Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

REVIEW True Grit: Η εκδίκηση στα χρόνια της Άγριας Δύσης


Οι Αδερφοί Κοέν επιστρέφουν στις κινηματογραφικές οθόνες με την πιο mainstream ταινία τους τα τελευταία χρόνια. Αυτό φυσικά δεν απαξιώνει τους εκκεντρικούς σκηνοθέτες αλλά τονίζει την ικανότητά τους να ελίσσονται ανάμεσα στα είδη προσφέροντας το καλύτερο από αυτά κάθε φορά.
 
Η ταινία αφορά την 14χρονη Μάττι Ρος (Hailee Steinfeld), της οποίας ο πατέρας δολοφονείται από έναν εργάτη του, τον Τομ Τσέινι (Josh Brolin). Αποφασισμένη να πάρει εκδίκηση για τον πατέρα της προσλαμβάνει τον γνωστό κυνηγό επικηρυγμένων Ρούστερ Κόγκμπερν (Jeff Bridges) αλλά στον δρόμο της εμφανίζεται ο Τεξανός Αστυνομικός ΛαΜπεφ (Matt Damon), ο οποίος θέλει να συλλάβει τον Τσέινι για λογαριασμό του και να τον παραδώσει στην πολιτεία του Τέξας, ώστε να τιμωρηθεί για τα εκεί εγκλήματά του.

Η ιστορία είναι όσο straight forward θα περίμενε κανείς από ένα western. Η γραμμική αφήγηση δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πειραματισμούς στους αδερφούς Κοέν, οι οποίοι εναλλακτικά διοχετεύουν όλο το χιούμορ και την σάτιρα στους διαλόγους μεταξύ των προβληματικών χαρακτήρων των πρωταγωνιστών. Το μαύρο χιούμορ είναι διάχυτο και αστείες στιγμές συνοδεύονται από ξαφνικά ξεσπάσματα βίας, αν και αξίζει να σημειωθεί ότι η βία στο Αληθινό Θράσος είναι σαφώς λιγότερη από όσα θα αναμενόταν με βάση τα προηγούμενα δείγματα της δουλειάς των Κοέν. Παρόλα αυτά είναι παρούσα είτε στο είναι των χαρακτήρων, είτε στα βιώματά τους, είτε στο περιβάλλον, είτε στην ατμόσφαιρα που πάντα κατέχει έναν απειλητικό τόνο.

Στον τομέα των ερμηνειών, Bridges και Brolin ερμηνεύουν και γίνονται απόλυτα οι χαρακτήρες τους ενώ ο Damon παραδίδει άλλη μια επαρκή ερμηνεία, χωρίς όμως να είναι ικανός να κλέψει την παράσταση από τους συναδέλφους του. Από την άλλη, η μικρή αποκάλυψη Hailee Steinfeld εντυπωσιάζει με την μεστότητα της ερμηνείας της και δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα μέσα από το 14χρονο εκδικητικό και ειλικρινές πλάσμα που καλείται να ερμηνεύσει.

Ειδική μνεία αξίζει να γίνει στην μουσική του Carter Burwell, ο οποίος σαμπλάρει αμερικανικές παραδοσιακές μελωδίες στο score του (γεγονός που οδήγησε στον αποκλεισμό του από την κατηγορία της πρωτότυπης μουσικής στα Όσκαρ, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Clint Mansell για τον Μαύρο Κύκνο). Είναι σπάνια περίπτωση για τους Κοέν να χρησιμοποιούν μουσική στα έργα τους σε τέτοιο βαθμό, καθώς στις προηγούμενες δουλειές τους η μουσική ήταν κατά κόρον απούσα.

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Ναι, φυσικά. Μια αγάπη στους Κοέν την έχω και δύσκολα με απογοητεύουν. Το Αληθινό Θράσος είναι παλιομοδίτικα δομημένο αλλά ποτέ δε δείχνει ξεπερασμένο και προσφέρει δυο ώρες αυθεντικής κινηματογραφικής διασκέδασης. Τέσσερα (από πέντε) βλοσυρά αστέρια. 

3 σχόλια:

  1. Πολύ ωραία η κριτική σου. Σίγουρα θα είναι μια ταινία που θα πάω να δω (ελπίζω μέσα στο ΣΚ). Αλήθεια γιατι τα λυπημένα αστεράκια;; :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είναι λυπημένα, είναι σκληρά καρύδια όπως οι καουμπόηδες :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...