Από την Πέμπτη 3 Απρίλη, ξεκινά να προβάλλεται και στους ελληνικούς κινηματογράφους η δεύτερη ταινία με πρωταγωνιστή τον Captain America και υπότιτλο The Winter Soldier. Η ταινία αποτελεί sequel της πρώτης εμφάνισης του ήρωα στην ομώνυμη ταινία αλλά και συνέχεια των Avengers, με την Black Widow της Scarlett Johansson και τον Nick Fury του Samuel L. Jackson να εκτελούν κανονικά χρέη συμπρωταγωνιστή. Παράλληλα, το φιλμ σηματοδοτεί την μέση της δεύτερης φάσης του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, φιλοδοξώντας να χτίσει τα σκαλοπάτια που θα οδηγήσουν στην δεύτερη ταινία των Εκδικητών (αφήνοντας, όμως, χώρο για το κοσμικό υπερθέαμα χιούμορ και φαντασίας που υπόσχονται οι επερχόμενοι Guardians of The Galaxy) όσο αποτελεί εξίσου ιστορία του Cap και της S.H.I.E.L.D. Και το αξιοπερίεργο είναι ότι καταφέρνει, όντως, να δημιουργήσει μία εντυπωσιακή και άκρως απολαυστική ταινία γύρω από έναν ήρωα, που στην καλύτερη περίπτωση είναι αδιάφορος ενώ, στην χειρότερη, ένας αφελής ιδεαλιστής που αντιδρά μονοδιάστατα σε κάθε περίπτωση (δες και την πρώτη εντύπωσή μου στο letterboxd, αν αμφιβάλεις) χωρίς να χάνει την μοναδικότητά του ως φιλμ αλλά και την συναίσθηση ότι είναι κομμάτι ενός εξελισσόμενου συνόλου. Ο Captain America: The Winter Soldier είναι, τελικά, μάλλον η καλύτερη ταινία της Phase 2 του Marvel Cinematic Universe και έχουμε 5 λόγους για να το αποδείξουμε αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κλείνουμε τα μάτια απέναντι στον ένα λόγο ανησυχίας που προκύπτει από την ανάγνωση του φιλμ. Ας τα δούμε, όμως, όλα αναλυτικά.
1. Επιτέλους, η ύπαρξη του Captain America αποκτά νόημα. Μέχρι και τους Εκδικητές, η φιγούρα του Cap παρέμενε αδιάφορη, απλά τα υπολείμματα ενός ήρωα που πρόβαλε τον πατριωτισμό του ως το μοναδικό χαρακτηριστικό του στοιχείο. Τώρα, στην δεύτερη περιπέτειά του και την τρίτη του ουσιαστική εμφάνιση στον ρόλο, ο Cap γίνεται πραγματικά ένας άνθρωπος παγιδευμένος στον χρόνο, ένας ασθενικός άντρας στο σώμα ενός γυμνασμένου όγκου, ένας αφελής ιδεαλιστής σε έναν σκοτεινό κόσμο γεμάτο προδοσίες και γκρίζες παρατάξεις. Ο Captain America μετατρέπεται σε έναν ήρωα που πρέπει να αγωνιστεί όχι μόνο για την διατήρηση της τάξης και της ισορροπίας αλλά και για την ίδια την προσωπικότητά του και να θέσει σε αμφισβήτηση τους ίδιους τους λόγους της ύπαρξής του. Ο ήρωας που τα διαχώριζε όλα σε άσπρο και μαύρο αποτελεί πια παρελθόν και το μέλλον φαντάζει, επιτέλους, πιο ενδιαφέρον από ποτέ.
2. Ο Captain America είναι ένας ήρωας χαμένος στον χρόνο και η ταινία, άψογα, το κάνει ακόμα πιο εμφανές βουτώντας στην ατμόσφαιρα των κατασκοπευτικών θρίλερ των '70ς. Μπορεί το φιλμ να διαδραματίζεται στο παρόν, η διάχυτη όμως "σεβεντίλα" της ατμόσφαιρας δίνει στην ταινία μια αναχρονιστική όψη (τουλάχιστον μέχρι να φτάσει το Overblown φινάλε, περισσότερα για αυτό σε λίγο). Με αυτόν τον τρόπο, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο της πρώτης ταινίας, ο Captain America του Winter Soldier, άτυπα, συνεχίζει να είναι ταινία εποχής, αποκτώντας διακριτή προσωπικότητα μακριά από την αναμφισβήτητα μοντέρνα προσέγγιση του Iron Man ή την μίξη φανταστικού και μυθολογικού του Thor. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια θα είναι η επόμενη εποχή που θα "επισκεφτεί" η σειρά, ειδικά τώρα που φουντώνουν οι φήμες και για τρίτη συνέχεια στο franchise. Στα Bonus, το casting του Robert Redford που αποτελεί easter egg από μόνο του, κάνοντας την σκέψη να ανατρέξει κατευθείαν στις εικονικές "Τρεις ημέρες του Κόνδορος".
3. Το continuity του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel παραμένει δυνατό χωρίς, όμως, να περιορίζει την ικανότητα της ταινίας να στέκεται αυτόνομα. Αναμενόμενα, με το τέλος της Phase 2 μόλις δύο ταινίες μακριά, τα backstory και οι παρασκηνιακές εξελίξεις κορυφώνονται με αποτέλεσμα το Winter Soldier να είναι η πιο έντονα βυθισμένη στο continuity ταινία της Marvel. Και δεν μιλάμε για τις εξελίξεις που οδηγούν προς το Avengers 2 αλλά και για τις υποσχέσεις που αφήνει η ταινία για την τρίτη φάση της ιστορίας, κάνοντας αναφορές και επιβεβαιώνοντας ανεπίσημα την εμφάνιση του κυρίου που σίγουρα θα αποκτήσει την δική του ταινία στα προσεχή έτη (no spoilers αλλά ταυτόχρονη κραυγή ενθουσιασμού). Είναι, λοιπόν, εντυπωσιακό που η ταινία καταφέρνει να είναι το ίδιο ισχυρή και αυτόνομα, είτε ως κατασκοπευτικό θρίλερ στην αρχή είτε ως παλιομοδίτικη υπερηρωική περιπέτεια στην συνέχεια, χωρίς να δίνει την εντύπωση ενός συνεχούς set up και κατανάλωσης άσχετου χρόνου απλά για να μπουν κάποια κομμάτια στην θέση τους για την συνέχεια. Η εμφάνιση του Winter Soldier είναι επιβλητική, η συνωμοσιολογική προέκταση της ιστορίας της SHIELD ιντριγκαδόρικη και η απρόσμενη συνέχεια κάποιων υποπλοκών της πρώτης ταινίας απόλυτα καλοδεχούμενη. Τα teasers της συνέχειας είναι, ταιριαστά, μόνο το κερασάκι της τούρτας.
4. Η Black Widow και ο Nick Fury μετατρέπονται σε πολυδιάστατες προσωπικότητες. Αν και οι δύο μετρούν ήδη αρκετές εμφανίσεις σε αυτούς τους ρόλους, μέχρι τώρα κανείς από τους δύο δεν είχε μπει τόσο πολύ στο μικροσκόπιο μιας ταινίας. Κατά μία έννοια, όσο ο Winter Soldier είναι ταινία του Cap, άλλο τόσο είναι ταινία της Black Widow και του Nick Fury. Ακόμα κι αν μαθαίνουμε, τελικά, λιγότερα από όσα νομίζουμε ότι μαθαίνουμε για αυτούς, η ταινία καταφέρνει να δείξει μια πιο ανθρώπινη πλευρά τους, τους αφήνει να ρίξουν το προσωπείο του cool και τους κάνει ευάλωτους και για πρώτη φορά φυσιολογικά θνητούς. Μπορεί το παρελθόν των χαρακτήρων τους να παραμένει μυστήριο, πλέον, όμως, είναι εμφανές πως κανείς τους δεν είναι η ψυχρή φονική μηχανή της αρχής της ιστορίας τους και ότι το ρίσκο είναι εξίσου υψηλό για εκείνους όσο και για ολόκληρο τον κόσμο.
5. Παρά την αφθονία της δράσης, το χιούμορ ενσωματώνεται οργανικά στην υπόθεση. Σε καμία στιγμή του Winter Soldier το χιούμορ δεν μοιάζει αναγκαστικό ή επιβεβλημένο. Παράλληλα, παρά την έντονη παρουσία του, με τίποτα η ταινία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "ελαφριά" ή "κωμική". Το φιλμ βρίσκει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα σε όλα τα αντικρουόμενα στοιχεία και αναδεικνύεται οργανικά πολύπλευρο και, τελικά, απόλυτα ολοκληρωμένο. Η κωμική χροιά των comics είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας τους και είναι ευτυχές που ο Winter Soldier επιτυγχάνει στην φυσική ενσωμάτωσή της στο τελικό αποτέλεσμα.
Αλλά. Φυσικά και θα υπήρχε ένα αλλά.
Αυτό που δημιουργεί μια κάποια ανησυχία για το μέλλον του Marvel Cinematic Universe είναι το γεγονός ότι, παρά την επιτυχία τους, οι ταινίες της Marvel κινδυνεύουν να δεσμευτούν μέσα στους ίδιους τους κανόνες τους και να καταλήξουν κλισέ των εαυτών τους. Το τελικό φινάλε του φιλμ, στην προσπάθειά του να γίνει απόλυτα εντυπωσιακό, καταλήγει υπερβολικό, άψυχο και σε έντονη αντίθεση με την αριστοτεχνική αρχή και την αγωνιώδη συνέχεια. Αν και είναι αναμφισβήτητα μεγαλειώδες στο εύρος του και λογική κορύφωση μιας ιστορίας, ταυτόχρονα φαντάζει και διαδικαστικό, μηχανικό. Ταυτόχρονα, αρχίζει να αμφισβητείται το πόσο "τολμηρές" μπορούν να γίνουν, όντως, οι επιλογές της Marvel. Τι χαρακτηρίζει τελικά την τολμηρή διάθεση μιας ταινίας: μια ξαφνική ανατροπή ή η τελική κατάσταση στην οποία βρίσκει το φινάλε τους πρωταγωνιστές της;
Υποθέτω, ότι τα πάντα θα ξεκαθαρίσουν στο τέλος των δεύτερων Avengers, όμως, μέχρι τότε, κρατάμε τα παραπάνω ως αιτίες ενθουσιασμού αλλά και προβληματισμού και αγωνιούμε για τους Guardians of the Galaxy, που είτε θα είναι η επιτομή του trash είτε η μεγαλύτερη επιτυχία της Marvel (είτε, μακάρι, και τα δύο ταυτόχρονα). Για πρώτη, όμως, ουσιαστική φορά, το ρίσκο φαίνεται όντως να είναι μεγάλο. Και αυτό, ίσως, σημάνει την αρχή για την αλλαγή ολόκληρης της κατεύθυνσης του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου