Ερχόμενο με την μεγαλύτερη διάκριση στο πρόσφατο φεστιβάλ της Tribeca, το "Zero Motivation" είναι το ακριβώς αντίθετο της ταινίας που περιμένεις να συναντήσεις σε ένα μοντέρνο και (όσο δόκιμος κι αν είναι ο όρος) hip φεστιβάλ κινηματογράφου. Ναι μεν η ταινία μιλάει την ισραηλινή και ναι μεν αποτελεί το μεγάλου μήκους ντεμπούτο μιας άγνωστης στο ευρύ κοινό σκηνοθέτιδος, κατά τα άλλα, όμως, είναι όσο πιο προσβάσιμη στο ευρύ κοινό (αν ξεπεράσει κανείς τους δύο προηγούμενους παράγοντες) μπορεί να γίνει. προσφέροντας ταυτόχρονα χιούμορ, διασκέδαση, ελάχιστο δράμα, αρκετό slapstick και μια υποψία ρομάντζου στην "νόστιμη" βάση μιας καθαρόαιμης ιστορίας γυναικείας φιλίας.
Αξιοποιώντας την ιδιαιτερότητα της Ισραηλινής κοινωνίας που υποχρεώνει και τις γυναίκες σε στρατιωτική θητεία δύο ετών, η Lavie εξιστορεί τρεις συνεχόμενες ιστορίες ("The Replacement", "The Virgin", "The Commander") σε ένα απομονωμένο στρατόπεδο στο Ισραήλ, όπου συχνά ακούμε για τον πόλεμο, όμως, το μόνο που βλέπουμε είναι η καθημερινή βαρεμάρα της γραφειοκρατίας. Με πυρήνα το αποκλειστικά γυναικείο προσωπικό μιας μονάδας διοίκησης, το "Zero Motivation" αποτελεί μια εναλλακτική στρατιωτική ταινία και, ταυτόχρονα, ένα μεταλλαγμένο chick-flick στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς την ταινία, αυτή είναι η οικονομία στην αφήγηση. Με την επεισοδική μορφή του, το φιλμ δίνει ουσιαστικά την αίσθηση μιας σειράς, ενός καθόλα επιτυχημένου sitcom, του οποίου θα αναζητούσα προσωπικά να δω περισσότερα επεισόδια, όπου υπάρχει ένα κοινό αφηγηματικό πλαίσιο, το οποίο, όμως, ανακόπτεται από ποικίλα τυχαία περιστατικά (μία ξαφνική επιθεώρηση, ένα νέο ρεκόρ στην Ναρκαλιευτή, ένα... φάντασμα). Κάθε επεισόδιο είναι δε τόσο γεμάτο, που στο τέλος των 100 λεπτών νιώθεις υπερπλήρης αλλά όχι εξαντλημένος, αναζητώντας ενδεχομένως τη συνέχεια. Λίγες φορές τελευταία έχω περάσει καλύτερα σε προβολή και αυτό είναι τουλάχιστον ένα κατάλληλο αντίβαρο σε όλη την σοβαροφανή φεστιβαλική παραγωγή.
Αυτό δε που κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό το φιλμ, είναι το γεγονός ότι η περιορισμένη ανδρική παρουσία δεν χρησιμοποιείται ως αντιστάθμισμα ισχύος παρά ως απλός κομπάρσος δίπλα στην γυναικεία ενδυνάμωση, που είναι και το πραγματικό ζητούμενο. Ανεξάρτητα από το αντρικό προσωπικό της μονάδας. οι ηρωίδες βρίσκουν μόνες τους το κλειδί για το επόμενο επίπεδο ή έστω απλά τον τρόπο για να αντιμετωπίσουν όλη αυτή την καθημερινή στασιμότητα (ακόμα κι αν περιλαμβάνει έξι μήνες εκπαίδευση που ενδεχομένως να εξασφαλίσουν μια ευνοϊκή μετάθεση!). Ειδικά στην ισραηλινή κοινωνία, όπου η κοινή στρατιωτική θητεία εκλαμβάνεται ως ένδειξη ισότητας, είναι τουλάχιστον αναζωογονητικό να βρίσκεις μια πρωτότυπη οπτική σε ένα παραδοσιακά ανδροκρατούμενο θέμα, η οποία δεν βγαίνει ως καρικατούρα αλλά ως μια φυσική έκφανση μέρους της γυναικείας ενηλικίωσης.
Αυτό για το οποίο, βέβαια, μπορεί να κατηγορήσει κανείς το "Zero Motivation" είναι ίσως η υπερβολική ελαφρότητα ή, καλύτερα, η βεβιασμένη ενασχόληση με θεματικές που θα χρειάζονταν περισσότερη ανάπτυξη. Μαζί με το fun της τηλεόρασης, δυστυχώς, η ταινία δανείζεται και την επιδερμικότητά της, αν και κατά στιγμές μέσα από την ανάλαφρη αποτύπωση καταφέρνει να γίνει περισσότερο καίρια από όσο θα φανταζόταν. Η δε ολοκλήρωση της φιλίας των δύο ηρωίδων στρογγυλεύει περισσότερο από όσο θα έπρεπε τα πράγματα αλλά ίσως και να γινόμαστε αρκετά αυστηροί με μία ταινία που αγαπά τόσο πολύ τους χαρακτήρες της που θέλει να τους δει να πετυχαίνουν. Θα το δεχτώ. (3,5*/5)
Η ταινία της έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στα μέσα Απριλίου στο πρόσφατο φεστιβάλ της Tribeca και θα ξεκινήσει την διεθνή της κυκλοφορία από το Ισραήλ τον Ιούνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου