα έγραφαν για τις ταινίες που είχαμε προχθές σε παρουσίαση, οπότε η μέρα έμεινε αποκλειστικά για το "Sicario" ή, αλλιώς, την νέα ταινία του Denis Villeneuve, η οποία έρχεται να εδραιώσει το όνομα του σκηνοθέτη στο διεθνές στερέωμα και την ικανότητά του στην αποτύπωση έντονων ιστοριών με αμφισβητήσιμο ηθικό κώδικα. Τον τόνο των γενικών εντυπώσεων έθεσε από νωρίς το Time Out London, το οποίο επαίνεσε το ενήλικο ύφος της ταινίας και το ηθικό ναρκοπέδιο στο οποίο κινούνται οι πρωταγωνιστές, όμως, σημείωσε ότι ίσως η ταινία βασίζεται περισσότερο από όσο χρειάζεται στον νιχιλισμό της, χωρίς, όμως, ποτέ να χάνει την τεχνική της ισχύ. (http://bit.ly/1AjcqZ6) Ομοίως, το The Playlist αναγνωρίζει ότι η ταινία είναι υπερθετικά δυνατή σε κάθε τομέα, εκτός ίσως από την ιστορία της, με ειδική μνεία να λαμβάνει η φωτογραφία του Roger Deakins και η μουσική επένδυση του Jóhann Jóhannsson. (http://bit.ly/1AjcPL5).
Στο ίδιο κλίμα, η The Guardian αναφέρει ότι "ο Villeneuve φαίνεται να κλέβει από τον Michael Mann τα ηνία των ταινιών δράσης, δείχνοντας εξαιρετική ικανότητα αν και όχι απόλυτα αναγνωρίσιμη σκηνοθετική ταυτότητα, κάτι, όμως, που ενδεχομένως να ήταν και η σωστή απόφαση για το συγκεκριμένο είδος", όσο παράλληλα το έντυπο επαινεί το μείγμα αυτοπεποίθησης, έκπληξης και ευάλωτης στάσης που παραδίδει η Emily Blunt στον χαρακτήρα της (http://bit.ly/1L6Tm0C). Αν και ίσως το πιο ενδεικτικό να είναι τελικά το εξής: «Fifty Shades of Piss-Yellow» (http://bit.ly/1cNf4LV)
Το σκάνδαλο της ημέρας, φυσικά, ήταν η είδηση ότι μερικές γυναίκες αποκλείστηκαν από την προβολή του "Carol" γιατί δεν φορούσαν… ψηλοτάκουνα παπούτσια. Το φεστιβάλ το διέψευσε, οι μαρτυρίες για παρόμοιες περιπτώσεις αυξήθηκαν ραγδαία και η Emily Blunt δήλωσε απογοητευμένη με το γεγονός, ειδικά την στιγμή που θεωρούμε ότι μερικά πράγματα όσον αφορά τον σεξισμό στον κόσμο του θεάματος έχουν προχωρήσει μπροστά.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 8η
Λίγο πριν το τέλος, το φεστιβάλ βρήκε επιτέλους στο "Youth" του Paolo Sorrentino την ταινία που το δίχασε απόλυτα. Το νέο φιλμ του σκηνοθέτη χαιρετίστηκε τόσο από ενθουσιώδη χειροκροτήματα αλλά και γιουχαϊτά στο τέλος της δημοσιογραφικής προβολής, γεγονός που, φυσικά, επιβεβαιώνει ότι πηγαίνει για ένα από τα μεγάλα βραβεία της τελετής λήξης. (Τελικά, παρέμεινε στις ακραίες αντιδράσεις και χωρίς το παραμικρό βραβείο, όπως και όλοι οι Ιταλοί του διαγωνιστικού)
Ο Telegraph βρήκε εκλάμψεις ευφυΐας στην ταινία, που όμως δεν φώτιζαν στην πραγματικότητα κάτι πραγματικά ενδιαφέρον (http://bit.ly/1FBPsPj), το The Playlist είπε ότι εγκατέλειψε νωρίς την προσπάθεια να βρει ρυθμό ή ροή στην ταινία αλλά εκτίμησε τις μικρές στιγμές (http://bit.ly/1PxrwBi), ο Guardian βρήκε ότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να προσπαθήσει περισσότερο (http://bit.ly/1cOKxgK) ενώ το The Film Stage χαρακτήρισε την ταινία την πιο pretentious που έχει κάνει ποτέ ο σκηνοθέτης (http://bit.ly/1FBQmLI). Και μετά, υπάρχει και αυτό: http://bit.ly/1R4jpcG. Χμ, περίπτωση Nicolas Winding Refn και "Only God Forgives" μυρίζει.
Από την άλλη, στο "Mountains May Depart" του Jia Zhangke φαίνεται ότι έχουμε ένα φεστιβαλικό διαμάντι, καθώς ο Guardian αναφέρει ότι "η φιλόδοξη ταινία ξεκινάει σχετικά συμβατικά, πριν μετατραπεί σε έναν σχολιασμό πάνω στην παγκοσμιοποίηση και μια γενναία ματιά σε έναν καινούριο, μελλοντικό κόσμο (http://bit.ly/1La7W7t) ενώ το Variety παρατηρεί ότι "ακόμα κι αν η ταινία φαντάζει κατά στιγμές σχηματική - και άβολη στο τρίτο αγγλόφωνο κομμάτι της - ο αθροιστικός αντίκτυπος παραμένει υπέρμετρα συγκινητικός" (http://bit.ly/1Lmtezp).
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, το Playlist παρατηρεί ότι το "My Golden Years" είναι η επιστροφή σε φόρμα για τον Arnaud Desplechin (http://bit.ly/1Lc8aLs), το "Arabian Nights" (πλέον έχοντας προβληθεί στην ολότητά του) ανάγεται σε πραγματική γιορτή για τα μάτια και το μυαλό (http://bit.ly/1SeqYiu), ενώ το The A.V. Club σημειώνει ότι, αν και το "Hitchcock/Truffaut" δεν κάνει περισσότερο από το να παρατηρεί δύο σημαντικούς ανθρώπους να μιλάνε για την τέχνη, το κάνει πολύ καλά και αποτελεσματικά. http://avc.lu/1IPWwXB
Στην φωτογραφία της ημέρας, όλο το λαμπερό cast του Youth στο ένδοξο κόκκινο χαλί της πρεμιέρας του.
Cannes Watch 2015, Ημέρα 9η
To διαγωνιστικό σιγά σιγά φτάνει στο τέλος του και είναι πλέον ελάχιστες οι ταινίες που απομένουν για να αποκαλυφθούν; Είναι πιθανό ο Χρυσός Φοίνικας να κρύβεται σε αυτές; (Χεχε, τελικά έτσι ήταν)
Το "The Assassin" του Hou Hsiao-Hsien δεν γνωρίζω αν πηγαίνει για τέτοιες αξιώσεις, πάντως σίγουρα είναι από τις ταινίες που αγαπήθηκαν περισσότερο στο φετινό φεστιβάλ, κυρίως για την ποιητική του διάθεση αλλά και τον λυρισμό που αποπνέει κάθε.ένα.πλάνο. Πολλοί μάλιστα δήλωσαν ότι ίσως είναι η πιο όμορφη ταινία που έχει κάνει ποτέ ο σκηνοθέτης. Συγκεκριμένα, το The Playlist αποκάλεσε την ταινία "επικό, οπτικό ποίημα" (http://bit.ly/1R7qWY7), το Variety το χαρακτήρισε ως "ένα μαγευτικό κλίμα αργά κλιμακούμενων σκηνών πολεμικών τεχνών, που με τόλμη συνδυάζει την στατικότητα και την κίνηση και κατακτά νέα ύψη φιλμικής κομψότητας" (http://bit.ly/1c7KrQC) ενώ η Guardian επιμένει ότι η ταινία κόβει την ανάσα από την ομορφιά της, όσο το πραγματικό της μήνυμα παραμένει κρυμμένο μέσα της σε όλη της την διάρκεια. (http://bit.ly/1c7KzzD)
Αντίστοιχα θετικές ήταν και οι αντιδράσεις για την καινούρια ταινία του Jacques Audiard, "Dheepan". Η Guardian την αποκάλεσε "ένα δυνατό θρίλερ, με τον πρωταγωνιστή του χαμένο σε μια αστική ζούγκλα" (http://bit.ly/1cQvJ17) ενώ, στο ίδιο κλίμα, το Playlist (http://bit.ly/1GsMV8L) δεν τσιγκουνεύτηκε τους επιθετικές προσδιορισμούς και το αποκάλεσε "Εξαιρετικό, συγκινητικό και συμπονετικό". Περισσότερα και για την υπόθεση αλλά και τα πλεονεκτήματα της ταινίας, στην αναλυτική κριτική του, εδώ: http://bit.ly/1GsMV8L
Τέλος, το "Love" του Gaspar Noé μπορεί να ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα χαρτιά του φεστιβάλ, όμως αποκαλύφθηκε μάλλον πυροτέχνημα, με τον Telegraph να παρατηρεί πως, παρά τις άμεσες στιγμές και το αληθινό σεξ, οι χαρακτήρες δεν αφήνουν τίποτα το αληθινό πίσω τους" (http://bit.ly/1KmXTin) ενώ ο Guy Lodge του Variety έκανε μια εξαιρετικά βρετανική/καυστική παρατήρηση στο twitter του: "Is Gaspar Noé an Air Supply fan? Because he just made LOVE out of nothing at all." )http://bit.ly/1c7LxvJ) Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν αναιρεί τον ακόμα πολυαναμενόμενο χαρακτήρα της ταινίας. Γιατί, αν θες να δεις κάτι, η πρόθεση παραμένει ισχυρή (ακόμα και ισχυρότερη) όταν όλοι σε αποτρέπουν από το να το δεις. Όχι;
Αχ, Σου Κι <3
Cannes Watch 2015, Ημέρα 10η
Έπρεπε να περάσουν 35 χρόνια για να ξανασμίξουν κινηματογραφικά οι Isabelle Huppert και Ζεράρ Ντεπαρντιέ, όμως το "Valley of love" του Guillaume Nicloux μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη αφορμή για το reunion. Η Guardian βρίσκει το φιλμ άνισο αλλά με έναν πολύ καλό, χαμηλότονο αλλά ουσιαστικό Ντεπαρντιέ (http://bit.ly/1IUbiN5), το Variety υποστηρίζει ότι υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που δίνουν ζωή σε αυτό το μάλλον επιφανειακό, μεταφυσικό δράμα (http://bit.ly/1Q27s4N) ενώ το What Culture Film δηλώνει με βεβαιότητα ότι σε ένα μήνα η ταινία θα έχει ξεχαστεί. (http://bit.ly/1GuGbHD)
Το δεύτερο διαγωνιστικό φιλμ της ημέρας αποτελεί επίσης ντεμπούτο σκηνοθέτη στο διαγωνιστικό των Καννών αν και ο Michel Franco έχει υπάρξει και νικητής του Un certain regard με το "Despues de Lucia / After Lucia" (Frame Game Review εδώ) αλλά και νικητής του Camera d'Or με το πρώτο του φιλμ "Daniel & Ana". Στο "Chronic", εξακολουθεί να είναι σκηνοθέτης ψυχρής ακρίβειας και ευφυΐας, υποστηρίζει το Time Out London (http://bit.ly/1HAhtXD), κάτι που επιβεβαιώνει, επαινώντας την υπολογισμένη ματιά της ταινίας, και ο Bradshaw της Guardian (http://bit.ly/1JI8e7j). Και οι δύο, όπως και πολλοί ακόμα (σχεδόν όλοι βασικά), βέβαια, παραληρούν για την ερμηνεία του Tim Roth, θεωρώντας τον σίγουρο φαβορί για τα βραβεία, όπως και εκφράζουν ενστάσεις για το φινάλε της ταινίας, το οποίο προκαλεί άπειρες συζητήσεις (αλλά αποτελούν ταυτόχρονα και spoiler, οπότε θα απέχω).
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, ο Takashi Miike προκαλεί επιφωνήματα θαυμασμού στον Robbie Collin του Telegraph, ο οποίος αποκαλεί την ταινία του, "Yakuza Apocalypse", "διατροφική ιδιοφυΐα" (ΝΑΙ) (http://bit.ly/1IOPfJ8), ενώ το The Playlist, ελάχιστα πιο συγκρατημένο (λόγω μεγάλης διάρκειας) το χαρακτηρίζει "pure blast of pop pleasure (ΝΑΙ) (http://bit.ly/1LuwatP). Μιλώντας για pop κληρονομιά δε, ο "Μικρός Πρίγκιπας" του Mark Osborne κατάφερε να συγκινήσει (http://bit.ly/1IUcSyj) αλλά και να αποδειχθεί λίγο υπερβολικά φορτωμένος (http://bit.ly/1F1BfVl) χωρίς, όμως, να αποδεικνύεται και απογοητευτικός. Εξάλλου, η τεχνική του αλλά και οι θεματικές του καταφέρνουν τελικά να κερδίσουν την καρδιά. Από ό,τι άκουσα, τέλος πάντων, ουφ.
Στις φωτογραφίες της ημέρας, η Isabelle Huppert δέχεται την σιχαμερή επίθεση του Ντεπαρντιέ όσο ο Tim Roth προετοιμάζεται για το βραβείο του (ή και όχι). Το μαλλί του Michel Franco ίδιο και απαράλλαχτο από τότε που τον είδα στην παρουσίαση του After Lucia στην Θεσσαλονίκη. Άραγε θα επιστρέψει και φέτος στο φεστιβάλ;
Cannes Watch 2015, Ημέρα 11η
Μόνο μία ταινία έμεινε να προβληθεί στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ, γεγονός που προφανώς συνεπάγεται ένα πράγμα: η τελευταία μέρα των Καννών ανήκει ολόκληρη στον "Macbeth" του Justin Kurzel, το οποίο έφερε στο λιτό κόκκινο χαλί του το πιο λαμπερό ζευγάρι της διοργάνωσης: τον Michael Fassbender και την Marion Cotillard. Όσον αφορά, όμως, την ίδια την ταινία; Το The Playlist χαρακτήρισε την ταινία «την πιο δυνατή, σκοτεινή και βλοσυρή – άρα και καλύτερη – εκδοχή του Macbeth που έχουμε δει ποτέ», (http://bit.ly/1IVDgrB), το Variety επισήμανε ότι «παρά το γεγονός ότι οι λέξεις του Βάρδου εκφέρονται με φροντίδα από ένα ιδανικό καστ, ανάμεσά τους και την τολμηρή επιλογή της Marion Cotillard, είναι η πυρετώδης αισθητική αφήγηση του Αυστραλού σκηνοθέτη που κάνει αυτή την μεταφορά του Σαίξπηρ μία ταινία προορισμένη να μείνει στην ιστορία — αν και μάλλον είναι αρκετά σκληρή για τα σχολεία» (http://bit.ly/1Q3lAuB), ο Guardian αποκάλεσε την ταινία «εξαιρετικά στυλιζαρισμένη και κατά στιγμές εμπνευσμένη» (http://bit.ly/1IV79s3) ενώ ο Telegraph αποδέχεται ότι ο Macbeth του Kurzel στέκεται ισάξια στην ιστορία δίπλα στις εκδοχές του Roman Polanski και του Ακίρα Κουροσάβα (στο Throne of Blood). Ναι, νομίζω ότι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εδώ κάτι πήγε πολύ καλά.
Εν τω μεταξύ, στο κόκκινο χαλί, ΤΟ ΧΑΟΣ.
Και τώρα ας αρχίσουν τα στοιχήματα σχετικά με το ποιες ταινίες από τις παραπάνω θα δούμε στις Νύχτες Πρεμιέρας και ποιες στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου