Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Horrorant "Fright Nights" Film Festival: All Cheerleaders Die και Old School καλοδεχούμενος τρόμος.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει, γενικώς, μεγάλη αγάπη για το είδος των ταινιών τρόμου, οπότε, αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι πλέον έχει καταγραφεί ήδη στα πρακτικά το πρώτο φεστιβάλ "είδους", με τίτλο "Fright Nights" Horrorant Film Festival. Το φεστιβάλ ολοκλήρωσε την Τετάρτη την Αθηναϊκή του εβδομάδα και πλέον διανύει την Θεσσαλονικιώτικη φάση του με καθημερινές προβολές στον κινηματογράφο Φαργκάνη (ο οποίος, πλέον, καλύπτει και ψηφιακές προβολές, κρατήστε το υπόψη). Δεν είμαι ακόμη σίγουρος αν το κοινό ήταν έτοιμο για κάτι τέτοιο, πάντως, σίγουρα κάθε πρώτο βήμα είναι δύσκολο και μακάρι να υπάρξει η διάθεση και η δυνατότητα να δούμε αυτό το φεστιβάλ να δυναμώνει, να εμπλουτίζει σταδιακά το πρόγραμμά του, να γίνεται όλο και πιο δημοφιλές χρόνο με το χρόνο και να αγκαλιαστεί από τις εταιρείες διανομής, ώστε να εξασφαλιστούν και αναμενόμενες πρεμιέρες φιλμ τρόμου για μεγαλύτερο buzz.


Η έναρξη με το "All Cheerleaders Die" δεν ήταν καθόλου κακή στα χαρτιά. Επίσημη έναρξη του φετινού Midnight Madness του Τορόντο, πιασάρικο θέμα με υπερφυσικές μαζορέτες, επαρκώς μαύρο αλλά και αρκετά χιουμοριστικό ως ιδέα, και σίγουρο εύκολο στο μάτι. Επίσης, να τονίσω ότι, γενικά, λατρεύω τον cheesy horror και εκτιμώ κάθε προσπάθεια κανιβαλισμού του είδους, ειδικά από ταινίες που ενσυνείδητα χρησιμοποιούν τους ίδιους τους κανόνες του για να το αποδομήσουν. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει μια πολύ λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο μετα-ειρωνικό ηλίθιο και το απολύτως και αδικαιολόγητα βλακώδες και, τελικά, συνειδητοποιώ ότι το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι, δυστυχώς, δεν είναι τίποτα από τα δύο.

Ναι, μεν, σε ορισμένες σκηνές αντιλαμβάνεσαι ότι προφανώς και το trash είναι σκόπιμο, ότι η ηλιθιότητα είναι ενδεχομένως ο ίδιος ο σκοπός του φιλμ και ότι, όλα τα δάνεια από τις υπόλοιπες σχετικές ταινίες, είναι μέρος του σχεδίου, στην μεγαλύτερη διάρκεια, όμως, της ταινίας, το All Cheerleaders Die καταλήγει απλά να είναι ένα κακέκτυπο της Χ, Υ, Ζ ταινίας (μια τυχαία βαμπιροταινία, μια τυπική ταινία ζόμπι, το Pet Semetary, το The Craft, το Scary Movie 254), που νομίζει ότι έχει κάτι ουσιαστικό να πει ενώ, στην πραγματικότητα, αναμασά όσα ξέρει όλος ο κόσμος, προσπαθώντας να το παίξει χιπ.

Ομολογώ ότι γέλασα μερικές φορές και κυρίως από στιγμές λιγότερου κραυγαλέου χιούμορ (πχ στην υπερβολική χρήση pop κομματιών στην θέα του κοντινού ενός σφιχτού γυναικείου κώλου ή στα ρομαντικά μουσικά ιντερλούδια που συνοδεύουν το ειδύλλιο μεταξύ της Μάγισσας της παρέας και της Cheerleader - παραλλαγής ενός σαιξπηρικού Ιάγου - ντρέπομαι και που το γράφω), όμως, στις περισσότερες φορές βολεύτηκα με μια what the fuck έκφραση απορίας σχετικά με το πόσες υποπλοκές έτρεχαν ταυτόχρονα, χωρίς αίσθηση ουσιαστικής εξέλιξης σε καμία από αυτές. Ελπίζω το φινάλε που απειλεί ότι αυτό ήταν απλά το πρώτο μέρος της ιστορίας να ήταν ακόμα μια προσπάθεια αυτοαναφορικού χιούμορ. Το εύχομαι, βασικά. (letterboxd)

Το "Schism" (ή "Fractured", όπως θα κυκλοφορήσει μελλοντικά η ταινία), αντιθέτως, ήταν πολύ πιο κοντά στις ρίζες του. Και όταν λέω ρίζες, εννοώ, την φτηνή αισθητική της δεκαετίας του 1980, την ρετρό προσέγγιση τρόμου, σεξ και βίας, την απαραίτητη παρουσία του υπερφυσικού (που, όμως, προσέδιδε στην ιστορία, χωρίς να την κάνει να φαίνεται υπερφορτωμένη) και τις τζαζ νότες, που ντύνουν απαραίτητα κάθε πλάνο που μια σέξι παρουσία φυσά νωχελικά τον καπνό από το τσιγάρο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο σκηνοθέτης Adam Gierasch είχε ως πρότυπο το Angel Heart (letterboxd) και αυτό δεν έχει ίχνος αρνητικής χροιάς στην διατύπωσή του. Το αν τελικά το φιλμ ξεπερνά κάποια πρότυπα στο είδος του δεν έχει τόσο σημασία, αρκεί να δημιουργεί ένα συμπαγές κλίμα ατμοσφαιρικής, τρομακτικής 80ίλας. Και αυτό το κατάφερε περίφημα. (letterboxd)

Το οποίο δεν μπορεί να το πει κανείς και για το Tombville (letterboxd). Ναι μεν προσπάθησε να παίξει με την έννοια του εφιάλτη και να δημιουργήσει έναν κόσμο παράλογης λογικής και απρόβλεπτης αυτοανακάλυψης, όμως, τελικά, ούτε κατάφερε να δώσει αιχμή στην παράνοιά του ούτε να σοκάρει με την ανατροπή του φινάλε. Φάνηκε περισσότερο ως homage ενός σκηνοθέτη στον αγαπημένο του δημιουργό (θα μπορούσε να είναι άραγε ο David Lynch;) παρά ως αυτόνομο φιλμ. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι το Schism είχε δημιουργήσει τόσο καλύτερα τον εφιαλτικό του κόσμο, που στο Tombville παρέμεινε μόνο... το σκοτάδι.

Το Horrorant συνεχίζεται μέχρι και την Τετάρτη στον κινηματογράφο Φαργκάνη. Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο επίσημο site

Διαβάστε επίσης:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...