Να ξεκαθαρίσω ότι είμαι τεράστιος φαν της alien μυθολογίας. Όλη η τετραλογία ανήκει στις αγαπημένες μου ταινίες, από το αριστουργηματικό κλειστοφοβικό horror (Alien) του Ridley Scott και την ακριβή επανάληψη της φόρμουλας, παραλαγμένης σε war movie, από τον James Cameron στο Aliens μέχρι το βουτηγμένο στη θρησκευτική σημειολογία Alien 3 του David Fincher και τον σουρεαλισμό-γαμημένο-ο,τινανισμό του Alien Resurrection του Jean Pierre Jeunet. Κάθε ένα αποτελούσε μια εξέλιξη του μύθου, ένα twist στο αρχικό όραμα, που ανεξάρτητα από τα ελαττώματα της κάθε ταινίας στην τελική παρέμενε ένα φιλμ με ξεκάθαρη δημιουργική σφραγίδα και πάντα με μια από τις πιο badass ηρωίδες της μεγάλης οθόνης σε απόλυτη φόρμα.
Το Prometheus είναι η επιστροφή του Ridley Scott, 33 χρόνια μετά, στην μυθολογία που τον ανέδειξε και αναπόφευκτα όλο το project χαιρετίστηκε με προσδοκίες που έφταναν στον Θεό, τόσο από το αφοσιωμένο fandom αλλά και από όλους εκείνους τους ανθρώπους του χώρου που θεωρούν το Alien (και όχι αδίκως) μια από τις πιο εικονικές ταινίες στην ιστορία. Το εντυπωσιακό cast τράβηξε ακόμα περισσότερο τα βλέμματα από την στιγμή της ανακοίνωσής του και οι συζητήσεις για το αν είναι ή δεν είναι τελικά prequel ξεπηδούσαν ανεξέλεγκτα στο διαδίκτυο. Ε λοιπόν, το Prometheus είναι πλέον στις αίθουσες (σε περιορισμένο ακόμα αριθμό προβολών, εκτενώς από την προσεχή Πέμπτη) και η ετυμηγορία έχει επιτέλους βγει.
Βρισκόμαστε στα Χριστούγεννα του 2094. Ύστερα από τις ρηξικέλευθες ανακαλύψεις μιας ομάδας αρχαιολόγων με επικεφαλής την Dr. Elizabeth Shaw (Noomi Rapace) και τον Charlie Holloway (Logan Marshall-Green), το επιστημονικό διαστημόπλοιο Προμηθέας, ιδιοκτησίας της Meredith Vickers (Charlize Theron) και μεταφέροντας όλο το επιστημονικό προσωπικό, συμπεριλαμβανομένου και του ανδροειδούς David (Michael Fassbender) για την τεχνική υποστήριξη κατά την διάρκεια της διαδρομής, κατευθύνεται προς τον πλανήτη που κρύβει από ότι φαίνεται το μυστικό της δημιουργίας του ίδιου του ανθρώπου. Αυτό όμως που πρόκειται να βρει η αποστολή εκεί, είναι μάλλον η αρχή του τέλους ολόκληρης της ανθρωπότητας.
O Ridley Scott καθιστά σαφές ήδη από την πρώτη σκηνή ότι δεν πρόκειται να αφήσει παραπονεμένους αυτούς που διψούν για εντυπωσιακό θέαμα. Γνώστης της κάμερας και βιρτουόζος των κινήσεών της, στήνει ένα σκηνικό δράσης που προκαλεί θαυμασμό, με πανοραμικά πλάνα εξωγήινης ομορφιάς ή/και καταστροφής αλλά και κλειστοφοβικές σκηνές, όπου η μόνη πηγή φωτός είναι οι αντανάκλαση των φακών στους σκοτεινούς τοίχους. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Προμηθέας είναι το απόλυτο αμερικανικό blockbuster, με τα φροντισμένα εφέ και τις γυαλισμένες σκηνές αδρεναλίνης, που κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση.
Επίσης, ήδη από τους τίτλους αρχής γίνεται σαφές ότι αυτή η ταινία ανήκει στον κόσμο των ταινιών Alien. Ειδικά οι γνώστες των ταινιών, θα καταλάβουν τις αναφορές στην μυθολογία της σειράς και θα αντιληφθούν τις κινήσεις που θα οδηγήσουν μελλοντικά στα γεγονότα που ξέρουμε να αγαπούμε να φοβόμαστε. Δεν είναι όμως μια αμιγώς ταινία Alien, είναι μια διαφορετική ιστορία, που όμως συνδέεται με την κεντρική γνωστή αφηγηματική ιδέα της σειράς. Το Prometheus είναι ένα άτυπο prequel, που μαζί με την ιστορία που έχει να διηγηθεί, συμπληρώνει και τα κενά που έχουμε από τα βιβλία ιστορίας της Ripley.
Μιλώντας για την Ripley, είναι προφανές ότι ο Scott επέλεξε την Noomi Rapace ώστε να ηχεί "Sigourney Weaver", με τα σκληρά χαρακτηριστικά και το ψυχρό, αποφασιστικό πρόσωπο, κάτι που μάλλον δεν λειτουργεί υπέρ της Rapace. Χωρίς να είναι κακή, καταλήγει να είναι στην τελική ανεπαρκής να κουβαλήσει στους ώμους της ολόκληρη την ταινία, χωρίς να πείθει πραγματικά για την αγωνιστικότητα και την επιμονή της. Γενικά, στο θέμα των ρόλων υπάρχει ένα θεματάκι, καθώς από ό,τι φαίνεται, ο Scott δεν κατάφερε να διατηρήσει ισορροπία ανάμεσα στον οπτικό εντυπωσιασμό και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, οι οποίοι παραμένουν σχηματικοί και ανώνυμοι, χωρίς να έχουν να κάνουν πολλά εκτός από το να τρέχουν δεξιά και αριστερά, με εξαίρεση τον Fassbender, που καταφέρνει να προσδώσει μία υποβόσκουσα ένταση στον ανεπηρέαστο από ανθρώπινα συναισθήματα David, φέρνοντας αναμνήσεις από όλα τα προβληματικά ανδροειδή της μυθολογίας της σειράς. Παράλληλα, το σενάριο των Jon Spaihts και Damon Lindelof είναι πηγμένο στις θρησκευτικές αλληγορίες, έχει δύναμη ως υπόβαθρο, αλλά κατά στιγμές φαντάζει ανεκμετάλλευτο, μέχρι να συναντήσει το απότομο φινάλε, που κραυγαλέα θέτει τις βάσεις για την συνέχεια, που και πάλι βέβαια περιμένω με ανυπομονησία.
Διότι, ας μην γελιόμαστε. Η ταινία στην τελική παραμένει ένα άκρως διασκεδαστικό sci-fi, με ψήγματα φιλοσοφικών και θρησκευτικών προβληματισμών (κυριολεκτικά) σχετικά με το τι είναι ο άνθρωπος και από πού προέρχεται που δεν πρόκειται να απογοητεύσει όσους περιμένουν να περάσουν ευχάριστα ένα δίωρο στον κινηματογράφο. Alien δεν είναι και ούτε πρόκειται να ήταν ποτέ, άσχετα αν το διαφημιστικό hype εσφαλμένα δημιούργησε αυτές τις εντυπώσεις. Και έχω την εντύπωση ότι ο χρόνος θα φανεί ευγενικά στο Prometheus, όπως έκανε και στις υπόλοιπες τέσσερις ταινίες της σειράς, παρά τις αρχικές ενστάσεις στην εποχή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου