Πέρυσι από την Αυστραλία εμφανίστηκε στα διεθνή κινηματογραφικά δρώμενα το Animal Kingdom, φέτος το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Justin Kurzel, Snowtown, που δημιούργησε έντονες αντιδράσεις στην προβολή του στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, λόγω των βίαιων σκηνών που περιείχε. Και οι δύο ταινίες ασχολούνται ουσιαστικά με έναν έφηβο, ο οποίος μπλέκει σε έναν κόσμο μηδενιστικό, επικίνδυνο και χωρίς συναισθήματα, με κανόνες όπως της ζούγκλας και της επιβίωσης του ισχυρότερου, ενός κόσμου όπου το ένστικτο είναι η κινητήριος δύναμη.
Όταν ο δεκαεξάχρονος Jaime (Lucas Pittaway) και τα αδέρφια του γίνονται στόχος του παιδόφιλου της γειτονιάς, η τοπική κοινότητα σοκάρεται και αποφασίζει να πάρει στα χέρια της την διαφύλαξη της ακεραιότητας των σπιτιών της. Παράλληλα, ο Jaime αρχίζει να δημιουργεί δεσμούς πατέρα-γιου με την ηγετική φιγούρα της ομάδας, τον John Bunting (Daniel Henshall), κάτι που σίγουρα δεν είναι για καλό, καθώς ο τελευταίος έμεινε στην ιστορία ως ο πιο διαβόητος serial killer στην ιστορία της Αυστραλίας.
Αυτό που είναι τρομακτικό στην ταινία του Kurzel δεν είναι οι σκηνές γραφικής βίας, που πλέον ο τακτικός σινεφίλ θεωρώ ότι έχει αποδεχτεί και συνηθίσει στον κινηματογραφικό κόσμο, αλλά η έντονη ψυχολογική βία που ασκείται και που πλησιάζει σχεδόν επίπεδα Haneke. Κατά στιγμές είναι σχεδόν ασφυκτική, δημιουργώντας μία αίσθηση πανικού και κινδύνου, πίσω από την φαινομενική ηρεμία. Επίσης, οι εκρήξεις βίας ανά στιγμές, και η απουσία απεικόνισης άλλων συμβάντων (που επιλέγεται να γίνουν off-screen) δημιουργεί μία συνεχή αίσθηση αβεβαιότητας που συμβάλλει τα μέγιστα στην ικανότητα της ταινίας να προκαλεί άβολη αίσθηση στον θεατή. Θα έλεγε κανείς ότι η απόφαση του σκηνοθέτη να κινηματογραφήσει την ιστορία του χειρότερου serial killer της Αυστραλίας τόσο ανορθόδοξα, χωρίς κουβάδες αίματος ή σπλατερικές εξτραβαγκάνζες, τον δικαιώνει απόλυτα.
Pittaway και Henshall δημιουργούν ένα πολύ ταιριαστό δίδυμο επί της οθόνης, ο μεν με το συνεχές βλέμμα της αναζήτησης και ο δε με την αποφασιστικότητα και την πυγμή ενός ανθρώπου που πιστεύει ότι έχει δίκιο και κάνει το σωστό. Και παλεύει γι' αυτό. Καλοί και κακοί δεν υπάρχουν, το ηθικό γκρίζο απλώνεται παντού και το τέλος δεν πρόκειται να έρθει αν οι καταστάσεις δεν φτάσουν αναπόφευκτα στα άκρα.
Σε τελική ανάλυση, με την ψυχρή απεικόνιση των σοκαριστικών γεγονότων, ο Kurzel δημιουργεί μια ταινία που σίγουρα προκαλεί τις αισθήσεις και τις αντοχές του θεατή αλλά παραμένει στην μνήμη του αρκετά μετά το τέλος της. Δεν περιέχει φτηνά σοκ, δεν τον κοροϊδεύει με ξεπερασμένα κόλπα και τεχνικές. Είναι καλός διεθνής κινηματογράφος πάνω στον πραγματικό τρόμο της ανθρώπινης φύσης. Γιατί το Snowtown είναι παντού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου