Mirror Stories, Μέρος Πρώτο: Το είδωλο έξω από τον καθρέφτη.

Η κακιά μάγισσα της Χιονάτης έμεινε στην ιστορία ως η γυναίκα μπροστά από τον καθρέφτη, η προσωποποίηση της ματαιότητας και η ενσάρκωση ενός εύθραυστου ειδώλου, που πολλές φορές δεν κατοικεί μόνο πίσω από το γυαλί. Δεν ήταν όμως η μόνη. Στην ιστορία του κινηματογράφου, οι καθρέφτες λειτούργησαν με πολλαπλούς τρόπους, ως μέσο προβολής της κενότητας, της απελπισίας, του νεκρού βλέμματος, του παρόντος ή του παρελθόντος, του φόβου και της ανησυχίας. Περίεργο αλλά σχεδόν ποτέ δεν προκάλεσαν ευχάριστες καταστάσεις παρά χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον ως ο καταλύτης της δραματικής αλλαγής ή ως η αρχή της καταστροφής. Ο κινηματογραφικός ήρωας κοιτάει στα μάτια του ειδώλου του, επιστρέφει το βλέμμα στην ίδια του την ψυχή, βλέπει να αντανακλώνται οι ελπίδες για το μέλλον και οι φοβίες του παρελθόντος και τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει αν το είδωλο βρίσκεται μέσα στον καθρέφτη ή αν ο ίδιος αναπνέει τελικά το είδωλο του ίδιου του εαυτού που προβάλλει στο γυαλί. Αυτή είναι η ιστορία του ειδώλου έξω από τον καθρέφτη.

(Boogie Nights, 1997)

(Broken Embraces, 2009)

(Saturday Night Fever, 1977)

(The Shining, 1980)

(Breakfast At Tiffany's, 1961)

(Fast Times At Ridgemont High, 1982)

(La planète sauvage, 1973)

(Beast, 2011)

(The Big Lebowski, 1998)

(Taxi Driver, 1976)

(Eyes wide shut, 1999)

(Plein Soleil, 1960)

(Quand j'étais chanteur, 2006)

(Carrie, 1976)

(Bigger Than Life, 1956)

(The Evil Dead, 1981)

(The Man Who Fell To Earth, 1976)

(La double vie de Véronique, 1991)

(Quantum Of Solace, 2008) 

(Raising Arizona, 1987) 

 (Requiem For A Dream, 2000)

 

(Baisers volés, 1968)

(The Wackness, 2008)

(Συνεχίζεται στο Δεύτερο μέρος: Τα πολλαπλά είδωλα κι ο θρυμματισμένος άνθρωπος.)