Κάτι που ίσως δεν γνωρίζουν οι αναγνώστες αυτού του μπλογκ, τρομάρα μου, είναι πως εκτός από την αγάπη για τον κινηματογράφο, τρέφω και μια ιδιαίτερη λατρεία για τα comics. Πού και πού, καταφέρνει να βρει τον χώρο να εκφραστεί και εδώ (όπως σε αυτό το αφιέρωμα στο ιστορικό, πλέον, Planetary) αλλά για όποιον ενδιαφέρεται, όλες οι κριτικές για τις νέες κυκλοφορίες ανεβαίνουν αντισυμβατικά με τη μορφή διαλόγου στο διαβόητο γκουλτουρομπλογκ του Μανώλη Βαμβούνη και αναδημοσιεύονται και στην σχετική στήλη του mixtape.gr. Με αφορμή την επανακυκλοφορία από την Marvel για πρώτη φορά σε συλλογή των 13 πρώτων τευχών του ιστορικού της τίτλου “Strikeforce Morituri”, καθίσαμε με τους συνήθεις ύποπτους @manolis (gkoultouroblog), @Hell_b0y (Hell is a Land Without Comic Books) και @amatyultar (amatynews) και ξαναδιαβάσαμε από την αρχή την σειρά από την δημιουργική ομάδα των Peter B. Gillis και Brent Anderson, που εμείς στην Ελλάδα γνωρίσαμε ως “Ομάδα Κρούσης Μοριτούρι” σαν back-up στα περιοδικά της Μαμούθ Κόμιξ. Επίσης, να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τον υπερταλαντούχο Ηλία Κυριαζή για το υπέροχο Morituri-appreciation artwork που ετοίμασε ειδικά για αυτή την περίπτωση και μπορείτε να απολαύσετε in all its glory δίπλα σε αυτές τις γραμμές. Την πρώτη συλλογή (τεύχη 1 εώς 13) του Strikeforce Morituri μπορείτε να την παραγγείλετε από το Amazon μέσω αυτού του link.
Και εγένετο Morituri.
@dimitrisdx: Εξωγήινη αιμοδιψής φυλή επιτίθεται στην Γη, τα κάνει όλα μπουρδέλο, τέσσερα χρόνια λυμαίνεται τον πλανήτη και το μέλλον δεν φαίνεται και ευοίωνο. Τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση της πατέντας του Δρ. Tuolema που ακούει στο όνομα Morituri. Η Morituri είναι μια φόρμουλα που προσδίδει στον άνθρωπο στον οποίο θα προσαρμοστεί υπερηρωικές δυνάμεις, μοναδικές για τον καθένα με τυχαίο τρόπο με ένα, όμως, βασικό μειονέκτημα. Ο άνθρωπος αυτός δεν πρόκειται να αντέξει πλέον πάνω από δώδεκα μήνες καθώς οι νέες υπερδυνάμεις καταπονούν τον οργανισμό του σε τέτοιο βαθμό που η κατάληξη θα είναι θανάσιμη. Και αυτό είναι μαθηματικά βέβαιο και αποδεδειγμένα αληθές.
Το Strikeforce Morituri είναι ίσως από τις πιο υποτιμημένες γαμάτες σειρές των comics, με μικρή ιστορία και στην ελληνική αγορά μέσα από τις δεύτερες ιστορίες των κυκλοφοριών της Μαμούθ κόμικς την δεκαετία του ‘80 αλλά με μεγάλο cult κοινό που αναγνώρισε την καινοτομία του. Γεμάτες ιστορίες σε κάθε τεύχος, πολλαπλοί αλλά πλήρως ανεπτυγμένοι χαρακτήρες, αρκετή και ευφάνταστη αυτοαναφορικότητα σε κάθε τεύχος και πολύ υπερηρωικό δράμα. Το γεγονός ότι εξελίσσεται σχεδόν σε real time κανει την ροή των τευχών γρήγορη και -μαλάκαμου- τις εξελίξεις σοκαριστικές και απανωτές. Χαρακτήρες έρχονται και φεύγουν πεθαίνουν, ο κίνδυνος περιμένει πάντα στις σκιές και όχι μόνο και κάθε σελίδα είναι μια έκπληξη. Ο Gillis δημιουργεί ένα ολόκληρο σύμπαν χαρακτήρων που και μόνο σε λίγες σελίδες δημιουργούν τέτοια εντύπωση στον αναγνώστη που ο αναπόφευκτος θάνατός τους δεν τον αφήνει ποτέ αδιάφορο. Βασικά, είναι τόσο μπροστά από την εποχή του που μέχρι και σήμερα φαντάζει (σεναριακά κυρίως) μοντέρνο.
@manolis: Μπροστά δεν λες τίποτα. Θυμάμαι τοοοοοτε σαν δεύτερο feature στα Χ-ΜΕΝ, Σπάιντερ-γούμαν κτλ της Μαμούθ είχε μαύρη μοίρα και ήταν από τους πρώτους τίτλους που κόπηκαν τότε στο περίτρανο δημοψήφισμα του περιοδικού (για να αντικατασταθεί από… δεν θυμάμαι καν. X-Factor?). Τότε τον κοιτάγαμε με περιέργεια, ήταν ξεκάθαρα διαφορετικός, πιο ώριμος, πιο ωμός, πιο ουσιαστικός και συναισθηματικός από οτιδήποτε άλλο διαβάζαμε στα ελληνικά περιοδικά, με μόνη εξαίρεση το εξίσου εξαιρετικό 80s διαμάντι, τον Daredevil του Frank Miller.
@Hell_b0y: Να πω την μαύρη αλήθεια δεν είχα συνειδητοποιήσει πως την έκοψαν μέσω δημοψηφίσματος. Το κατάλαβα πιο αργά, μέσω ενός γράμματος στην στήλη αλληλογραφίας. Ήταν και η εποχή που το κοινό που διάβαζε ελληνικές εκδόσεις τις Marvel ήταν χωρισμένο μεταξύ του Σπάιντερμαν της Καμπανάς και των X-Men της μαμούθ. Πιστός αναγνώστης του πρώτου έχανα που και που κάποιο τεύχος του δευτέρου κι ας κυκλοφορούσε μηνιαίως.
@manolis:Αν και το premise του δεν θα περίμενες να είναι πρόσφορο για κάτι τέτοιο, ένιωσα από την πρώτη στιγμή που το διάβασα δεμένος συναισθηματικά με αυτούς τους χαρακτήρες. Υπάρχει μια αμεσότητα και ένα αίσθημα λαχτάρας, ανυπομονησίας, προσμονής, να γνωρίσεις αυτούς τους τύπους που αποφάσισαν να λάμψουν κάψουν γρήγορα και φωτεινά. Να θυσιάσουν τη ζωή τους για να γίνουν υπερήρωες, είτε για να πολεμίσουν για τον πλανήτη τους, είτε για να δώσουν νόημα στην κενή ζωή τους, είτε για την σωματική ομορφιά ή για να αποδείξουν κάτι σε κάποιον. Λόγοι πεζοί ή σπουδαίοι, σημαντικοί ή νωθροί, τόσο όμως ρεαλιστικοί που δεν περιμένεις να τους συναντήσεις σε ένα υπερηρωικό κόμικ στο οποίο τα κίνητρα που οδηγούν τους χαρακτήρες συνηθίζουν να παραβλέπονται προς χάριν της διατήρησης αυτής της δυσπιστότητας ρεαλισμού.
@dimitrisdx: Και όχι μόνο αυτό. Η διάθεση αυτοαναφορικότητας της σειράς την ανεβάζει σε ακόμα πιο ψηλά επίπεδα, είτε πρόκειται για το κόμικ μέσα στο κόμικ που ξεχειλίζει από ανούσιο στερεοτυπικό exposition, είτε πρόκειται για τις πατριωτικές τύπου εκπομπές που συστήνουν τους Morituri στα μικρά παιδιά, είτε -διάολε- στην τηλεοπτική σαπουνόπερα που καλύπτει τις περιπέτειές τους. Με αυτόν τον τρόπο, η ιστορία αποδομείται τόσο πολύ που στο προσκήνιο παραμένουν οι αγωνίες των ηρώων και οι προβληματισμοί τους σχετικά με το τι τελικά έχουν να προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι πριν αναπόφευκτα πεθάνουν.
@Hell_b0y: Είναι ένα άξιο παιδί των ‘80s. Όχι το πιο καλογραμμένο, όχι το πιο καλοσχεδιασμένο ούτε καν το πιο πρωτότυπο. Αλλά μπορεί να πει κανείς πως ανήκει στο κίνημα των αμερικανικών comics για την εύρεση κάτι διαφορετικού, τολμηρού, πιο ρεαλιστικού και με μεγαλύτερο βάθος. Μην ξεχνάμε, είναι η εποχή που ακόμα και χαρακτήρες βασισμένοι σε παιχνίδια όπως ο Rom ή οι Micronauts έχουν να επιδείξουν αξιοπρόσεκτο υλικό.
@manolis: Δεν μπορώ να σκεφτώ όντως άλλο comic πιο πριν που να έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στην ποπ κουλτούρα μέσα από το πρίσμα των υπερηρώων. Χωρίς τους Morituri δεν θα είχαμε ούτε New X-Men του Morrison, ούτε X-Statix του Milligan. Υπέροχο πόσο ξεδιάντροπα χρησιμοποιούσε μάλιστα αυτά τα στοιχεία για να κάνει συνεχές reintroduction τους χαρακτήρες του σε ΚΑΘΕ ΣΧΕΔΟΝ ΤΕΥΧΟΣ, κάθε φορά με διαφορετική μέθοδο και κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη. Όλοι μας ξεκινήσαμε να διαβάζουμε την ιστορία τους σε διαφορετικά σημεία (εγώ π.χ. πολύ καθυστερημένα στο τεύχος 9) αλλά δεν ένιωσα ότι έχανα κάτι από τα προηγούμενα, η κάθε ιστορία ήταν self-contained και σημαντική.
@Hell_b0y: Εδώ μάλλον δεν θα συμφωνήσω. Όχι επειδή δεν θα μπορούσε να είχε γίνει ένα επιδραστικό comic αλλά επειδή δεν μπορώ να θεωρήσω πως γνώρισε έστω και την ελάχιστη δημοφιλία ώστε να καταφέρει να γίνει. Εξάλλου, οι Βρετανοί που ανέφερες, μάλλον είχαν τα δικά τους comics που έβριθαν από χαρακτηριστικά σαν αυτά τα οποία αναφέρεις.
@amatyultar: Εγώ δεν το διάβαζα μικρός, μάλλον το έκανα skip όπως πολλές άλλες δευτερεύουσες ιστορίες που δε με ενδιέφεραν, ή δεν το θυμάμαι απλά. Διάολε όμως, είναι καταπληκτικό. Μου θυμίζει πολύ το Camelot 3000 σε σημεία. Ίσως στην εποχή του decompression που ζούμε να φαίνεται κουραστικό, αλλά αυτό σημαίνει παράλληλα ότι έχεις γεμάτα τεύχη όπου μέσα σε 24 πάνω-κάτω σελίδες έχεις χορτάσει ιστορία και μπορείς να περιμένεις ένα μήνα για το επόμενο. Το Μοριτούρι αξίζει ακόμα και σήμερα. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες του έχουν δικαιολογημένο drama (γνωρίζοντας ότι μπορεί από στιγμή σε στιγμή να πεθάνουν ακόμα κι αν νικήσουν τη μάχη) και οι εξελίξεις είναι πραγματικά απρόβλεπτες, καθώς όλοι είναι αναλώσιμοι. Καταφέρνει μάλιστα να δείξει προσωπική ανάπτυξη και ελαττώματα στις λιγοστές μέρες των χαρακτήρων και να σε κάνει να νοιαστείς γι’ αυτούς, χωρίς εξαιρέσεις. Κάτι που μου άρεσε επίσης και δεν αναφέρουμε ποτέ είναι το πολύ ωραίο lettering, που αν δεν κάνω λάθος τότε γινόταν αποκλειστικά στο χέρι, ειδικά στις σκηνές όπου μιλάνε οι εξωγήινοι. Για τους νοσταλγούς αλλά και γι’ αυτούς που δεν το είχαν τιμήσει παλιά (όπως εγώ) αυτή η σειρά αξίζει.
@manolis: Δεν υπάρχει το lettering. Γράμματα που φαίνονται τελειώς εξωγήινα αλλά αν κουράσεις λίιιιιγο το μάτι μπορείς ξαφνικά να αναγνωρίσεις και να διαβάσεις… Γενικά φοβερή δουλειά στους εξωγήινους της Ορδης. Μια εξωγήινη φυλή που επιζεί και επεκτείνεται αποκλειστικά και μόνο κατακτώντας, αντιγράφοντας και αφομοιώνοντας άλλους πολιτισμούς. Ο σχεδιασμός τους ήταν εξαιρετικός όπως και οι μικρές πινελιές που μαρτυρούσαν την αστεία (και τρομακτική στο ευρύτερο φάσμα της ιστορίας) εμμονή τους με την γήινη (αμερικάνικη) κουλτούρα, ο χαμός από κονκάρδες πάνω στις πανοπλίες τους, τα καπελάκια Mickey Mouse, τα σουβενίρ από τα comics universes της DC και της Marvel…
@amatyultar: Το μόνο που με κάνει λίγο να γελάω είναι η ατυχής τοποθέτηση των γονάδων τους. Τα εξωγήινα ξαδέρφια του Peter Griffin.
@manolis: Ποιους χαρακτήρες ξεχωρίσατε;
@dimitrisdx: Δεν νομίζω ότι μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Από τα απομνημονεύματα του “Vyking” μέχρι την πίστη της “Adept” και από την νεοαποκτηθείσα αυτοπεποίθηση της Aline έως την σταδιακά αυξανόμενη ψυχρότητα του Marathon όλοι οι χαρακτήρες είχαν να επιδείξουν κάτι ξεχωριστό και μοναδικό, ακόμα και αν ήταν για λίγα μόνα τεύχη (όπως συνέβη με τον πρώτο ξαφνικό θάνατο μέλους της ομάδας). Ακόμα και αυτός που σε οποιαδήποτε άλλη σειρά θα ήταν απλά ο στριμμένος εφευρέτης, ο Dr. Tuolema, σε αυτό τον τίτλο έγινε ένας πολυδιάστατος χαρακτήρας, κάπου ανάμεσα στην ηθική και το καθήκον, που δεν σε άφηνε βέβαια να τον συμπαθήσεις εξολοκλήρου, σου επέτρεπε όμως να καταλάβεις την θέση του και σίγουρα να τον συμπονέσεις και αυτόν.
@manolis: ΟΛΟΙ οι χαρακτήρες είχαν τις στιγμές τους, από τους μακροβιότερους που αντέξανε μέχρι το τελευταίο τεύχος της σειράς ως και αυτούς που δεν πρόλαβαν να βγάλουν καν το τεύχος τους. Εγώ θα παραδεχτώ μια ιδιαίτερη αδυναμία για την τόσο ανθρώπινη Aline/Blackthorne και τον Louis Armanetti για τις συγκλονιστικές διακυμάνσεις που πέρασαν μέσα στη σειρά, την Adept και την Pilar Lisieux για την απίστευτη ενέργεια τους (και τις υπέροχες ανοιχτές συζητήσεις τους για την θρησκεία που απλά δεν βλέπεις συχνά) αλλά και τον Harold που έσπασε πρώτος τον κανόνα του ότι ο straight arrow natural leader κτλ μιας ομάδας πρέπει να είναι απαραίτητα τόσο βαρετός και unlikeable.
@Hell_b0y: Δεν θα ξεχωρίσω κάποιον και βαριέμαι άλλωστε να το κάνω. Αυτό που θα κάνω είναι να θυμηθώ πως μου είχαν κάνει εντύπωση οι Vyking και Toxyn όταν ήμουν μικρός για διάφορους ασήμαντους λόγους. Ο πρώτος για την σκηνή που η Snapdragon του φτιάχνει το τσουλούφι σε κοτσιδάκι και η δεύτερη για το πραγματικό της όνομα: Ρουθ Μαστοράκη. Δεν μου κόλλαγε με τίποτα το Ρουθ με το Μαστοράκη.
@manolis: Το κοτσιδάκι του Vyking είναι νομίζω αυτό που θυμόμαστε όλοι μας πιο χαρακτηριστικά από την σειρά!
Την πρώτη συλλογή (τεύχη 1 εώς 13) του Strikeforce Morituri μπορείτε να την παραγγείλετε από το Amazon μέσω αυτού του link. Επίσης έχει κυκλοφορήσει σε επανέκδοση το ιστορικό πρώτο τεύχος της σειράς στην φιλική τιμή του 1 ευρώ και μπορείτε να το βρείτε σε κάποιο από τα κομιξάδικα Αθήνας ή Θεσσαλονίκης , ενώ αν δεν έχετε πειστεί ακόμα, διαβάστε εδώ αναλυτικά την άποψη του @manolis για την πρεμιέρα της σειράς, σε απευθείας σύνδεση με το γκουλτουρομπλόγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου