Λίγα λόγια για τις τρεις ταινίες που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον τις τελευταίες εβδομάδες και στις οποίες δεν αναφερθήκαμε ήδη.Το Γάλα του Γιώργου Σιούγα
To Γάλα του Γιώργου Σιούγα ήταν η πρώτη ελληνική ταινία της σεζόν που διαφημίστηκε τόσο πολύ και μάλιστα μέσω μιας έντονης ιντερνετικής προώθησης στο twitter. Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, αφορά στην ιστορία μιας πρόσφυγας μάνας και των δυο γιων της, που καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την ψυχασθένεια του ενός από αυτούς, την στιγμή που ο δεύτερος ετοιμάζεται να παντρευτεί.
Το κυριότερο πρόβλημα συνήθως με τέτοια εγχειρήματα είναι η θεατρικότητα του project που πρέπει να ξεπεραστεί στην κινηματογραφική μεταφορά. Δυστυχώς, ο Σιούγας δεν το καταφέρνει απόλυτα αυτό. Όταν η δράση ξεφεύγει εκτός σπιτιού, η ταινία μοιάζει να ανασαίνει, να αποκτά ρυθμό και έντονη γνήσια δραματικότητα ενώ όταν περιορίζεται εντός των τοιχών μοιάζει με καρικατούρα, βρίθει υπερβολικών θεατρινισμών και ακραίων εξάρσεων. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς (Ιωάννα Τσιριγκούλη, Όμηρος Πουλάκης, Προμηθέας Αλιφερόπουλος), οι οποίοι παραδίδουν άνισες ερμηνείες, άλλοτε εκρηκτικά δραματικές και άλλοτε ψεύτικα μανιερίστικες.
Σε γενικές γραμμές, το Γάλα είναι μια συμπαθής προσπάθεια, μία καλή ταινία που όμως απογοητεύει εν μέρει γιατί δεν φτάνει στο απόγειο των δυνατοτήτων της και γι' αυτό δεν οφείλονται οι (γενικώς καλοί) ηθοποιοί αλλά περισσότερο η απειρία του σκηνοθέτη να εμφυσήσει αληθινό δράμα χωρίς την υπερβολή του θεάτρου.
Midnight In Paris του Woody Allen
Κι όμως, ακόμα και μετά από τόσο καιρό, οι ταινίες του Woody Allen προκαλούν έντονες αντιπαραθέσεις. Υπάρχουν εκείνοι που εξακολουθούν να γοητεύονται από την φλυαρία του σκηνοθέτη και εκείνοι που θεωρούν ότι πλέον ό,τι παράγει είναι προϊόν ανακύκλωσης. Ούτε το Midnigtht In Paris κατάφερε να ξεφύγει από αυτή την σύγκρουση απόψεων.
Χωρίς να είναι κάτι ρηξικέλευθο ή να επαναπροσδιορίζει την έννοια του σινεμά, δεν παύει να είναι ένα ευχάριστο φιλμικό ταξίδι, σχεδόν ένα ερωτικό γράμμα προς το Παρίσι και τις εποχές των περασμένων μεγαλείων (όπως τις εννοεί ο καθένας) γεμάτο από ένα λαμπρό καστ σε μικρούς κυρίους ρόλους (Rachel McAdams, Michael Sheen, Carla Bruni, Alison Pill, Tom Hiddleston, Kathy Bates, Marion Cotillard, Adrien Brody) και τον Owen Wilson, σε full Allen mode, μαέστρο της όλου θιάσου.
Ναι, το φιλμ μοιάζει με καρτ-ποστάλ ορισμένες φορές, όμως αυτό δεν έκανε ανέκαθεν ο Allen; Δεν είναι εξάλλου η Νέα Υόρκη που παρουσίασε στο απόγειο της καριέρας του μία εξιδανικευμένη τουριστική πλευρά της πόλης; Πάντα ο Allen αντλούσε έμπνευση από την αύρα της κάθε πόλης και αυτό αναπόφευκτα βγαίνει και στο σελιλόιντ. Το Midnight In Paris είναι ίσως η προσπάθειά του να ξορκίσει το παρελθόν του, να αναγνωρίσει πως, όσο καλό κι αν ήταν, η λύση είναι να συνεχίζει προς τα εμπρός και να αποδεχθεί πλέον την Ευρώπη ως την νέα διαρκή πηγή έμπνευσής του.
The Ides Of March του George Clooney
Τέταρτη σκηνοθετική απόπειρα του George Clooney και καθοριστική, "Αι ειδοί του Μαρτίου" αποδεικνύουν ότι είναι ένας πολύ ικανός σκηνοθέτης, παλιομοδίτικος αλλά και ταυτόχρονα μοντέρνος, με πολιτική ματιά και σαφή άποψη στησίματος και δομής. Ακολουθώντας την πορεία διαφθοράς ενός επίδοξου και ταλαντούχου μαρκετίστα, που υποδύεται εντυπωσιακά ο Ryan Gosling σε ακόμη μία φετινή του εμφάνιση, η ταινία αποτελεί ένα δυνατό πολιτικό θρίλερ, που κλιμακώνεται σταδιακά σε ένταση μέχρι το εκρηκτικό φινάλε, επαναπροσδιορίζοντας τις έννοιες καλού και κακού (αν υπάρχουν) στην σύγχρονη πολιτική.
Η φυσικότητα των ερμηνειών και η έλλειψη υπερβολών δίνουν έξτρα θετικούς πόντους σε μία έτσι κι αλλιώς καλή ταινία, που δε θα είναι έκπληξη αν καταφέρει να διεκδικήσει πολλά βραβεία στο τέλος της κινηματογραφικής σεζόν (εξάλλου παραμένει mainstream παρόλη την διάθεση στηλίτευσης του ισχύοντος πολιτικού γίγνεσθαι στην Αμερική αλλά και κατ' επέκταση σε όλον τον κόσμο). Philip Seymour Hoffman, Paul Giamatti, Marisa Tomei αλλά και ο ίδιος ο George Clooney και η (δυναμική αλλά και καταβεβλημένη) Evan Rachel Wood δημιουργούν αρμονικά ένα από τα ισχυρότερα καστ των τελευταίων ετών.
Τελικά, μπορεί "αι ειδοί του Μαρτίου" να ήλθαν και να παρήλθαν, αλλά ο George Clooney δεν έχει να φοβάται τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου