Από το (500) Days of Summer στο Like Crazy. Η νέα γενιά των Love Stories.

Αγόρι αγαπά κορίτσι, κορίτσι αγαπά αγόρι, αγόρι παρεξηγεί κορίτσι, κορίτσι μένει μόνο με τα νεύρα του, αγόρι μετανοεί, κορίτσι παρεξηγεί με τη σειρά του, αγόρι πολεμά κι επιμένει σθεναρά και μετά από 231 ακόμα κύματα τελικά αγόρι κατακτά κορίτσι και ο έρωτάς τους επιζεί για πάντα στο κινηματογραφικό πάνθεον. Σωστά; Λάθος.

 

Μετά τις (500) μέρες με την Summer, οι κινηματογραφικοί έρωτες έγιναν αβέβαιοι, αμφίβολοι, η επικράτησή τους δυσκολότερη από ποτέ. Οι ψευδαισθήσεις της επιβαλλόμενης αιώνιας αγάπης κλονίστηκαν από τα θεμέλια και το δόγμα του Notebook απέκτησε αντίπαλο κίνημα, το οποίο υποστηρίζει μεν την δύναμη του έρωτα αλλά αναγνωρίζει ότι είναι και κάτι πολύ διαφορετικό από την αιώνια αγάπη.

H Summer και ο Tom ερωτεύθηκαν, πέρασαν 500 μέρες σε ένα συναισθηματικό (και από τα εντονότερα του είδους) rollercoaster για να καταλάβουν και οι δύο ότι, στην τελική, ο λόγος που δεν έμειναν μαζί ήταν γιατί αυτό που έζησαν δεν ήταν το κοσμοϊστορικό γεγονός του κόσμου αλλά πολλές ευχάριστες και παθιασμένες στιγμές που εξασφάλισαν μεν χαρούμενες αναμνήσεις αλλά όχι την επικράτηση της «αιώνιας και αληθινή αγάπης». Συμβαίνει. Και δεν είναι και κακό. Διότι όπως είπε και η Rachel της Chloe Moretz στον Tom “Just because she likes the same bizzaro crap you do doesn't mean she's your soul mate”.

Από τότε υπήρξε μια σειρά ταινιών που κατάφερε να απαλλαγεί από τις συμβάσεις του είδους και να εξερευνήσει πιο διεξοδικά την ουσία των πραγμάτων. Όχι, τα γεγονότα ή τις περιπέτειες που έπρεπε το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να ξεπεράσει, αλλά τις ίδιες τις έννοιες που έπρεπε να αντιμετωπίσει, να αναγνωρίσει και να κατακτήσει. Το (500) Days of Summer αποδομεί την έννοια του πεπρωμένου έρωτα τοποθετώντας συμβάσεις μυθικών διαστάσεων, όπως την ιδέα των αδερφών ψυχών, σε ρεαλιστικά πλαίσια. Το Blue Valentine εξερευνά τι συμβαίνει όταν το πάθος σβήσει και το παραμύθι δεν τελειώσει όταν πέσει παραπλανητικά αυλαία σ’ εκείνο το «κι έζησαν αυτοί καλά» παρά μένει επίπονα μέχρι το τέλος, ίσως, της διαδρομής. 

Το Submarine ψάχνει να βρει εκεί στο βάθος, κάτω από εκδηλώσεις και συμπεριφορές, τι διάολο πραγματικά ορίζει τις καταστάσεις με τον Oliver του, σαν ανθρώπινο σόναρ, να χρησιμοποιεί το δικό του υπο- και υπερ-ηχητικό φάσμα προσπαθώντας να διαγνώσει εκείνα τα στοιχεία που δεν διαφαίνονται και όμως είναι τόσο καθοριστικά στη δημιουργία του θεμελιώδους δομικού στοιχείου της κοινωνίας, του ζευγαριού κι εν συνεχεία της οικογένειας. Το Beginners εξερευνά τι είναι αυτό που δεν αφήνει τον παθόντα να ξεπεράσει το στάδιο του συναισθηματικού πρωτάρη και να βιώσει επιτέλους σοβαρά τα πράγματα το ‘60, το ’70, το 2000, πάντα.

Το Weekend τονίζει ότι η διάρκεια, η ένταση και η αξία του δεσμού δύο ανθρώπων δεν είναι πράγματα που πρέπει να συγχέονται και απογυμνώνει τους πρωταγωνιστές του στις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, ενώ το Like Crazy εξηγεί ότι κάποιες φορές, όσο κι αν είναι επιθυμητό, τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ένας έρωτας, όσο κι αν ξεπερνιούνται, παίρνουν μαζί αμετάκλητα κι ένα κομμάτι του. Το θέμα είναι αυτό που θα μείνει να είναι αρκετό για την συνέχεια.

Το ζευγάρι της ιστορίας πλέον παύει να έχει το πρωταγωνιστικό ρόλο και στο προσκήνιο μπαίνουν οι έννοιες που μέχρι τώρα δεν μπορούσαν να εμφανιστούν από το φτιασίδωμα του στερεοτυπικού love story. Η Anna της Melanie Laurent πλέον μπορεί ελεύθερα να παραδεχτεί: «You're worried you can't trust me because you don't know who I am. I get it; that makes sense to me» και ο Oliver του Ewan McGregor να συνειδητοποιήσει: «I've always wanted to have a phone call with somebody who doesn't talk.»  Κι ακόμη περισσότερο, η ερασιτέχνης συγγραφέας, επίσης Anna (Felicity Jones), του Like Crazy να επεξηγήσει ότι αυτό που κρύβεται ανάμεσα στην ιστορία είναι «the in-between bits; the gory bits of you, and the gory bits of me». Και αυτό είναι που κάνει την διαφορά.