Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Horrorant Fright Nights Review: Thanatomorphose (2012) του Eric Falardeau

Μία από τις χειρότερες συνήθειες της λεγόμενης "κινηματογραφικής κριτικής", είναι η επιβολή μιας ψυχρής βαθμολογίας σε κάθε ταινία και η αναγκαστική αναγωγή της σε μια πεντάστερη κλίμακα, διαδικασία που ορισμένες φορές προκαλεί γέλια αλλά και άδικες συγκρίσεις. Γιατί, αυτόματα, μια τριάστερη περιπέτεια μετατρέπεται αυτόματα σε υποδεέστερο φιλμ από ένα τετράστερο, φερ'ειπείν, κοινωνικό έργο ενώ μια μαρτυρική κομεντί της ίδιας βαθμολογίας φαίνεται να υπερτερεί ενός δυάστερου θρίλερ ή horror movie. Ειδικά, οι ταινίες "είδους" είναι εκείνες που υποφέρουν κατά κόρον από αυτή την ψυχαναγκαστική βαθμολόγηση σε αστεράκια και αυτό συμβαίνει, κυρίως, γιατί οι απαιτήσεις και τα προτερήματά τους πατούν σε τόσο διαφορετικούς κανόνες από όλα τα υπόλοιπα είδη, που η αξιολόγησή τους δεν μπορεί να περιοριστεί απλά σε μια ξερή βαθμολογία.

Κεφάλαιο Πρώτο: Απόγνωση

Τα περισσότερα Horror Movies δεν χρειάζονται κάτι παραπάνω από μια απλή ιδέα για να είναι αποτελεσματικά και η "Θανατομόρφωση" του Ερίκ Φελαρντέ δεν αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Στην ταινία, μια καθόλα κανονική κοπέλα, η οποία φαίνεται να είναι εγκλωβισμένη σε μια σωματικά και ψυχικά βίαιη σχέση και η οποία, φαινομενικά, περνάει πολλές ώρες μόνη στο σπίτι, ξεκινά, χωρίς προφανή λόγο ή αφορμή, να... σαπίζει, να καταρρέει και να αποσυντίθεται. Και δεν το εννοώ μεταφορικά. Οι μώλωπες που εμφανίζονται στο σώμα της σταδιακά εξαπλώνονται όλο και περισσότερο, η κόπωση αρχίζει να την καταβάλει όλο και πιο πολύ και η ρουτίνα της καθημερινότητας αρχίζει να γίνεται ο καθημερινός εφιάλτης, όσο το ίδιο το σώμα της την προδίδει και αρχίζει να γίνεται πραγματικά κομμάτια. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Φελαρντέ πηγαίνει την ιδέα της κατάρρευσης αρκετά βήματα παραπέρα, δίνοντας στην έννοια της ψυχικής και σωματικής κατάπτωσης μια κυριολεκτική, φρικιαστική ερμηνεία.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που η ταινία παρακολουθεί από την αρχή τους πρωταγωνιστές της γυμνούς στην ερωτική τους ζωή και τις μετέπειτα άβολες συζητήσεις. Αν και στην αρχή δεν γίνεται απόλυτα κατανοητό, αυτή η προσέγγιση δεν αποτελεί ούτε φτηνό exploitation ούτε απλά seeling point της ταινίας σε ένα πιο εύκολο κοινό. Ουσιαστικά, οι γυμνές αυτές σκηνές δίνουν το σημείο της εκκίνησης μιας καθοδικής πορείας, που θα δει το πρωταγωνιστικό σώμα να παραμορφώνεται και σταδιακά να μεταλλάσσεται προς κάτι αληθινά γκροτέσκο.  Η Θανατομόρφωση δεν έλαβε εξάλλου τυχαία το ορισμό του body horror και θα κάνει τα πάντα στα εκατό λεπτά της για να δικαιολογήσει και να επιβεβαιώσει τον τίτλο της.


Κεφάλαιο Δεύτερο: Ένας άλλος

Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα εκατό λεπτά είναι κάποια από τα δύσκολα λεπτά που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια στην μεγάλη οθόνη και όχι μόνο επειδή τα πρακτικά εφέ είναι τόσο ανατριχιαστικά. Η Kayden Rose δίνεται από την αρχή σε αυτόν τον εφιάλτη και αφήνεται στην παράνοια της ιστορίας που δεν νιώθει την ανάγκη να πει τα πώς και τα γιατί αλλά κυρίως να ακολουθήσει την ηρωίδα του μέχρι το τελευταίο λεπτό της ύπαρξής (;) της. Και ως φιλμ, δεν χρειάζεται καν ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης για να δουλέψει, αν και δύσκολα μπορεί να παραβλέψει κανείς τις μεταφορικές διαστάσεις του εφιάλτη του και το κατά πόσο όλο το θέαμα αποτελεί μια γκροτέσκα εκδοχή μιας σωματικής και συναισθηματικής κατάρρευσης.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, όταν ο Φελαρντέ επιχειρεί να ασχοληθεί περισσότερο με την σχέση της ηρωίδας του με τους άλλους ανθρώπους μάλλον αποτυγχάνει αλλά όταν την αφήνει μόνη της μέσα στο διαμέρισμα και την σουρεαλιστική πραγματικότητα, το φιλμ πραγματικά λάμπει, εχμ, όσο δόκιμος και αν είναι αυτός ο όρος. Για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, η επίθεση στις αισθήσεις είναι τόσο έντονη, που, πραγματικά, δεν μπορείς να αντιληφθείς αν αυτό που βλέπεις σου αρέσει ή όχι. Η Θανατομόρφωση είναι ένα οπτικό σοκ, έχει λόγο ύπαρξης, έχει πράγματα να πει και, σίγουρα, αξίζει ένα κοινό που πρέπει να την ανακαλύψει αλλά είναι από εκείνα τα έργα που δεν μπορείς να προτείνεις γιατί, από την μια μεριά, είναι τόσο επικίνδυνα στην θεματολογία τους που κινδυνεύεις να γίνεις ο ίδιος θύμα επίθεσης από όσους στείλεις στην ταινία και, από την άλλη, δε σε αφήνουν να τα εκτιμήσεις αλλά, κυρίως, να τα βιώσεις, όπως οφείλει να κάνει ένα σωστό φιλμ αγνού τρόμου.

Κεφάλαιο Τρίτο: Ο εαυτός της.

Και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που δεν μπορώ να αποδώσω μια ψυχρή βαθμολογία στην ταινία. Είναι ένα τετράστερο φρικιαστικό horror θέαμα; Ένα διάστερο φιλμ υποαναπτυγμένης ψυχολογίας; Ένα τριάστερο αμήχανο σοκ που δεν κρύβει τίποτα άλλο κάτω από την επιφάνεια; Ή ένα αριστούργημα συγκαλυμμένου προσωπικού τρόμου; Δεν έχω ιδέα τι είναι αλλά εκλιπαρώ τους φαν του είδους και τους horrorλάγνους να το ανακαλύψουν και να το μοιραστούν μαζί μου. Το πρώτο Horrorant Fright Nights, ξεκάθαρα, δεν αστειεύεται

Η ταινία προβάλλεται στην Αθήνα την Δευτέρα 17 Μαρτίου στον κινηματογράφο Odeon Όπερα 1 στις 18:00 και στην Θεσσαλονίκη την Δευτέρα 24 Μαρτίου στον κινηματογράφο Φαργκάνη την ίδια ώρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...