Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

REVIEW Incendies: Δια πυρός και Σιδήρου


Όταν προβλήθηκε τον Δεκέμβριο στο 51ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προλογισμένο από τον σκηνοθέτη και την πρέσβειρα του Καναδά στην Ελλάδα, γρήγορα αναδείχθηκε σε talk of the festival. Ο Dennis Villeneuve με το Incendies καταφέρνει να συγκλονίσει πραγματικά χωρίς να προκαλεί τα δάκρυα, βασισμένος απλά στη δύναμη της ιστορίας του, η οποία, πίστεψέ με, είναι πολύ ισχυρότερη από όσο φαίνεται αρχικά.

Η ιστορία ξεκινά με τον θάνατο της Nawal Marwan. Αμέσως μετά τον θάνατό της, κατά το άνοιγμα της διαθήκης, ο δικηγόρος αποκαλύπτει στα δύο δίδυμα παιδιά της, τη Jeanne και τον Simon, δύο φακέλους. Ο ένας αναφέρεται στην Jeanne, η οποία καλείται να τον παραδώσει στον πατέρα της και ο δεύτερος αναφέρεται στον Simon, ο οποίος καλείται να τον δώσει στον αδερφό τους. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι τα παιδιά νόμιζαν ότι ο πατέρας τους είναι νεκρός. Επίσης, αγνοούν την ύπαρξη τρίτου αδερφού. Μέχρι να εκπληρώσουν το καθήκον τους και παραδώσουν τους φακέλους στα δύο αυτά άτομα, η Nawal ζητά να θαφτεί γυμνή και με το πρόσωπο γυρισμένο προς τα κάτω. Εμφανώς σοκαρισμένη, η Jeanne θα ξεκινήσει την αναζήτηση στη γενέτειρα της μητέρας της, στο Λίβανο, με σκοπό να ανακαλύψει τον λόγο που η μητέρα τους έλεγε ψέματα τόσα χρόνια καθώς και τους πραγματικούς λόγους που την ώθησαν στην μετανάστευση. Ο Simon θα ακολουθήσει κι αυτός την αδερφή του λίγο αργότερα.

Η εξέλιξη του έργου γίνεται σε κεφάλαια που χωρίζονται βάσει γεωγραφίας, και σε δύο χρόνους. Η έντονη ομοιότητα των Mélissa Désormeaux-Poulin (Jeanne) και Lubna Azabal (Marwan) αρχικά μπερδεύει αλλά στην πορεία ενοποιεί τις δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους αποτελώντας το μέσο συνοχής. Σε όλη τα διάρκεια του έργου, ο Villeneuve (που έχει αποδείξει ήδη με το Polytechnique τις ικανότητές του) δεν παρασύρεται από μελοδραματισμούς, παραμένει στην ουσία των πραγμάτων και ποτέ δεν πλατειάζει. Ο ρυθμός του έργου παραμένει αμείωτος στις δύο ώρες της διάρκειας και δεν παρουσιάζει δείγματα υπερβολικών διαλόγων, όπως είναι συνήθως η παγίδα στην μεταφορά σεναρίων από το σανίδι στο πανί (η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Wajdi Mouawad). Τέλος, η Lubna Azabal παραδίδει μια λεπτοδουλεμένη ερμηνεία καθώς ο χαρακτήρας της βυθίζεται στην (αρχαιοελληνικών διαστάσεων) τραγωδία του.

ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΠΕΣ ΜΑΣ, ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Ω ναι. Το έχω πει ήδη και θα το ξαναπώ στην  Blogovision που πλησιάζει: Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Τέσσερα αστεράκια (από τα πέντε) και κάτι παραπάνω για την διαφορά. 

1 σχόλιο:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...