Είναι κάπως παράδοξο να συνδυάζεις μία περισσότερο αμερικανική γιορτή (ή τουλάχιστον μια γιορτή που αποθεώθηκε κυρίως από την αμερικανική κουλτούρα) με έναν Ιταλό σκηνοθέτη, όμως ο Dario Argento άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην horror μυθολογία, εξελίσσοντας την giallo κληρονομιά που του άφησε ο Mario Bava και εμφυτεύοντας την με εικόνες άπειρης ομορφιάς, εκθαμβωτικών αποχρώσεων και πανέμορφων γυναικών, που οι περισσότερες δεν είχαν αίσιο τέλος, όμως, οι λίγες εκλεκτές που επιβίωναν, ήταν εκείνες που κατόρθωναν τελικά να εξαλείψουν τον τρόμο.
Σκηνές βουτηγμένες στο αίμα, αριστοτεχνικές λήψεις στην αποτύπωση των φόνων και μια μακάβρια αίσθηση του "ωραίου" χαρακτήρισαν την φιλμογραφία του, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 για να λήξει κάπου στα μέσα των 90ς, παρά την προσπάθεια του Argento να συνεχίσει να γυρίζει φιλμ μέχρι και τις μέρες μας. Για την υστεροφημία του αλλά και για το καλό των θεατών, ας αγνοήσουμε όλη την φιλμογραφία του μέσα στην νέα χιλιετία, καθώς η έλλειψη έμπνευσης αλλά και αισθητικής των τελευταίων αποπειρών του δεν μπορούν καν να πλησιάσουν την ψυχεδέλεια της Suspiria, την αγωνία του Deep Red ή την κουλαμάρα (με την καλή έννοια) του Phenomena (όπου πρωταγωνιστούσε μια ακόμα άσημη Jennifer Connely εν μέσω ερπετών, μυγών, τηλεπαθητικών δυνάμεων και cult ενσήμων).
Χωρίς να έχει επιδείξει ποτέ σεναριακή δύναμη στις ταινίες του, ο Argento κατάφερε να χτίσει την καριέρα του στις εικαστικές λεπτομέρειες και την ευρεσιτεχνία που επιδείκνυε στο στήσιμο των σκηνών. Ακόμα και σε ταινίες που ήταν γενικά αδιάφορες (όπως ο "Γάτος με τις εννιά ουρές") κατάφερνε να συμπεριλάβει σκηνές που εξέπληξαν μέσα στην βαρεμάρα (και συνήθως είτε αποτελούσαν σκηνές φόνου ή αποκάλυψης του πραγματικού θύτη, βλέπε εξήγηση του τι σημαίνει ο τίτλος "Τέσσερις μύγες σε μπλε βελούδο"
Η Dark City Gallery στις αρχές της χρονιάς ξεκίνησε να εκδίδει μία σειρά στυλιζαρισμένων αφισών που κάνουν στάση στις σημαντικότερες ταινίες του καλλιτέχνη, γοτθικές, υποβλητικές και αρρωστημένα ερωτικές, όπως θα περίμενε κανείς από τις ταινίες του παλιού καλού Argento. Οι επιρροές Manara είναι προφανείς, όπως, και η αισθητική των pulp μυθιστορημάτων που κατέκλυσαν την Ιταλία την δεκαετία του 1970. Όχι, δες και πες μου αν διαφωνείς. (Όσα posters δεν είναι ήδη sold out, μπορείς ακόμα να τα προμηθευτείς εδώ. Όλα εκτός από το Suspiria της Landland, έχουν φιλοτεχνηθεί από τον - γαμάτο - Malleus)
+by+Malleus.jpg)
.jpg)
Και τώρα που άναψαν τα αίματα, πάμε ένα γρήγορο Poster Retrospective στις σημαντικότερες ταινίες της καριέρας του. Χρονολογικά και με επιλογή των καλύτερων (ελπίζω) αφισών.
The Bird with the Crystal Plumage (1970)
The Cat O' Nine Tails (1971)
Four Flies On Grey Velvet (1971)
Deep Red (1975)
Suspiria (1977)
Inferno (1980)
Tenebre (1982)
Phenomena (1985)
Opera (1985)
Στα πλαίσια του μίνι horror αφιερώματος ενόψει Halloween (οκ, απλά αφορμή να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου είδος ήταν), μπορείς να διαβάσεις και για τις δέκα ταινίες πρόσφατου τρόμου από όλο τον κόσμο που αξίζει να ανακαλύψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου