Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Movie Review: "Mad Max: Fury Road" του George Miller

Δεν ξέρω αν είναι sequel, αν είναι reboot, αν είναι απλά μια ιστορία που εμπνέεται από την κινηματογραφική κληρονομιά του Mad Max και δεν με αφορά κιόλας. Στο "Mad Max: Fury Road", ο Geοrge Miller ουσιαστικά άντλησε από το σύμπαν του τρελού Max τα κυριότερα (αλλά ετερόκλιτα) στοιχεία του και τα ενσωμάτωσε όλα σε ένα οργανικό (και οργιαστικό) σύνολο, δημιουργώντας το πιο πλήρες mad max όλων. Εδώ υπάρχει και η προσωπική ιστορία του πρώτου φιλμ, η δομή της ταινίας ως μια ουσιαστικά κούρσα όπως και στο δεύτερο φιλμ, ακόμα και η ιδέα των χαμένων παιδιών από το τρίτο και πιο αμφισβητήσιμο φιλμ της σειράς. Μόνο που εδώ η ουτοπία παραμένει μια χίμαιρα κρυμμένη μέσα σε ένα παρηκμασμένο βασίλειο, στο οποίο οι κάτοικοι εξακολουθούν να κάνουν τα πάντα για την βενζίνη (αλλά, πλέον, και το νερό ή, αλλιώς, aqua cola), όπως έχουμε συνηθίσει στον βίαιο κόσμο του franchise, όμως, επιπλέον, υπάρχει και ένα δεύτερο επίπεδο που αποκαλύπτει το γεγονός ότι το μόνο που έχει διατηρήσει από τον παλιό πολιτισμό αυτό το σύμπαν είναι η βιομηχανοποίηση του ίδιου του ανθρώπου. 


Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι ο Max του Fury Road (ουσιαστικά ανώνυμος μέχρι και τα τελευταία λεπτά και πρακτικά χωρίς διαλόγους στην πλειοψηφία του φιλμ, ευκαιρία του Tom Hardy για μια κυρίως σωματική αλλά ταιριαστά τραχιά ερμηνεία) είναι ο πιο γνήσια τρελός Max ολόκληρης της κληρονομιάς του franchise. Γεμάτος ενοχές για τον κόσμο που δεν έσωσε, τύψεις για τις αποφάσεις που έλαβε, ευθύνες για την βία που χρησιμοποίησε απέναντι στην βία που συνάντησε, εφιάλτες για κάθε του αποτυχία. Δεν είναι και τόσο τυχαίο που αποκαλείται αλλά και χρησιμοποιείται ως "αιμόσακος" για τον Nux του Nicholas Hoult, ένα από τα παιδιά του πολέμου που ονειρεύονται τον ένδοξο θάνατο και την υποδοχή στην Valhalla. Το μόνο που έχει απομείνει για τον Max είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος και αυτά είναι το μόνο μέσο για να ανακαλύψουμε την ιστορία του. 

Εξάλλου, εκτός από την πρώτη ταινία που αποκαλύπτει και το origin του ήρωα, κάθε μετέπειτα ταινία τον παρουσιάζει ως μυθική μορφή (με αποκορύφωμα το δεύτερο φιλμ), η οποία χάνεται στην ιστορία του μέλλοντος, μία μορφή της οποίας η ιστορία αλλοιώνεται καθώς περνά από γενιά σε γενιά. Αυτό είναι το πλαίσιο που ακολουθεί ο Miller και στο Fury Road. Όπως και στα παλαιότερα φιλμ, στην αρχή ο Max τραβιέται στην δράση με το ζόρι και να την εγκαταλείπει εθελούσια λίγο πριν το φινάλε. Για πρώτη φορά στην σειρά, όμως, κινητήριος άξονας της ταινίας είναι μια γυναίκα, η στρατηγός Furiosa της Charlize Theron, κάτι που προμηνύει όχι απλά την αρχή μιας νέας εποχής αλλά και ολόκληρη την κατάρρευση του πατριαρχικού μοντέλου που ακολούθησε ανέκαθεν η σειρά (το οποίο μοντέλο δε θα μπορούσε να παρουσιαστεί πιο... σαθρό ή σάπιο, κρίνοντας από την σωματική κατάσταση του "κακού" του φιλμ, Immortan Joe), κάνοντας την ταινία να διατηρεί μια άρρηκτη σχέση με το παρελθόν αλλά, ταυτόχρονα, με το βλέμμα στραμμένο με σιγουριά προς το μέλλον. 

Το κυριότερο είναι ότι η Furiosa δεν είναι απλά ένας μηχανισμός της πλοκής αλλά μια ηρωίδα ισάξια του Max, εξίσου παρανοϊκή, εξίσου σκληρή, εξίσου φονική αλλά και εξίσου ανθεκτική στις επιθέσεις και εξίσου πολυμήχανη. Η ιστορία της είναι η ιστορία αυτού του τόπου, είναι η γυναικεία απαραίτητη οπτική σε έναν κόσμο που χτίστηκε μέσα από το αντρικό βλέμμα, όπου ο μόνος ρόλος της ήταν καθαρά αναπαραγωγικός. Φυσικά, στην ιστορία του Mad Max υπάρχει και η "Θείτσα" της Tina Turner του "Beyond Thunderdome", όμως, αυτός ο χαρακτήρας ποτέ δεν αναπτύχθηκε περισσότερο από το αρχέτυπο του τυπικού villain αυτού του σύμπαντος. Στο Fury Road η Furiosa είναι το θύμα που επιτέλους αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια της και ο ήρωας Max βρίσκεται εδώ απλά για να την βοηθήσει στην αποστολή της. Στην τελική, ο Max μπορεί να δίνει στην ταινία το όνομά της αλλά η Furiosa είναι αυτή που της χαρίζει την ψυχή της και, μαζί, ολόκληρο το πνεύμα της.

Μιλάμε, όμως, για μια ταινία δράσης, σωστά; Και, όμως, δεν μιλάμε απλά για μία ταινία δράσης αλλά για μια ταινία ορόσημο στο είδος, μια ταινία που θα αποτελέσει μέτρο σύγκρισης στο μέλλον όχι μόνο στο genre του φιλμ αλλά και στο σύνολο του κινηματογράφου, η απόδειξη ότι, μερικές φορές, ο όρος αριστούργημα μπορεί να βγει αβίαστα και χωρίς τύψεις.. Είναι κάπως ειρωνικό που ο Miller, μετά από ένα παραπολυεκτενές διάστημα οικογενειακών, ανώδυνων ταινιών (Babe, Happy Feet) επέστρεψε στο σύμπαν που δημιούργησε για να εξαλείψει τον ανταγωνισμό και να αποδείξει πως είναι ένας μοναδικός σκηνοθέτης, ένας δημιουργός με όραμα και ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης. Οι πολύχρωμες εκρήξεις, η φρενήρης δράση, η εξαιρετική αίσθηση της χωροταξίας, η meta-προσθήκη ενός οχήματος-αποκαλυπτικής ορχήστρας (ίσως το πιο ιδιοφυές πράγμα που έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό στο σινεμά), το επικό μοντάζ, η χορογραφία δράσης που είναι actual χορογραφία, ο λυρισμός και η ίδια η ψυχή της ταινίας συνδυάζονται με τις φεμινιστικές νύξεις, την νιχιλιστική προσέγγιση, την παράνοια, την σάτιρα για να δημιουργήσουν τελικά κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή δίωρη καταδίωξη (χωρίς ανάσα). 

Σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμη να ειπωθούν για μια ταινία που βιώνεται (ανάμεσα σε αυτά και οι εξαιρετικές αναφορές της ταινίες από την ιστορία του Western και την κληρονομιά του John Ford μέχρι και τα βιβλικά έπη του Cecil B. DeMille, περισσότερα στην εξαιρετική κριτική του freecinema.gr) από την άλλη, ίσως θα ήταν καλύτερα τα υπόλοιπα να τα ανακαλύψει κανείς μόνος του. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν πρέπει να χάσει την ευκαιρία να δει αυτή την ταινία στην μεγάλη οθόνη γιατί δεν είναι απλά σινεμά, δεν είναι απλά κινηματογράφος, είναι ουσιαστική τέχνη και ένας κινούμενος πίνακας, μία βίαιη όπερα και μία συμφωνία εκρήξεων ταυτόχρονα: με λίγα λόγια, το αριστούργημα του George Miller. (5*/5)

Διάβασε επίσης:
George Miller's Mad Max: The Complete Race:  To The Frame Game ξαναείδε όλα τα φιλμ της σειράς του Mad Max, σημείωσε τις σκέψεις του ανάμεσα στην έκρηξη της αδρεναλίνης και την μυρωδιά της βενζίνης και δημιούργησε το ημερολόγιο ενός franchise που επηρέασε περισσότερο από όσο πιστεύει κανείς τόσο το είδος όσο και τον ίδιο τον κινηματογράφο δράσης.

Το banner της αρχής φιλοτέχνησε ο Killian Eng.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...