Τρίτη 22 Μαΐου 2012

12 Ταινίες για τους μήνες: ένα κινηματογραφικό ημερολόγιο

Θα μου πεις νωρίς το θυμήθηκες και θα σου απαντήσω ότι δεν έχεις άδικο, άσε όμως να σου εξηγήσω. Όλα ξεκίνησαν πριν δυο μέρες που ξαναθυμήθηκα το Abril Despedaçado μαζί με όλα τα συναισθήματα που μπορεί να δημιουργήσει το τοπίο ενός εγκαταλελειμμένου μέρους, στην μέση του πουθενά, κατά τις ανώνυμες μέρες ενός οποιουδήποτε Απρίλη και πόσο καθοριστικά μπορεί να σημαδέψει αυτό έναν άνθρωπο στην ιστορία που αφηγείται. Αναμφισβήτητα κομμάτι ενός εναλλακτικού κινηματογραφικού ημερολογίου, έδωσε το έναυσμα για την σύνταξη μιας δωδεκάδας, με μία ταινία να αντιστοιχεί σε κάθε μήνα, δημιουργώντας ένα σύνολο ιστοριών, όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο κάθε μήνας σημάδεψε έντονα μια ομάδα ανθρώπων και μια ολόκληρη ζωή. Αυτές είναι 12 ταινίες για τους μήνες.

Ιανουάριος: Rocky (1976)
Την 1η Ιανουαρίου 1976 το αουτσάιντερ Rocky Balboa αντιμετωπίζει τον μέχρι τότε ανίκητο πρωταθλητή στην κατηγορία βαρέων βαρών, Αpollo Creed. Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, ο αρχικός στόχος για τον Rocky είναι να αντέξει και τους 15 γύρους του αγώνα όμως η αποφασιστικότητα και η επιμονή του τελικά θα τον κάνουν να κατακτήσει πολλά περισσότερα από όσο φανταζόταν αρχικά και να γίνει πρωταγωνιστής ολόκληρης σειράς ταινιών, που καθιέρωσε το στραβό στόμα του Sylvester Stallone στο κινηματογραφικό σύμπαν παρά τις έντονες ενστάσεις των καλόγουστων σινεφίλ.

Φεβρουάριος: Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, 2004)
Με φυσικό χρόνο εξέλιξης της ιστορίας τις ημέρες από 13 έως 16 Φεβρουαρίου 2006, η Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού αποτυπώνει με τον πιο ευφάνταστο τρόπο το πού θα φτάσει ένα ζευγάρι ύστερα από την θλίψη του χωρισμού για να ξεπεράσει ο ένας τον άλλο. Κυριολεκτικά αποφασίζοντας να διαγράψουν ο ένας τον άλλον από την μνήμη τους, θα φτάσουν μέχρι την αρχή της σχέσης τους, ανακαλύπτοντας ξανά τι ήταν ουσιαστικά αυτό που τους έδενε και τι πραγματικά μοιράστηκαν σε όλη την διάρκεια της κοινής τους πορείας. 

Μάρτιος: Prometheus (2012)
Χα! Λίγο κλεψιά αλλά ο ενθουσιασμός μου δεν θα μπορούσε να αφήσει έξω αυτή την ταινία, ειδικά όταν κολλάει τόσο εξαιρετικά με το θέμα. Η ομιλία του Guy Pearce από το TED του Μαρτίου του 2023 αφορά την ιστορία της ανθρώπινης τεχνολογίας αλλά και τον απώτερο σκοπό της εταιρίας του (των επιχειρήσεων Weyland) να σχεδιάσει εξελιγμένους cybernetic ανθρώπους. Το τι πραγματικά αφορά αυτή η ταινία, απέχοντας από τα spoilers, θα το μάθουμε στις 7 Ιουνίου, οπότε ο Ridley Scott υπόσχεται επιστροφή στην ατμόσφαιρα και το σύμπαν (;) του Alien, με μια ιστορία που έχει δεσμούς στο καταστροφικό μέλλον της ανθρωπότητας και την τρομακτική μοναξιά του σύμπαντος που αποτυπώθηκε ήδη από τον ίδιον το 1979. Αν αυτό δεν είναι σημαντικό, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι. (update: H actual ταινία βέβαια είναι δεκεμβριάτικο καθαρά entry, και χριστουγεννιάτικο μάλιστα, κάπου εκεί στο 2094)

Απρίλιος: Abril Despedaçado (2001)
Για τους περισσότερους το καλύτερο έργο του Walter Salles, το Abril Despedaçado διαδραματίζεται έναν Απρίλιο που σημαδεύεται από την συνεχή βεντέτα μεταξύ δύο οικογενειών, κάπου στην μέση του πουθενά της Βραζιλίας, για την κυριαρχία ενός κομματιού γης. Η αδελφική αγάπη, η υπεράσπιση της τιμής που καταλήγει σε μίσος, οι ανθρώπινες αξίες, οι άτυποι νόμοι που διέπουν ακόμα και τις παράνομες πράξεις και η θεϊκή παρέμβαση που αποτυπώνεται από την αλλαγή του χρώματος του αίματος από κόκκινο σε κίτρινο δημιουργούν μία βαθιά ανθρώπινη ταινία, σχεδόν οικουμενική που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο και αποτελεί ίσως μια από τις καλύτερες αποτυπώσεις για την σχέση μεταξύ δύο αδερφών.

Μάιος: Οι ονειροπόλοι (The Dreamers, 2003)
Με φόντο τις φοιτητικές πορείες τον Μάιο του 1968 στο Παρίσι, ένας Αμερικανός φοιτητής σχηματίζει ένα ιδιότυπο τρίο με δύο αδέρφια από την Γαλλία, ερωτεύεται και εκείνον και εκείνη και όλοι μαζί απομονώνονται σε έναν ονειρικό κόσμο μακριά από από τις κοινωνικές αναταράξεις, θολώνοντας τα όρια μεταξύ φιλίας, έρωτα και αδερφικών δεσμών μέχρι να αναγκαστούν και οι τρεις με βία να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Προκλητικός και εντυπωσιακός Bernando Βertolucci, πρεμιέρα και για την συνήθη ύποπτο Eva Green. 

Ιούνιος: Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους (No country for old men, 2007)
H κάψα του δυτικού Τέξας τον Ιούνη του 1980, το δολοφονικό μονοπάτι που χαράζει ο παράφρων  με το χειρότερο μαλλί στην ιστορία Javier Bardem, ο ηλικιωμένος σερίφης που παρατηρεί την αυξανόμενη βία της εποχής Tommy Lee Jones και ο ατυχής μάρτυρας μιας συναλλαγής ναρκωτικών που δεν πήγε καθόλου καλά Josh Brolin είναι τα κύρια συστατικά της ταινίας, που δεν είναι καθόλου προφανής αλλά τόσο μα τόσο διεισδυτική στον εγκέφαλο, εντυπώνοντας μετά το τέλος της μια διαρκή αίσθηση what the fuck, που χαρακτηρίζει πάντα τον καλό κινηματογράφο. Αδερφοί Coen για την νίκη. (Η εικόνα της ταινίας είναι από τον Blake Loosli.)

Ιούλιος: Στα σαγόνια του Καρχαρία (Jaws, 1975)
4η Ιουλίου, ημέρα της ανεξαρτησίας στην Αμερική. Οι τουρίστες συρρέουν στο θερινό θέρετρο του μικρού νησιού του Amity και ένας τεράστιος λευκός καρχαρίας βρίσκει ευκαιρία για αίμα και ανθρώπινα μέλη. Αρχετυπικό μέσα στην σεβεντίλα της εικόνας και της πλοκής αλλά απόλυτα αποτελεσματικό και ειλικρινές στις προθέσεις του, λίγο μακριά από την παραμυθένια θεματολογία του Spielberg αλλά απόλυτα σύμφωνο με τις ικανότητές του ως δημιουργό, το Jaws είναι κατά κάποιον τρόπο η απόλυτη καλοκαιρινή ταινία για τις χειρότερες δυνατές διακοπές. Φάε την σκόνη του, independence day.

Αύγουστος: The Ωmega Man (1971)
Όταν η μάχη με βιολογικά όπλα ανάμεσα στην Κίνα και την Σοβιετική Ένωση καταστρέφει την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, ένας Αμερικανός επιστήμονας με την μορφή του Charlton Heston βρίσκει το αντίδοτο και προλαβαίνει να το χρησιμοποιήσει με επιτυχία στον εαυτό του. Αντιμέτωπος με τους εναπομείναντες, μεταλλαγμένους πλέον, ανθρώπους, θα περάσει τον χειρότερό του μάλλον Αύγουστο το 1977, όταν θα πιαστεί αιχμάλωτος από τους τελευταίους και θα πολεμήσει με όλη την δύναμη και τις cheesy ατάκες που του έχουν απομείνει ενάντια στα υπολείμματα του ανθρώπινου πολιτισμού. B-moviλα με την σφραγίδα-έγκριση του Charlton Heston, είναι το απόλυτο αντίδοτο στον καύσωνα του ελληνικού καλοκαιριού και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μία από τις αγαπημένες ταινίες του Tim Burton. Χμμ.

Σεπτέμβριος: Η 25η ώρα (The 25th Hour, 2002)

Κυκλοφόρησε 15 μήνες μετά την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου του 2011 και ήταν η πρώτη ταινία που αποφάσισε να ασχοληθεί με το γεγονός, όχι όμως σαν αυτοσκοπό αλλά ενσωματώνοντας τα στοιχεία αυτής της τραγωδίας στην καθημερινότητα των πρωταγωνιστών του και, συγκεκριμένα, στην ιστορία του κατάδικου Edward Norton που περνά την τελευταία μέρα της ελεύθερης ζωής του πριν από την φυλάκισή του. Πέρα από τις εικόνες των posters με τους αγνοούμενους από την τραγωδία και τα τιμητικά μνημεία που αποτυπώνονται από νωρίς στην ταινία, η μετά 11-Σεπτεμβρίου πραγματικότητα επηρεάζει και την διάθεση των χαρακτήρων, οι οποίοι με τον έναν τρόπο ή τον άλλο αντιδρούν στην αβεβαιότητα, τον φόβο και την ανασφάλεια άλλοτε με θυμό και άλλοτε με απόγνωση, αλλά πάντα αποπροσανατολισμένοι από τις αλλαγές στην προγραμματισμένη μέχρι πρότινος πορεία της ζωής τους.

Οκτώβριος: Μπαμπούλας ΑΕ (Monsters, Inc., 2001)
Halloween, 31 Οκτώβρη. Συνήθης θεματολογία των θρίλερ η βραδιά του Halloween μόνο όμως μία ταινία κατάφερε να μπει στην ψυχοσύνθεση των τεράτων και να αντικρίσει την άλλη πλευρά του καθρέφτη, που τρομοκρατείται εξίσου με την παρουσία των ανθρώπων στην τερατοχώρα. Ο Μπαμπούλας ΑΕ, άλλο ένα βήμα στην συνεχώς ανοδική ποιοτική πορεία της Pixar, δίνει νότα διαφορετικότητας και.... οικουμενικότητας στην νοοτροπία του "Κέρασμα ή τρόμαγμα" με ξεκαρδιστικά αλλά και συγκινητικά αποτελέσματα που θα αλλάξει για πάντα την αντίληψη κάθε τέρατος για τους ανθρώπους. 

Νοέμβριος: Blade Runner (1982)
Λος Άντζελες, Νοέμβριος 2019 και το μέλλον σίγουρα δεν είναι όπως θα θέλαμε να το φανταζόμαστε. Έργο που δίχασε στην εποχή του και αντιμετώπισε την κατακραυγή κάποιων κριτικών που το θεώρησαν λίγο-πολύ εφετζίδικη απάτη, κατάφερε να μείνει στην ιστορία χρεώνοντας στην φιλμογραφία του Ηarrison Ford ακόμα έναν σημαντικό σταθμό και στον Ridley Scott ακόμη μία ταινία περηφάνιας (τι εννοείς ποια είναι η άλλη;) γεμάτη αλληγορίες και αργό αλλά αριστοτεχνικό στήσιμο του δυστοπικού σύμπαντος και της όλης ιστορίας. Έξτρα πόντοι awesomeness στον Rutger Hauer του cast. Κανένα Remember, remember, the fifth of November

Δεκέμβριος: Μια υπέροχη ζωή (It's a wonderful life, 1947)
H απόλυτη αμιγώς χριστουγεννιάτικη ταινία. O Frank Capra δημιουργεί αυτό που πολλοί προσπάθησαν σε πολλές παραλλαγές στην πορεία αλλά ποτέ δεν κατάφεραν με τόση επιτυχία. Ένας αποτυχημένος άνδρας θέλει να αυτοκτονήσει αλλά ένας άγγελος του δείχνει πώς θα ήταν η ζωή αυτών που αγαπούσε αν όντως εκείνος δεν υπήρχε ποτέ. Μελαγχολικό, γλυκό και στην τελική απέραντα αισιόδοξο, το It's a Wonderful Life είναι όλα όσα προσπαθεί να καταστρέψει ο Grinch (και δεν πρόκειται να το καταφέρει ποτέ) και όλα όσα χρειάζεται κάποιος για να αξιολογήσει την ίδια του την ζωή.

3 σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...