Η Κέισι είναι μια αντιδραστική αλλά πανέξυπνη έφηβη, η οποία έχει μάθει από τον πατέρα της ότι στην ζωή μάχονται δύο λύκοι. Ο ένας είναι η απαισιοδοξία και το σκοτάδι και ο άλλος η ελπίδα και το όνειρο για το αύριο. Ποιον από τους δύο λοιπόν θα επιλέξει να "ταΐσει", όταν στον δρόμο της βρεθεί μια μαγική... κονκάρδα, η οποία της ανοίγει κυριολεκτικά την πόρτα για έναν ολόκληρο, καινούριο μαγικό κόσμο;
Ίσως το Tomorrowland θα έπρεπε να είναι ταινία κινουμένων σχεδίων. Σχεδόν βλέπεις ολόκληρη την κοσμοθεωρία ενός animation πίσω από την ανάπτυξη των σκηνών, την κίνηση της κάμερας, τις αντιδράσεις των ηθοποιών, ακόμα και την απόπειρα του χιούμορ. Ακόμα και οι ίδιοι οι θεματικοί άξονες της ταινίας είναι αυτοί που θα περίμενες σε μία κλασσική ταινία της Pixar, από τον αντιδραστικό ήρωα που με το ζόρι (ή και όχι) τραβιέται στην ιστορία και τον αντικοινωνικό μέντορα που μάλλον έχει περισσότερα κοινά με τον ήρωα παρά φαινομενικές διαφορές μέχρι τον στιλιζαρισμένο στο Ναπολεοντικό κοστούμι του "κακό" της ιστορίας και το όνειρο για το αύριο, που δεν καταδέχεται να χάσει την ελπίδα του ακόμα και μπροστά στην καταστροφή του κόσμου. Ακόμα και το απαραίτητο sidekick βρίσκει την θέση του στον ρόλο της Athena, έτοιμο να δώσει όσο exposition χρειάζεται την κατάλληλη στιγμή και να αποδειχθεί ο μηχανής θεός της περίστασης όταν οι καταστάσεις οδηγήσουν στο αδιέξοδο.
Όμως το Tomorrowland δεν είναι ταινία κινουμένων σχεδίων. Και για αυτόν τον λόγο, αυτά που σε μία ταινία της Pixar θα φαινόταν μοντέρνα και ψυχαγωγικά (αν και πάλι όχι ρηξικέλευθα), στο live action θυμίζουν περισσότερο μια αφελή αναβαθμισμένη ταινία της δεκαετίας του 1980, που ακόμα πιστεύει σε ένα γενικόλογο σενάριο καταστροφής του κόσμου και την ανθρώπινη δύναμη που μπορεί να το αποτρέψει και που θα μπορούσε άνετα να προβάλλεται σε έναν πολυκινηματογράφο, ο οποίος στις διπλανές αίθουσας προβάλλει τα Goonies ή την Επιστροφή στο μέλλον. Ναι, το Tomorrowland είναι αναμφισβήτητα old school, ενδεχομένως και παλιομοδίτικο, αλλά κατέχει έναν πηγαίο ενθουσιασμό που είναι ικανός να σε κάνει να ξεπεράσεις τις οποιεσδήποτε αντανακλαστικές ενστάσεις (και σίγουρα βοηθάει και το γεγονός ότι ο Bird γνωρίζει πώς να στήνει εντυπωσιακά χρονογραφημένες σκηνές δράσης).
Εξάλλου, το καλό είναι ότι ο Brad Bird αγκαλιάζει αυτή την αφέλεια και την μετατρέπει σε έμφυτο χαρακτηριστικό του σύμπαντός του. Ο μυθικός του κόσμος, όντως, θα μπορούσε να είναι μια παράλληλή πραγματικότητα της Disneyland του 1960, δίχως ίχνη συναισθηματικής εξέλιξης παρά τις δεκαετίες που πέρασαν, γεμάτος παιδιά ιδιοφυΐες, τρελούς επιστήμονες, μεγαλομανείς ενήλικες και φιλικά (μερικές φορές) ρομπότ. Το κακό, όμως, είναι ότι παρά την φαινομενική πρωτοτυπία της κεντρικής ιδέας, η αφήγηση δεν προσπαθεί ουσιαστικά να επιβεβαιώσει την δύναμη της ιδέας αλλά ακολουθεί όλους τους αναμενόμενους σταθμούς στη διαδρομή για το φινάλε που όλοι ξέρουμε ότι θα έρθει. Υποθέτω, ωστόσο, ότι για αυτό μάλλον ευθύνεται, κυρίως, ο Lindelof, ο οποίος ευτυχώς δεν μπλέκει περισσότερο από όσο χρειάζεται την ιστορία όπως μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν, φροντίζει, όμως, να στολίσει την ταινία με τις αγαπημένες του χωροχρονικές χαριτωμενιές (που μάλλον προκαλούν ένα "όχι πάλι" στον θεατή παρά ευχάριστη διάθεση) - επιλέγω να αγνοήσω το παράδοξο της λειτουργίας της κονκάρδας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως το Tomorrowland δεν είναι μια γνήσια ψυχαγωγική ταινία. Όμως, είναι πολύ εύκολο να δεις από πίσω τους μηχανισμούς της Disney και να χάσεις τελικά την ματιά του ίδιου του Brad Bird, ο οποίος σίγουρα τα καταφέρνει (διεκπεραιωτικά) καλά, όμως, ταυτόχρονα νιώθεις ότι θα μπορούσε να καταφέρει ακόμα περισσότερα. Εξάλλου, όταν σε μια ταινία που αφορά το καλύτερο που έχει να προσφέρει η ανθρωπότητα, οι μόνες εφευρέσεις που βλέπεις είναι ένας προωθητήρας πλάτης και μια μηχανή που βλέπει στο μέλλον, καταλαβαίνεις ότι τα καλύτερα μάλλον βρέθηκαν στις σκοτεινές γωνιές αυτού του κόσμου. (2.5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου