Ριβιουπόστ feat. Super 8, X-Men: First Class and more...

...κοινώς όλα όσα δεν είχα χρόνο να γράψω τόσο καιρό. Μην ανησυχείς, αγαπητέ αναγνώστη, ακόμα εδώ είμαι, ακόμη βλέπω ταινίες αλλά λίγο η καλοκαιρινή διάθεση, λίγο η όχι και τόσο πετυχημένη σοδειά μέχρι τώρα, με έκαναν να μείνω λίγο πίσω στα reviews. Αυτό όμως, τελειώνει τώρα εδώ. Ακολουθούν απόψεις για τα blockbuster των τελευταίων εβδομάδων και επιφυλάσσομαι για δεύτερο μέρος με τις μικρότερες ταινίες. Δεν σε κατηγορώ αν κλείσεις το tab. Αν είσαι ακόμη εδώ όμως, κάνε το άλμα και ξεκινάμε.

Super 8: JJ Abrams και Steven Spielberg κάνουν συνδυασμό που σκοτώνει. Με την καλή έννοια. Και η ταινία αποτελεί το καλύτερο που μπορούν να προσφέρουν και οι δύο. Δράση, αθωότητα, συνεπές κωμικό timing, άψογα εφέ, ρομαντισμός, οικογενειακές αξίες, εξωγήινες (;) απειλές, δράση. Χωρίς να είναι το πιο πρωτότυπο δημιούργημα του σύμπαντος, το Super 8 είναι σίγουρα ότι καλύτερο παίζει αυτή τη στιγμή στο σινεμά. Βγαλμένο λες από τα 80ς, κουβαλάει όλη την νοσταλγία της εποχής echoing τα Goonies και τον ET, με δόσεις cloverfield. Άκαφτοι νέοι πρωταγωνιστές, μετρημένη σκηνοθεσία και άρτια αίσθηση του pacing δημιουργούν ένα blockbuster που τιμά τον όρο και αποδεικνύει πώς δεν είναι ανάγκη ένα έργο τέτοιου μεγέθους να είναι ανεγκέφαλο, αρκεί να αναγνωρίζει αυτό που είναι και να μην υποτιμά το κοινό του. Και κάτι τελευταίο για την Elle Fanning: Chloe Moretz, you just got some serious competition. 

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ. ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Duh. Δεν είναι προφανές; (4*/5)

X-Men: First Class: Πριν πω οτιδήποτε άλλο, να σου υπενθυμίσω πόσο x-fan είμαι. Αν δεν με πιστεύεις, έλα να σου δείξω τα εκατοντάδες τεύχη και τα variants της συλλογής μου. Και αυτό το έργο το περίμενα όσο οτιδήποτε άλλο τους τελευταίους μήνες, όπως φαίνεται και από τα αμέτρητα σχετικά με την ταινία blogposts. Και μου άρεσε, αλλά όχι τόσο όσο περίμενα. Ναι, είχε καλό character build-up (επιλεκτικά). Ναι, είχε καλοσκηνοθετημένες σκηνές δράσης (επιλεκτικά). Και, ναι, είχε και ηθικά διλήμματα (επιλεκτικά). Είχε όμως και πολλές άβολες σκηνές (πχ όταν η νέα γενιά παρουσιάζουν μεταξύ τους τις δυνάμεις του καθενός), όχι αρκετή εμβάθυνση χαρακτήρων σε αρκετές φάσεις (πχ η επιλογή της Mystique επιφανειακά στοιχειοθετημένη) και αρκετές απρόσμενες αμερικανιές (πχ ο χειρισμός της φάσης με τους πυραύλους προς το τέλος). Και είναι κρίμα γιατί υπήρχαν σκηνές που ήταν εκπληκτικές, όπως εκείνη με τον Magneto, τον Shaw κι ένα κέρμα, αν και είναι άδικο να κατηγοριοποιώ οποιαδήποτε σκηνή με τον Fassbender, που ήταν μοναδικός σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Σε αντίθεση με τον γλυκανάλατο McAvoy που περισσότερο χίπιζε, παρά έμοιαζε με καθηγητή που θα πάρει ο κόσμος στα σοβαρά. Ίσως χρειάζεται τελικά μια τριχόπτωση, βρε αδερφέ. Και κάτι τελευταίο για την Jennifer Lawrence: Ακόμα σ΄αγαπώ. Κι ας σε θεωρεί ο @dark_tyler δική του.

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ. ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Γενικά ναι, αν και το θεωρώ πολύ άνισο έργο. Το Χ2 εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου x-movie. Και φυσικά, είμαι έτοιμος να πέστεναμεφατε, θα το υπομείνω σθεναρά. (3*/5)

Hanna: Τιμητική αναφορά στο γκομενακιοπόστ η Saoirse Ronan και ο λόγος είναι η Hanna, την οποία "ντύνεται" με περισσή μαεστρία. Σεναριακά σχεδόν ένα τίποτα αλλά σκηνοθετικά αποθεωτικό, δίνει την ευκαιρία στον Joe Wright να κεντήσει οπτικά και να παραδώσει ένα βίντεο κλιπ διάρκειας μιάμισης ώρας με την γαμιστερή μουσική υποστήριξη των Chemical Brothers. Και κάτι τελευταίο για την Cate Blanchett: Έχεις κάνει και καλύτερα, αλλά πάντα διατηρείς ψηλά το επίπεδο. #thegift #δενξεχνώ

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ. ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Ω ναι. Κάποιες φορές το στυλ σε κάνει να αγνοείς την ουσία και αυτό ακριβώς συμβαίνει και σε αυτή την περίπτωση. (3,5*/5)

Pirates Of The Caribbean: On Stranger Tides: Μπλα μπλα μπλα γοργόνες μπλα μπλα μπλα γοργόνες μπλα μπλα μπλα τέλος. Και κάτι τελευταίο για μπλα μπλα: μπλα μπλα μπλα γοργόνες μπλα μπλα.

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ. ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Θα σου έλεγα αλλά ακόμα έχω την βαρεμάρα από την ταινία. Θα δώσω αστεράκια όμως (1,5*/5)

The Hangover Part II: Είχε όλα όσα υποσχόταν, όλα όσα απογείωσαν το Hangover στα ύψη παγκοσμίως και όλα θα περίμενε κανείς από το αυθάδικο wolfpack της μεγάλης οθόνης. Αλλά δεν δούλεψε γιατί προσπαθούσε πάρα πολύ να σοκάρει, να εκμαιεύσει γέλιο, να σε κάνει να νιώσεις άβολα. Τα έκανε όλα σωστά αλλά έβγαιναν λάθος. Παρόλα αυτά, η Ταϊλάνδη βοήθησε με το τοπίο της στην διαφοροποίηση κάπως αυτού του Installment, ενώ ο Ζακ Γαλιφιανάκης εξακολουθεί να προκαλεί γέλιο, αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα παραμείνει φρέσκος στο αναπόφευκτο τρίτο μέρος του franchise. Και κάτι τελευταίο για μαϊμού-σταρ: #blogoscars2011. Αυτό.

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ. ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Γέλασα, αν μου πεις να σου πω ένα αστείο από την ταινία θα δυσκολευτώ. Σε θερινό, βλέπεται άνετα πάντως. (2*/5)

Fast Five: Το franchise μου ήταν πάντα συμπαθές αν και ελαττωματικό. Από το προηγούμενο επεισόδιο πάντως με είχε ξανακερδίσει και με αυτό, το πέμπτο στη σειρά, με έκανε να το αγαπήσω όσο ποτέ πριν. Καλοδουλεμένη δράση, heist movies επιρροές, όχι πολύ προβληματισμός αλλά όχι και κοροϊδία του θεατή, best of σχεδόν όλων των προηγούμενων επεισοδίων, ενθαρρυντικές υποσχέσεις για το έκτο μέρος, funfunfun. Η δυσκοιλιότητα του Vin Diesel για έναν περίεργο λόγο δεν αποτελεί πρόβλημα, ενώ επιτέλους αποκαλύπτεται ότι αυτός και ο Rock είναι τελικά δύο διαφορετικά πρόσωπα. Η τελική καταδίωξη στο Ρίο ανεβάζει τα γκάζια, κάνει την μισή πόλη λαμπόγυαλο και ξαναβάζει στην σωστή πορεία ένα franchise που φαινόταν ...να είχε ξεμείνει από βενζίνη. Και κάτι τελευταίο για την κυρία στην σκηνή μετά τα Credits που δεν θα spoilάρω: μας είχες λείψει.

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ. ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Hell yeah! (3,5*/5) 

Σημείωση: Να δεις που θα με πουν εμπορικολάγνο, θα χάσω το γκουλτουριάρικο προφίλ μου και θα πάρω σβάρνα τα φεστιβάλ από Σεπτέμβρη για να ξανακερδίσω τον τίτλο πίσω. Άτιμη ζωή...