Θυμάσαι την ταινία όπου η μουτσούνα της Κέητι Χολμς έκλεψε άνετα την παράσταση; Από ότι φαίνεται, ο Nicolas Cage το πήρε πατριωτικά και προσέγγισε την Columbia, η οποία με την σειρά της ζήτησε από τους Mark Neveldine και Brian Taylor των Crank 1 και 2 να βοηθήσουν τον Nicholas στην κατάκτηση του τίτλου της "πιο avant garde γκριμάτσας από την εποχή που ξεχάσαμε τον Jim Carrey". Παραλείποντας τις βαρετές λεπτομέρειες, κάπως έτσι δημιουργήθηκε το Ghost Rider 2: Το πνεύμα της εκδίκησης, ή αλλιώς το project στο οποίο ο Nic κοντράρει στα ίσια την μουτσούνα της Κέητι, λόγω του αυταπόδεικτου ταλέντου του και της ανεπιτήδευτης ερμηνευτικής του προσέγγισης. Ας μιλήσουν οι εικόνες.
Πάντα.
Η ανακουφιστική στιγμή μετά την εκκένωση, εκεί ο ηθοποιός καλείται να μεταφέρει στο κοινό την πνευματική ικανοποίηση από την εξωτερίκευση της ενδότερων πιέσεων.
Ο δαιμονισμός από το πνεύμα του Λουτσιάνο Παβαρότι. (Να μια ωραία ιδέα για ταινία, μα όλα εγώ;)
Η ματιά της γοητείας, η ματιά του ανθρώπου που είναι σίγουρος για την επιτυχία του, η ματιά που επισφραγίζεται από τα αποφασιστικά σηκωμένα φρύδια και τις τεσσεράμισι -ΤΙ;!- ρυτίδες (μετά την δημοσίευση αυτού του κειμένου, φήμες λένε ότι κάποιος πλαστικός κάπου στην Καλιφόρνια απέκτησε πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο)
Το... εμ.... αααα... βλέμμα που.... εμ, να... δεν μπορείς να εξηγήσεις με λόγια.
Το κλάμα της Αλίκης Βουγιουκλάκη, την στιγμή που ως Μαρία της Σιωπής εξηγεί στο δικαστήριο απεγνωσμένα πως θέλει πίσω το παιδί της.
Το αγνό, ανόθευτο ύφος χαράς, εσωτερικής ευεξίας και υστερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου