Δεν γίνεται πάρτι που σέβεται τον εαυτό του χωρίς πυροτεχνήματα. Και ακόμα καλύτερα, δεν γίνεται πάρτι σε ταινία του Baz Luhrmann χωρίς πολλά, πάρα πολλά πυροτεχνήματα. Ο πολυαναμενόμενος "Υπέροχος Γκάτσμπι" άνοιξε την Τετάρτη το φεστιβάλ των Καννών και μια μέρα αργότερα, απλώθηκε στις αίθουσες όλου του κόσμου με λάμψη, υπερβολή, χλιδή και πολύ θόρυβο. Άξιζε τελικά την αναμονή; Αν ρωτήσεις εμένα θα σου πω ένα μεγάλο ενθουσιώδες "ΝΑΙ!!!" αλλά οι απόψεις διίστανται. Θα επανέλθουμε σύντομα στο θέμα, μόλις κατασταλάξουν οι πρώτες εντυπώσεις-επιθέσεις στις αισθήσεις. Μέχρι τότε ας αφήσουμε τον Γκάτσμπι να δείξει τον σωστό τρόπο που μια νύχτα μπορεί να φωτιστεί όπως η μέρα. Ή αλλιώς, πώς η πραγματικότητα μπορεί να κλέψει λίγο από τη λάμψη της φαντασίας. (Ηχητικό χαλί)
(Aladdin, 1992)
(Beasts Of The Southern Wild, 2012)
(Les Vacances De Monsieur Hulot, 1953)
(Blow Out, 1981)
(Blue Valentine, 2010)
(Brokeback Mountain, 2005)
(Cape Fear, 1991)
(Gangs Of New York, 2002)
(Hana-bi, 1997)
(Manhattan, 1979)
(Moulin Rouge, 2001)
(Mulan, 1998)
(Star Wars: Return of the Jedi, 1983)
(Sunrise: A Song Of Two Humans, 1927)
(The boy who could fly, 1986)
(The Little Mermaid, 1989)
(The Natural, 1984)
(To catch a thief, 1955)
(V for Vendetta, 2005)
(Mary Poppins, 1964)
(The Great Gatsby, 2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου