Πείτε αντίο στο Josep Gordon Levitt των 500 ημερών με την Summer. Ο νέος Levitt είναι βγαλμένος μέσα από την ζώνη του Jersey Shore, μπεκροπίνει τα βράδια με τους φίλους του στα μπαρ, γνωρίζει γυναίκες, τις βαθμολογεί και περνάει τις επικρατέστερες από το κρεβάτι του και στάζει ποτάμια ιδρώτα στο συνοικιακό γυμναστήριο κάθε μέρα. Α, και είναι εθισμένος στο πορνό.
Ο Jon Martello (Joseph Gordon Levitt) είναι ο άντρας που οι φίλοι του αποκαλούν Don Jon και όχι χωρίς λόγο. Γέννημα θρέμμα της ανατολικής ακτής, συνδυάζει την άστατη εργένικη ζωή με μια βαθιά πίστη και συχνές επισκέψεις στην εκκλησία, από τις οποίες αποκομίζει εντολές μετάνοιας που ποσοτικοποιούνται στον αριθμό των "πατερ-ημών" που έχει να απαγγείλει. Από το κρεβάτι του περνάνε μόνο όσες βαθμολογούνται με υψηλό σκορ και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι είναι στερημένος από το σεξ. Ο Jon, όμως, ήδη από την αρχή που μας συστήνεται, μας εξηγεί γιατί προτιμά το πορνό από το αληθινό σεξ. Ο άνθρωπος έχει πραγματικά επιχειρήματα. Αλήθεια!
Ένα βράδυ, συναντά στο μπαρ την Barbara (Scarlett Johansson), μία σύγχρονη Barbie, κομπλέ με τα ψηλά τακούνια, τις προκλητικές καμπύλες και τους γιγάντιους κρίκους στα αυτιά, ένα απόλυτο δεκάρι. Γυρίζουν μαζί σπίτι και η ιστορία τους θα κρατήσει περισσότερο από όσο προοριζόταν στην αρχή. Τι θα συμβεί, όμως, η Barbara, όταν ανακαλύψει την μυστική αδυναμία του Jon; Και πόσο πραγματικά είναι αυτός εθισμένος στο πορνό;
Σταματήστε αμέσως τις συγκρίσεις γιατί το Don Jon's Addiction, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Joseph Gordon Levitt, δεν είναι το Shame. Δεν προσπαθεί να διεισδύσει στην ψυχολογία του χαρακτήρα, δεν προσπαθεί να κάνει βαρυσήμαντες δηλώσεις σχετικά με την επιρροή του πορνό στην ζωή του Jon, δεν είναι μια ταινία που θα ασκήσει κοινωνική κριτική. Γιατί το Don Jon's Addiction είναι μια ανάλαφρη, διασκεδαστική ιστορία, που κάνει την ώρα να περνάει αβίαστα, διασκεδάζει τον θεατή και προσφέρει μερικές στιγμές ξεκαρδιστικού γέλιου. Και το κάνει χωρίς τύψεις.
Ο Levitt γυρίζει ανάποδα την εικόνα που του έχουν δημιουργήσει οι προηγούμενες ταινίες του και παρουσιάζει έναν γυμνασμένο, σίγουρο για τον εαυτό του χαρακτήρα, που συνδυάζει τις αντικρουόμενες πλευρές του ήρωά του με ένα χαμόγελο αφέλειας, που τον κάνει ακαταμάχητο. Ναι, είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές είναι υπερβολικός, η αγωνία του να παρουσιάσει κάτι φρέσκο τον οδηγεί πολλές φορές στην υπερκινητικότητα και οι εξελίξεις δεν είναι πάντα και οι πιο πρωτότυπες. Όμως, η γυαλισμένη εικόνα (που φαίνεται να έχει ξεπηδήσει μέσα από κάποιο πρόγραμμα του MTV), οι γερές δόσεις μουσικών παρεμβολών, οι σπινταριστές ατάκες και η ...τύχη του πρωτάρη, με κάποιον τρόπο δημιουργούν ένα σύνολο, που δεν αργεί να σε παρασύρει.
Καθοριστικής σημασίας σε αυτή την επιτυχία, είναι η ερμηνεία της Scarlett Johansson. Επιτέλους σε έναν ακομπλεξάριστο ρόλο, η Johansson παίζει την χαζογκόμενα της διπλανής... αυλής, συγκεκριμένων στόχων στη ζωή (που περιλαμβάνουν μια βέρα και μερικά παιδιά), αποφασισμένης να τυραννήσει τον Jon όσο μπορεί μέχρι να ξαπλώσει στο κρεβάτι του και απολύτως ξεκάθαρης σχετικά με το τι απαιτήσεις έχει από αυτόν. H Johansson φαίνεται να το διασκεδάζει και είναι η αδιαφιλονίκητη νικήτρια της όλης προσπάθειας.
Στο δεύτερο μισό, η ταινία μοιάζει να χάνει κάπως την ορμή της. Η είσοδος της Julianne Moore στην ιστορία οδηγεί τις εξελίξεις σε κάπως πεπατημένη οδό και αρχίζει να χάνει την φρεσκάδα της, κάνοντας εμφανές το γεγονός ότι όλο αυτό γίνεται ώστε να προκληθεί η αλλαγή του Jon. Παρόλα αυτά, ο ίδιος δεν παύει ποτέ να είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας και, ίσως, εκεί έγκειται η επιτυχία της ταινίας. Ο Levitt έχει δημιουργήσει έναν άμεσο Jon και ακόμα κι όταν τα κλισέ αρχίζουν προς το τέλος να πολλαπλασιάζονται, δεν μας πειράζει ιδιαίτερα γιατί νοιαζόμαστε για τον Jon. Και εξακολουθούμε να θαυμάζουμε την Johansson.
Παρεμπιπτόντως, η ταινία όντως περιέχει πολλά αποσπάσματα από ταινίες πορνό. (Οι εν λόγω πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες μάλιστα αναφέρονται και στα ίδια τα credits!) Οι ειδήσεις από το φεστιβάλ αναφέρουν ότι ο Levitt μάλλον θα χρειαστεί να ξαναμοντάρει την ταινία πριν κυκλοφορήσει το καλοκαίρι στους αμερικανικούς κινηματογράφους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο Don Jon προσφέρει μία πνοή ανανέωσης στο είδος της νεανικής κωμωδίας, δεν διστάζει να τολμήσει και, όταν αποτυγχάνει, δεν καταστρέφει με πάταγο ό,τι έχει ήδη χτίσει. Καθόλου άσχημα για αρχή, κύριε Levitt. (3*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου