Πάντα σε κάθε φεστιβάλ υπάρχουν οι αναμενόμενες ταινίες για τις οποίες ο κόσμος θα στηθεί από το αξημέρωτο στην ουρά για ένα εισιτήριο (drama mode: on) και οι ταινίες που προκύπτουν στην πορεία, όταν έχεις χάσει την προβολή που ήθελες να δεις. Και μετά ευχαριστείς τον Θεό για την τύχη σου. Γιατί το Gloria ήταν, ξεκάθαρα, η μεγαλύτερη έκπληξη του διαγωνιστικού, η απλή αλλά γενναιόδωρη ιστορία της 58χρονης ομώνυμης γυναίκας, που αποφασίζει να μην αφήσει την ζωή να την παραγκωνίσει, παρασύροντας μαζί της το κοινό σε μια αφοπλιστική πορεία γεμάτη γέλιο, συγκίνηση και απεριόριστη ειλικρίνεια.
Η Gloria (Paulina Garcia) έχει χωρίσει σχεδόν δέκα χρόνια πριν. Όμως, έχει πάρει την απόφαση να μην βάλει τέλος στην κοινωνική της ζωή. Τα πρωινά πηγαίνει στην δουλειά της, τραγουδάει τα αγαπημένα της τραγούδια καθώς οδηγάει το αυτοκίνητό της, τηλεφωνεί πού και πού στα παιδιά της για να μάθει τι κάνουν και διώχνει συνέχεια από το σπίτι της την γάτα του γείτονα, που υποστηρίζει ότι "θέλει να της υπενθυμίζει ότι κινδυνεύει να γίνει μια μοναχική cat-lady". Γι' αυτό, περιοδικά, επισκέπτεται συγκεντρώσεις όπου συχνάζουν εργένηδες, διασκεδάζει χαλαρά και φλερτάρει, αφήνοντας ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο γνωριμιών.
Ένα τέτοιο βράδυ, συναντά τον Rodolfo (Sergio Hernandez), έναν χαριτωμένο και κάπως ντροπαλό κύριο, ο οποίος είναι φρεσκοχωρισμένος, χωρίς να έχει κλείσει καν χρόνο. Η χημεία μεταξύ τους είναι άμεση και, γρήγορα, θα ξεκινήσουν μία σχέση, που φαίνεται να πληροί όλες τις επιθυμίες της Gloria. Δε θα περάσει πολύς καιρός, όμως, μέχρι να καταλάβει ότι ο Rodolfo δεν έχει ξεκόψει ακόμα από την προηγούμενη οικογένειά του, με τις τριαντάχρονες κόρες του να φέρουν μια υπερβολική εξάρτηση από αυτόν και τον ίδιο να εξαφανίζεται, μόλις εκείνες του το ζητήσουν.
Ίσως, η σύνοψη να δίνει τον αέρα ενός βραζιλιάνικου σήριαλ. Η πραγματικότητα όμως δε θα μπορούσε να βρίσκεται πιο μακριά από αυτό. Η Gloria του Χιλιανού Sebastian Lelio (και του παραγωγού Pablo Larrain του "NO") φέρει ένα λεπτοδουλεμένο σενάριο, που καταφέρνει να μας γνωρίσει την Gloria σε κάθε της λεπτομέρεια. Οι σκηνές, ειδικά του πρώτου μέρους, είναι μικρές, κοφτές και χωρίς προφανή εξέλιξη, όμως σταδιακά βυθίζουν τον θεατή στην πραγματικότητα της Gloria, με αποτέλεσμα όταν εκείνη αποφασίζει να λάβει δραστικά μέτρα, το κοινό να ξεσπάει σε χειροκροτήματα ενθουσιασμού.
Η ίδια η Paulina Garcia, γνωστή στην Χιλή από την δουλειά της στην τηλεόραση, δεν διστάζει να αφεθεί απόλυτα στην σκιαγράφηση του χαρακτήρα της. Πίσω από τα χοντρά γυαλιά της, δεν χάνει ποτέ την αισιοδοξία της, το πνεύμα της και την αγωνιστικότητά της, αντιμετωπίζει τα πράγματα ελαφρά αλλά με στιβαρό ρεαλισμό και γνωρίζει πότε πρέπει να υποχωρήσει ή να συνεχίζει να παλεύει. Η ερμηνεία της Garcia πραγματικά εξυψώνει την ταινία, και δε θα είναι έκπληξη αν η ταινία κατακτήσει ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία του φεστιβάλ το βράδυ του Σαββάτου.
Αυτό, όμως, μαρτυρά και την εξαιρετική ικανότητα του Lelio στον χειρισμό των χαρακτήρων του. Η κάμερά του τους περιβάλλει με κατανόηση και δεν διστάζει να τους γδύσει και να παρακολουθήσει από κοντά την γλώσσα του σώματός του. Το μοντάζ του δεν αφήνει περιθώρια περιττών πληροφοριών και η αφήγηση παραμένει πάντα ακριβής και καίρια. Το χιούμορ καταφέρνει να αμβλύνει την μελαγχολία αλλά ποτέ δεν την παραβλέπει. Εν ολίγοις, τα πάντα στην ταινία φαντάζουν αληθινά, σαν να συμβαίνουν σε κάποιον που γνωρίζουμε καιρό και για τον οποίο πραγματικά νοιαζόμαστε.
Η ταινία δε θα μπορούσε να κλείσει παρά με το -τι άλλο;- Gloria του Umberto Tozzi. Και το κοινό να χειροκροτεί σε όλη την διάρκεια των τίτλων τέλους. Δίκαιο. (4*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου