Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Modern Horror που πρέπει να ανακαλύψεις. (Αν λατρεύεις ήδη τα παρακάτω, virtual high-five)

Θα κάνω quote τον Παντελή γιατί καλά τα είπε: «Το Halloween είναι η γιορτή που λείπει περισσότερο από τα ελληνικά ημερολόγια». Το οποίο εύκολα ξεπερνιέται, βέβαια, γιατί κανείς δεν εμποδίζει κανέναν να χαράξει μια κολοκύθα σε οποιοδήποτε ήρωα της τρομακτικής μυθολογίας επιθυμεί ή (πιο εύκολα, αν δεν είναι τόσο οπαδός των χειρωνακτικών εργασιών) να κλειστεί σπίτι με παρέα και να παρακολουθήσει μαραθώνιο ταινιών, που στόχο έχουν όχι μόνο να τον κάνουν να τιναχτεί από τον καναπέ αλλά και να τις θυμάται τουλάχιστον μέχρι το επόμενο Halloween. Έχεις λιγότερο από δέκα μέρες για να επιλέξεις τις κατάλληλες ταινίες που θα συνοδεύσουν την Halloween βραδιά σου, όμως, εμείς είμαστε εδώ για να σου προτείνουμε μερικές όχι τόσο γνωστές (όσο θα έπρεπε) ταινίες τρόμου πρόσφατης παραγωγής, από ολόκληρο τον κόσμο, που επιβάλλεται να ανακαλύψεις και να τιμήσεις με τα ουρλιαχτά σου. Πάρε χαρτί και μολύβι ξεκίνα να κάνεις scroll και κράτα σημειώσεις.

House of the Devil (2009) του Ti West
Αν δεν προσέξει κανείς την ημερομηνία παραγωγής της ταινίας, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει ότι το φιλμ είναι πρόσφατης παραγωγής. Τα πάντα – από τα κουρέματα και τα ρούχα μέχρι την διεύθυνση παραγωγής, τα σκηνικά και την γενικότερη αισθητική – μοιάζουν να έχουν ξεπεταχτεί από τα late ‘70s/early 80’s, την εποχή που η Jamie Lee Curtis και οι φίλες εξασκούσαν τις φωνητικές τους χορδές στην προσπάθειά τους να κερδίσουν στο «ποια θα γλιτώσει περισσότερες φορές το μαχαίρωμα». Και αυτό δεν είναι κακό. Αντιθέτως, ο Ti West φέρνει μια ατμόσφαιρα παλιομοδίτικου τρόμου στην ιστορία μιας κοπέλας που επιλέγει λάθος οικογένεια για να κάνει baby sitting, επενδύει στην αργή ανάπτυξη και την ύπουλη δημιουργία τρόμου για να καταλήξει την αφήγηση σε μια αποθέωση αίματος και φρίκης, που αποζημιώνει όλο το προηγούμενο χτίσιμο. Αν σου αρέσει ο Carpenter ή ο Argento της χρυσής εποχής του ιταλικού giallo, τρέξε. (Δεν χάνω ευκαιρία να εκθειάζω τούτο το φιλμ)

Amer (2009) των Hélène Cattet και Bruno Forzani
Είπα ιταλικό giallo και κατευθείαν σχηματίστηκε με μεγάλα κόκκινα γράμματα (από αυτά που τρέχει και λίγο αίμα από το περίγραμμα) «Amer». Το Amer δεν είναι, φυσικά, ιταλικό αλλά χρωστάει τόσα πολλά στην κληρονομιά των Fulci, Bavaκαι Argento, που δεν έχει πλέον σημασία η καταγωγή του. Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται να σε απασχολήσει και πολύ γιατί το φιλμ δεν έχει διαλόγους. Βασίζεται στα ηχητικά εφέ, τις εκρήξεις χρώματος και τις εκπληκτικές σκηνές για να αποπνεύσει μια καλλιτεχνική αίσθηση τρόμου που δεν στερείται της βίας αλλά αποφασίζει να μην ακολουθήσει συμβατικά αφηγηματικά μονοπάτια για να γίνει ακόμα πιο τρομαχτικό. Πρόσεχε μόνο μην πατήσεις μέσα στη λίμνη αίματος και κάνεις χάλια το υπόλοιπο σπίτι.

Maniac (2012) του Franck Khalfoun
Ένας τύπος έχει το κακό συνήθειο να ακολουθεί νεαρές κοπέλες για να πάρει το scalp τους, κακό χούι πραγματικά, αλλά όταν αυτός ο τύπος είναι ο – πρώην κύριος Φρόντο – Elijah Wood, τότε το πράγμα αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον. Το φιλμ αποτελεί remake του ομώνυμου b-movie του 1980 και πριν αρχίσεις τα «δεν με ενδιαφέρουν τα remake» πρέπει να σε προειδοποιήσω πως το Maniac του 2012 έχει τα δικά του ατού που το κάνουν τελείως διαφορετικό: α) όλο το φιλμ είναι γυρισμένο μέσα από τα μάτια του δολοφόνου (τον οποίο βλέπουμε μέσα από τις αντανακλάσεις στον καθρέφτη) και β) στην παραγωγή βρίσκεται ο Alejandre Aja, ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για την ανανέωση του Γαλλικού τρόμου στις αρχές της δεκαετίας των ‘00ς, γεγονός που (προς όφελός της)φαίνεται στην ταινία. Βάλε στο μείγμα και την υπέροχη ηλεκτρονική μουσική του (αγνώστων λοιπών στοιχείων) Rob και μόλις απέκτησες ένα καταπληκτικό b-movie πρόσφατης κοπής που δεν πρέπει να αγνοήσεις με τίποτα.

Let The Right One In (Låt den rätte komma in, 2008) του Tomas Alfredson
Κι όταν νομίζεις ότι ό,τι ήταν να ειπωθεί για τους βρικόλακες, έχει ήδη ειπωθεί, ένα μικρό φιλμ από την Σουηδία σου αποδεικνύει πως δεν έχει σημασία η θεματική, αλλά ο τρόπος αφήγησης. Το «Άσε το κακό να μπει» είναι ένα love story ανάμεσα σε ένα δεκάχρονο και την (φαινομενικά) συνομήλικη γειτόνισσά του, η οποία δεν κρυώνει ξυπόλυτη μέσα στο χιόνι, μπαινοβγαίνει σπίτι του από το παράθυρο λερωμένη με αίματα και έχει μια περίεργη σχέση με τον άνθρωπο που ποζάρει ως πατέρας της στο διπλανό διαμέρισμα. Creepy stuff πραγματικά, άβολο με όλες τις έννοιες που μπορεί να φανταστεί κανείς και ακαταμάχητα ρομαντικό μέσα στον τρόμο του. Η ταινία απέκτησε και αμερικανικό remake με την Chloe Moretz και τίτλο «Let me in», το οποίο είναι επίσης καλό αλλά δεν συγκρίνεται καν με την υποβλητικότητα και την μελαγχολία της σουηδικής παραγωγής.

Dead Snow (Død snø, 2009) του Tommy Wirkola
Δεν ξεφεύγουμε από την περιοχή και πάμε στην γειτονική Νορβηγία για την ταινία που είχε έναν από τους πιο ευφάνταστους ελληνικούς τίτλους στην κυκλοφορία της. «Το χιόνι βάφτηκε κόκκινο» βρίσκει μια παρέα εμφανίσιμων νεαρών Νορβηγών που πηγαίνει για να κάνει σκι σε ένα κλασικό, νορβηγικό Cabin In The Woods, για να δει μια ορδή ζόμπι Ναζί να θέλει να τους κατασπαράξει. Είναι υστερικά αστείο, είναι τρομακτικά αγωνιώδες και έχει μερικές σκηνές φρίκης ικανές για να σου κόψουν τα γέλια. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται το sequel της ταινίας, προλαβαίνεις-δεν προλαβαίνεις μέχρι να πέσουν τα πρώτα χιόνια

We are what we are (Somos lo que hay, 2010) του Jorge Michel Grau
Ότι έκανε το «Let The Right One In» με τους βρικόλακες, το κατάφερε το «We are what we are» με τους κανίβαλους. Εκεί που κανείς θα περίμενε έναν κλασικό τρόμο με ανθρωποφάγους μανιακούς, ο Grau παρουσιάζει ένα οικογενειακό δράμα που βλέπει μια φτωχή φαμίλια στα περίχωρα της πόλης του Μεξικό να χάνει τον πατέρα/κεφαλή της οικογένειάς της λίγες μέρες πριν μια κρίσιμη θρησκευτική τελετή της, γεγονός που της δημιουργεί πανικό και την αναγκάζει να πάρει μερικές σημαντικές αποφάσεις σχετικά με το τι πρέπει να γίνει για να επιβιώσει. Φυσικά, το φιλμ περιλαμβάνει μερικές γραφικές σκηνές τρόμου, όμως, τίποτα δεν γίνεται εις βάρος της ατμόσφαιρας και της ανάπτυξης της ιστορίας, με αποτέλεσμα να βρίσκει κανείς απρόσμενο υπόβαθρο σε κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει σε φτηνό horror b-movie. Αναμενόμενα, η ταινία απέκτησε φέτος και αμερικανικό ομώνυμο remake, που ανταλλάσσει την φτώχεια των μεξικανικών πόλεων με την βλαχιά της αμερικανικής υπαίθρου και, ω έκπληξη, αξίζει κανείς να το αναζητήσει γιατί είναι ΠΟΛΥ καλό.

The Ruins (2008) του Carter Smith
Παραμένουμε στο Μεξικό, για να παρακολουθήσαμε μια παρέα Αμερικανών τουριστών να θέλουν να το παίξουν φυσιοδίφες και πολιτιστικοί λάτρεις, επιλέγοντας, όμως, τον τελείως λάθος ναό. Τα αρχαία του τίτλου κρύβουν ένα φοβερό μυστικό που – μάντεψε – θέλει να τους σκοτώσει, και δεν είναι βάρβαροι της ζούγκλας, σε διαβεβαιώνω. Το φιλμ παίζει με τα κλισέ του είδους, τα ακολουθεί κι ευλαβικά ανά στιγμές, όμως, έχει μια ανατριχιαστική ιστορία στο υπόβαθρο που οδηγεί σε μερικές – ας πούμε – δύσκολες να τις παρακολουθήσεις σκηνές, για να αποφύγω τα spoilers. Καλό είναι να ακούμε και κανέναν ξεναγό, παιδιά.

Martyrs (2008) του Pascal Laugier
Θυμάστε που λέγαμε για τον Γαλλικό τρόμο, που αναβίωσε ο Alejandre Aja; Ε λοιπόν, αν ο Aja τον αναβίωσε, τότε ο Pascal Laugier τον αποθέωσε γιατί τίποτε μετά από αυτό δεν είχε σημασία. Το Martyrs ξεκινά ως ένα κλασικό home invasion/revenge flick για να αλλάξει στα τριάντα λεπτά και να γίνει κάτι άλλο για να αλλάξει στην ώρα και να γίνει ένα διαφορετικό άλλο και να κλείσει με ένα από τα ΠΙΟ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΑ ΦΙΝΑΛΕ που έχω δει ποτέ, έτη φωτός από την αρχή και αδύνατον να το περιγράψεις χωρίς να αφαιρέσεις από τον απόλυτο τρόμο του. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο (πέρα από την προειδοποίηση ότι είναι για γερά στομάχια). ΤΡΕΞΤΕ.

The Kill List (2011) του Ben Wheatley
Λίγοι σκηνοθέτες έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν τόση μεγάλη συζήτηση γύρω από το όνομά τους όσο ο Ben Wheatley, ο οποίος μόλις με τέσσερις ταινίες (η τελευταία του ήταν το «A Field In England») απέδειξε πόσο σχιζοφρενικά ιδιοφυής δημιουργός είναι. Στο πιο straightforward (για τα δεδομένα του) φιλμ τρόμου του, ο Wheatley βάζει έναν τύπο να δέχεται μια αποστολή για τρεις δολοφονίες, η οποία με την ολοκλήρωσή της θα του αποφέρει πάρα πολλά λεφτά. Φυσικά, υπάρχει ένα «αλλά» όμως όταν ο κεντρικός ήρωας το ανακαλύψει, ίσως να είναι πολύ αργά. Όλη η βρετανίλα που περιμένεις είναι εδώ, με τα καλά και τα τρομακτικά της, την μιζέρια και την βία της, και όλα λειτουργούν άψογα μέχρι το υποβλητικό και απόλυτα disturbing φινάλε της. Αυτό που θέλουμε και από ένα καλό φιλμ τρόμου δηλαδή.

Treak’r’Treat (2007) του Michael Dougherty
Αν έπρεπε να ονομάσουμε ένα φιλμ ως την «πιο υποτιμημένη και παραμελημένη ταινία Halloween στην ιστορία», τότε νικητής ξεκάθαρα θα ήταν το «Trick’r’Treat». Τέσσερις ανεξάρτητες ιστορίες που διαδραματίζονται σε μια μικρή πόλη κατά την διάρκεια του Halloween κρύβουν τρομάρες, ψήγματα χιούμορ, γνωστούς ηθοποιούς (Anna Paquin προ του True Blood, Brian Cox κ.ά.), ανατροπές που δεν περιμένεις (να το τονίσουμε αυτό) και την ίδια την ουσία του Halloween σε ογδόντα συμπυκνωμένα λεπτά, οπότε είναι να τραβάς τα μαλλιά σου (και να θες να στείλεις τον Φρέντι Κρούγκερ στα όνειρα των υπευθύνων) γιατί αυτή η ταινία παρέμενε στο ράφι για χρόνια μέχρι να βγει άδοξα στην αγορά του home video. Έξαλλος είμαι, γι’ αυτό σας εκλιπαρώ να την αναζητήσετε, μη με εκνευρίσετε περισσότερο και βγει ο Michael Myers από μέσα μου.

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Slag.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...