Καλώς ή κακώς (μάλλον καλώς, αν αυτό δεν συνεπάγεται "σκοτεινές", ρεαλιστικές στα όρια της βαρεμάρας, αρτηριοσκληρωτικές ταινίες), ο κινηματογράφος έχει περάσει πλέον στο στάδιο όπου ένα φιλμ μπορεί να κρίνει το ίδιο την ελαφρότητα ή/και την χαζομάρα του. Στις ρομαντικές ταινίες, οι χαρακτήρες αναγνωρίζουν πλέον και οι ίδιοι την απιθανότητα των καταστάσεων. Στις ταινίες τρόμου, τα επίδοξα θύματα προσπαθούν να ελιχθούν ανάμεσα στους επιβεβλημένους κανόνες που γνωρίζουν ήδη απέξω και ανακατωτά. Στις ταινίες δράσης, οι (υπερ)ήρωες δεν περιορίζουν την οπτική τους στο στενό πλαίσιο των 3, 4, 5 επιπλέον ομιλώντων χαρακτήρων και προσπαθούν να επεκτείνουν την σφαίρα σωτηρίας τους με την μεγαλύτερη δυνατή ευθύνη στο μέγιστο δυνατό κοινό. Η εποχή της αφελούς περιπέτειας μιας οποιασδήποτε τιτάνιας καταστροφής των 70ς είναι πολύ μακριά πια, ακόμα και η αναβίωση των disaster flicks των 90ς με την ανάπτυξη των ψηφιακών εφέ πλέον φαντάζει κομμάτι μιας ολότελα διαφορετικής κινηματογραφικής οπτικής.
