Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Movie Review: The Mermaid (美人鱼) του Stephen Chow

To "The Mermaid" του Stephen Chow είναι ένα οικολογικό manifesto. Επίσης, είναι ένα απόλυτα αποτελεσματικό rom com όπου δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι (ή και όχι) ερωτεύονται μεταξύ τους. Επιπλέον, είναι ένα φιλμ που δε διστάζει να αφιερώσει χρόνο σε slapstick στιγμιότυπα, ούτε και να σοβαρέψει απότομα εκτινάσσοντας τον κίνδυνο που βαραίνει τους ήρωές του στα ύψη. Το "The Mermaid" είναι μία ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά όσο επιχειρεί να πει μερικά πολύ σοβαρά πράγματα. Διάολε, δεν διστάζει ακόμα και να ενσωματώσει μερικά μιούζικαλ στιγμιότυπα στον ιστό της όσο βουτάει σταδιακά στο απόλυτο δράμα για να αναδυθεί και πάλι από τους βυθούς τελείως αλλαγμένο. Το "The Mermaid" αψηφά τα είδη αρνούμενο να καταταχτεί κάπου καθοριστικά και ταυτόχρονα παίζει σύμφωνα με όλους τους σωστούς κανόνες. Για την ακρίβεια, είναι με σχεδόν απόλυτη σιγουριά η καλύτερη γοργονοοικολογικοslapstickdramedyromcom-μιουζικαλπεριπέτεια που πρόκειται να δεις ποτέ. 


Στο φιλμ, η Shan (η ιδιοφυώς επονομαζόμενη ηθοποιός Jelly Lin) είναι μια γοργόνα που ζει με τους υπόλοιπους γοργόνους και τα ζώα της θάλασσας στον Πράσινο Κόλπο, ένα υδάτινο πάρκο ειδυλλιακής ομορφιάς και επομένως υψηλής εμπορικής αξίας, ώσπου ένας playboy επιχειρηματίας, ο ειδεχθής Liu Xuan, αποφασίζει να αγοράσει την περιοχή για τα δικά του σχέδια. Για να ερημώσει την περιοχή από την τοπική πανίδα, χρησιμοποιεί ένα όπλο υπερήχων, το οποίο ουσιαστικά αποδεκατίζει τον γοργονοπληθυσμό και αφήνει τους επιζήσαντες σοβαρά τραυματισμένους. Αυτό φυσικά, η Shan δεν πρόκειται να αφήσει να περάσει ατιμώρητο. Ή μήπως όχι;

Η ταινία άνοιξε ανήμερα της Κινέζικης πρωτοχρονιάς στην Κίνα, σπάζοντας το ρεκόρ εισπράξεων πρώτης μέρας κυκλοφορίας στην κινηματογραφική ιστορία της χώρας (ρεκόρ που μέχρι τώρα κατείχε το εξίσου πρόσφατο "Monster Hunt", το οποίο είναι μια ιστορία για κάποια άλλη μέρα - ας περιοριστούμε στον χαρακτηρισμό "πρωτότυπη βλακεία με καρδούλες και ψυχούλα"), και αποτέλεσε ακαριαία ένα ασυνήθιστο φαινόμενο oriental pop κουλτούρας, με sold out προβολές στην Αμερική και μια ξαφνική φήμη που άρχισε να γίνεται σταδιακά παγκόσμια. Θα μπορούσε άραγε αυτή να είναι η ταινία που θα φέρει στο προσκήνιο τον εμπορικό, κινέζικο κινηματογράφο; Αξίζει να σημειωθεί ότι κανείς δυτικός θεατής δεν είναι ουσιαστικά προετοιμασμένος για αυτό το σινεμά, το οποίο αρνείται να ακολουθήσει την δυτική πεπατημένη και τους mainstream όρους, όσο "μαζικό θέαμα" κι αν χαρακτηρίζεται στην χώρα του. Ακόμα και ο arthouse κινηματογράφος της περιοχής είναι συντονισμένος με το παγκόσμιο σινεμά. Το "The Mermaid" όμως είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση.

Γιατί όλη αυτή η ξαφνική εναλλαγή των ειδών, η μεταφορά από το δράμα στην κωμωδία και αντίστροφα, τα φτηνά οπτικά εφέ και η ρομαντική αφέλεια των ηρώων του, ο έντονος διδακτισμός και η ηθική γραμμή της ιστορίας, όπως και οι ίδιοι οι ήρωες που αρνούνται να καταταχτούν de facto σε καλούς ή κακούς, όλα αυτά τα στοιχεία αψηφούν όλες της σταθερές στις οποίες έχει μάθει να στηρίζεται ο δυτικός θεατής. Το "The Mermaid" ανάμεσα σε μια αποστολή δολοφονίας, καταφέρνει να χωρέσει ένα γνήσιο, cheesy ρομάντζο. Σε μια σκηνή εκτέλεσης, καταφέρνει να ενσωματώσει μια ξεκαρδιστική pop χορογραφία κάτω από το τραπέζι. Σε μία κωμική σκηνή, καταφέρνει να βγάλει γέλιο από τον ουσιαστικό διαμελισμό ενός χαρακτήρα. Εκεί που νομίζεις ότι έχει φτάσει στο όριο ενός αστείου, σπρώχνει παραπέρα από το προφανές και το καθιστά απόλυτα "φυσιολογικό". Τα πάντα είναι αστεία και σοβαρά ταυτόχρονα και, κατά μία έννοια, βγάζουν απόλυτο νόημα. Στο σύμπαν του Stephen Chow όλα αλληλοσυμπληρώνονται. Και ούτε ένα δευτερόλεπτο της ταινίας δεν πρέπει να πάει και δεν πηγαίνει τελικά χαμένο.

Αυτό οδηγεί σε μια εμπειρία τουλάχιστον πρωτόγνωρη. Τόσο πρωτόγνωρη που ουσιαστικά δεν σου επιτρέπει να αναγνωρίσεις τα μειονεκτήματα της ταινίας, όσο το φιλμ σε βομβαρδίζει με ιδέες που φαινομενικά δείχνουν τόσο αταίριαστες μεταξύ τους. Αναπόφευκτα πολλές από αυτές παραμένουν ελλιπώς αναπτυγμένες και άλλες καταλήγουν να διαρκούν περισσότερο από όσο θα έπρεπε, όμως, ούτε στιγμή δεν έχεις την πολυτέλεια να νιώσεις βαρεμάρα. Οι ερμηνείες κατά στιγμές είναι κωμικές, το δράμα ακούσια αστείο, τα οπτικά εφέ περισσότερο φιλόδοξα από όσο ίσως τους επιτρέπει ο προϋπολογισμός και, όμως, στην τελική, όλα αυτά χαρακτηρίζουν την ίδια την προσωπικότητα ενός τολμηρού, αυθάδικου φιλμ που φαίνεται να αναδομεί ένα ολόκληρο genre φτιαγμένο από επιμέρους ανεξάρτητα στοιχεία. Στην Κίνα, ίσως αυτό να είναι η πεπατημένη. Όμως, αυτή η προκλητική περιφρόνηση για κάθε δυτικό στερεότυπο καταλήγει τελικά απόλυτα αναζωογονητική, όσο τρομακτική κι αν φαίνεται στην αρχή.

Το "The Mermaid" είναι ουσιαστικά η ταινία που σου ανοίγει την πόρτα για ένα σινεμά που αγνοούσες και θα έπρεπε να ξέρεις, χρησιμοποιώντας μία κινηματογραφική γλώσσα που φαντάζει γνώριμη αλλά χρησιμοποιείται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Είναι ένα φιλμ που αδικείται όταν αντιμετωπίζεται κριτικά, γιατί στόχο έχει να επιτεθεί στις αισθήσεις και όχι στην λογική σου. Είναι ένα σοβαρό οικολογικό μανιφέστο καμουφλαρισμένο πίσω από την αφέλεια μιας cheesy εμπορικής ταινίας. Έχει ωστόσο την τόλμη να πάρει στα σοβαρά το όραμά του, να το εξερευνήσει, να προτείνει λύση και να δει πέρα από αυτό, χωρίς να κρίνει αυστηρά τους ήρωές του και έχοντας την διάθεση να τους κατανοήσει πέρα από τις πράξεις τους. Ίσως είναι το πιο γενναίο, απολαυστικό, γεμάτο ελαττώματα φιλμ που έχω δει τελευταία. Και για αυτό αλλά και την νέα κινηματογραφική γλώσσα που προτείνει αξίζει να ανακαλυφθεί από το παγκόσμιο κοινό. Άραγε, ποιος θα ήταν τόσο τολμηρός ώστε να το φέρει στην Ελλάδα; (3*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...