Είναι αυτονόητο πως σε ένα ιταλικό φεστιβάλ θα υπάρχουν πολλές ιταλικές ταινίες. Δύο από αυτές μάλιστα, το Bella Adormentata και το E stato il figlio συμπεριλήφθηκαν από τον Alberto Barbera στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα. Διάσπαρτες όμως στους Ορίζοντες και τις Venice Days, 6 ακόμα ιταλικές ταινίες προσπάθησαν να κλέψουν τις εντυπώσεις.
Το La città ideale, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Luigi Lo Cascio, δημοφιλή ηθοποιού της Ιταλίας, υπήρξε απρόσμενα ένα στιλάτο νεο-νουάρ με σουρεαλιστικές πινελιές, που ακόμα κι όταν φαίνεται να μην οδηγεί πουθενά κάνοντας σεναριακούς κύκλους, γοητεύει με τα κάδρα του και την ατμόσφαιρά του. Ο ίδιος ο Luigi Lo Cascio στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Michele, που αποφασίζει να ζήσει ένα χρόνο χωρίς υποδομές ηλεκτρισμού και ύδρευσης ζώντας το απόλυτο οικολογικό όνειρο μέχρι μία σειρά από μυστηριώδη γεγονότα στείλουν τον προγραμματισμό του στον αγύριστο, είναι ιδανικός στον ρόλο, προσφέροντας ίσες δόσεις δράματος και ειρωνείας και ισορροπώντας σε μία λεπτή γραμμή υπερβολής και ρεαλισμού. (3,5*/5)
To L' intervallo, από την άλλη, είναι πιο λιτό και περισσότερο βασισμένο στις παραδοσιακές αρχές αφήγησης με αποτέλεσμα στην τελική να γίνεται πολύ τρυφερό και ανθρώπινο. Η Veronika, ένα κορίτσι σε μια φτωχή γειτονιά της νότιας Ιταλίας κρατείται σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο αιχμάλωτη, υπό την επίβλεψη του συνομήλικού της Salvatore, μέχρι να βραδιάσει και έρθει ο αρχηγός της τοπικής συμμορίας για να αποφασίσει την τύχη της. Μέσα στη διάρκεια της μέρας, όμως, οι ισορροπίες θα αλλάξουν και τα όρια μεταξύ φύλακα και κρατούμενου θα αρχίσουν να θολώνουν. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Leonardo di Costanzo παρουσιάζει δύο ρεαλιστικούς χαρακτήρες, οι μεταξύ τους διάλογοι είναι ακαταμάχητα φυσικοί και το συνολικό αποτέλεσμα ξεχωρίζει για την γλυκύτητα και τον λυρισμό του, αποτελώντας μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του φεστιβάλ. (4*/5)
Το Clarisse της Liliana Cavani στήνει την κάμερα απέναντι σε ένα σύνολο γυναικών μελών του τάγματος της Αγίας Κλαίρης ή της Πενίας των γυναικών, όπως είναι επίσης γνωστό, και τους θέτει αυθόρμητες ερωτήσεις τόσο σχετικά με την αντιμετώπισή τους από τους άντρες μοναχούς και το γενικότερο κοινό αίσθημα όσο και για τις δικές τους απόψεις σχετικά με τις αρχές του τάγματός τους και την θεολογική τους προσέγγιση. Μαζεμένο σε διάρκεια και αφοπλιστικά ειλικρινές με τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των γυναικών, δίνει μια διάσταση στο θέμα που δεν έχει ξαναεμφανιστεί και δίνει την δυνατότητα έκφρασης σε ένα σύνολο ανθρώπων που απέχει από την κοινή έκθεση αλλά στην τελική έχει ανάγκη μεγαλύτερης εμβάθυνσης. Θα μπορούσε να γίνει κομμάτι ενός πολύ ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους πάντως. (3*/5)
Το Gli Equilibristi είναι απόλυτα εναρμονισμένο με την εποχή της κρίσης και τελείως mainstream στην προσέγγισή του, έτοιμο να κάνει επιτυχία στην Ιταλία αλλά και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που βιώνουν τον ζυγό της οικονομικής ανέχειας, συνοδευόμενο κι από ένα Χριστουγεννιάτικο μήνυμα που θα μπορούσε άνετα να του δώσει το τίτλο του φετινού ιταλικού Intouchables. Όταν αποκαλυφθεί η εξωσυζυγική σχέση του Giulio, η ζωή του θα αρχίσει να καταρρέει και όλα θα αλλάξουν προς το χειρότερο, η στήριξη της οικογένειάς του θα πάψει να υφίσταται και οι οικονομικές δυσκολίες θα αρχίσουν να διογκώνονται συνεχώς χωρίς να διαφαίνεται το τέλος της παρακμής. Σκηνοθετική δουλειά του δημοφιλή στην Ιταλία Ivano De Matteo και με μια δυνατή ερμηνεία από τον Valerio Mastandrea στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν από τα ιταλικά έργα που χειροκροτήθηκαν περισσότερο από το ντόπιο κοινό αλλά περιορίστηκαν μόνο στις εμπορικές φιλοδοξίες. (2,5*/5)
Απογοητευτικός, επίσης, αποδείχθηκε ο Pinocchio του Enzo D'Alò, που απευθύνεται αποκλειστικά στο παιδικό κοινό, με ιδιαίτερη λεπτομέρεια κι ενδιαφέρουσα τεχνική στον σχεδιασμό του περιβάλλοντος αλλά ιδιαίτερα άκομψο σχεδιασμό χαρακτήρων και προσώπων, που παρά την μικρή διάρκειά του φαίνεται ατέλειωτο. Καλύπτοντας όλη την κλασσική ιστορία του Pinocchio και αλλάζοντας θεματική κάθε 3 λεπτά, κουράζει με την αμιγώς επεισοδιακή μορφή του και (προσωπική ένσταση) τις βίαιες προς το αυτί τσιριχτές φωνές. (1*/5)
Τέλος, το Bellas Mariposas του Salvatore Mereu, μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Sergio Atzeni, ακολουθεί την Cate και την καλύτερή της φίλη Luna κατά την διάρκεια μιας μέρας στις φτωχογειτονιές της Σαρδηνίας, αποτυπώνοντας παράλληλα την καθημερινότητα της τοπικής κοινωνίας, γεμάτης μικροαπατεώνες και τοπικές συμμορίες, μέχρι το βράδυ που αναμένεται να γίνει η δολοφονία που έχει ήδη προαναγγελθεί από την αρχή της ταινίας. Με συνεχή αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και συνεχές σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, η ταινία αποτελεί την τυπική φεστιβαλική συμμετοχή που βλέπεται σχετικά ευχάριστα αλλά ξεχνιέται το ίδιο εύκολα μετά την λήξη της προβολής, εκτός από κάποιες ηλιόλουστες εικόνες που μένουν στο μυαλό μαζί με την πηγαία φυσικότητα που χαρακτηρίζει το όλο εγχείρημα. (2,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου