Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

The Dark Knight Rises Review και το τέλος μιας ολόκληρης τριλογίας


Αυτό που κατάφερε ο Christopher Nolan με τους τρεις Batmen δεν είναι μικρή υπόθεση. Ανέλαβε ένα παρηκμασμένο franchise στην χειρότερη στιγμή του, επιχείρησε να προσδώσει έναν αέρα αληθοφάνειας και σοβαρότητας (ακόμα περισσότερο από ότι ο Bryan Singer των X-Men) σε ένα καθαρά φανταστικό σκηνικό και, το δυσκολότερο από όλα, επεδίωξε να αναβιώσει την πίστη του κοινού στους ήρωες της DC, την στιγμή που η Marvel φαινόταν να έχει την μια επιτυχία μετά την άλλη. Και ανάμεσα σε όλα αυτά, κατάφερε να μην εξαφανιστεί ως δημιουργός και οραματιστής ανάμεσα στις επιταγές ενός στούντιο.

Η προσπάθεια δούλεψε πολύ καλά στο Batman Begins, όπου είχαμε ένα ικανοποιητικό και συνοπτικό origin story, ένα πλήρες character arc που σαν βασική θεματική είχε τον φόβο ως σύμβολο και κίνητρο ταυτόχρονα, την δημιουργία μιας ολόκληρης πόλης και της αποδόμησής της και σε γενικές γραμμές την δημιουργία του ιδεολογικού πλαισίου στο οποίο ο Nolan θα επέστρεφε και στα επόμενα επεισόδια της ιστορίας του. Στο Dark Knight τα πάντα ανέβηκαν επίπεδο. Η δομή απέκτησε μεγαλύτερη συνοχή θυμίζοντας την ανάπτυξη ενός graphic novel παρά αυτή των μικρότερων αλληλένδετων συνεχόμενων ιστοριών μιας ongoing σειράς, η θεματική ξέφυγε από τον φόβο και αγκάλιασε την έννοια του χάους και η ερμηνευτική προσέγγιση του Heath Ledger ως Joker αποδείχτηκε ικανή για να τον καταγράψει για πάντα στα (τραγικά) βιβλία της ιστορίας. Οι προσδοκίες για το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας πλέον είχαν διογκωθεί επικίνδυνα αλλά, όπως ήδη είπαμε, ο Nolan τελικά αναδεικνύεται θριαμβευτής.


Το Dark Knight Rises βρίσκει τον Bruce Wayne (Christian Bale) οχτώ χρόνια μετά, απομονωμένο και αποκομμένο από τον κόσμο στην ασφάλεια της έπαυλής του, σε ένα Gotham που δεν χρειάζεται τον Batman λόγω του νόμου του (νεκρού πια) Harvey Dent, που έχει αποδώσει τα μέγιστα στην καταπολέμηση του εγκλήματος. Όταν, όμως, κάνει την εμφάνισή του ο μυστηριώδης Bane (Tom Hardy), επιβλητικός σωματικά και τρομακτικά πανούργος στην κατάστρωση των σχεδίων του, ο Batman θα αναγκαστεί να ξαναφορέσει την κάπα, χωρίς όμως να γνωρίζει ότι αυτή τη φορά, ο εχθρός ίσως είναι πραγματικά ανίκητος. Παράλληλα, στο προσκήνιο κάνει την εμφάνισή της η γοητευτική αλλά θανάσιμη λωποδύτης Selina Kyle (Anne Hathaway) (not your typical cat-woman, θα έλεγα), έχοντας την προσωπική της ατζέντα που θα την φέρει στο δρόμο του μασκοφόρου αγωνιστή και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς όσο το σχέδιο του Bane εξελίσσεται, τόσο περισσότεροι παίκτες αναγκάζονται να συμμετέχουν στο παιχνίδι.


Η ιστορία του Dark Knight Rises χωρίς υπερβολή είναι η πιο φιλόδοξη bat ιστορία που έχει υπάρξει ποτέ. Ξεφεύγει από τον ίδιο τον Batman, δεν είναι η προσωπική ιστορία εκδίκησης ενός ανθρώπου ή το βίτσιο κάποιου για ικανοποίηση της ανάγκης για περιπέτεια. Είναι η ιστορία μιας ολόκληρης πόλης που αγκαλιάζει την θεματική των προηγούμενων ταινιών, ξεπερνά τον φόβο και το χάος και καταλήγει στον πόνο. Ίσως η ταινία θα έπρεπε να ονομάζεται "Gotham" όπως μαρτυρούσαν και οι πρώτες φήμες κατά την ανάπτυξη της παραγωγής. Η αποτύπωση της πόλης είναι νοσηρή, μηδενιστική και απόλυτα σκοτεινή. Το Gotham είναι ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής, ο αφανής χαρακτήρας που επηρεάζει τους ανθρώπους που κινούν την δράση στην τοπογραφία του και ο ουσιαστικός ήρωας που πρέπει να επιβιώσει, κάτι το οποίο γίνεται ιδιαίτερα προφανές στην τρίτη ώρα της ταινίας.


Ο Nolan καταφέρνει να ενορχηστρώσει την δράση με σαφήνεια, αποφεύγοντας τα θολά πλάνα και τα ασαφή καδραρίσματα. Επίσης, ρισκάρει και τολμάει να κάνει αντισυμβατικές επιλογές στην δομή της ταινίας, χτίζει την αφήγηση σε πολλαπλές παράλληλες ιστορίες, και όμως στο φινάλε καταφέρνει να τα επαναφέρει όλα σε κοινό δρόμο, καταλήγοντας σε μια κορύφωση αντάξια της προσμονής επτά χρόνων. Δυστυχώς, το μεγάλο του ελάττωμα από τις προηγούμενες ταινίες, δηλαδή η ανάγκη υπερβολικής εξήγησης των πραγμάτων και της ψυχολογίας των χαρακτήρων με λόγια, κάνει και σε αυτή την ταινία αισθητή την παρουσία του, γεγονός, όμως, που δεν καταφέρνει να καταστρέψει το τελικό αποτέλεσμα, λόγω την μεγάλης ικανότητας του Nolan να επικεντρώνεται στην δύναμη των εικόνων, που εξάλλου είναι και το μεγαλύτερό του χάρισμα.


Σύμμαχός του σε όλο το εγχείρημα αποδεικνύεται το ιδανικό, για άλλη μια φορά, casting. Απόλυτα ανατριχιαστικός και επιβλητικός ο Bane του Tom Hardy, σοφά δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Joker του Heath Ledger, ακριβώς γιατί είναι κάτι τελείως διαφορετικό από εκείνον, με αντίστοιχο όμως villain δυναμικό, που κλιμακώνεται διαρκώς. Τόσο η ογκώδης παρουσία του, όσο και η παραμορφωμένη από την μάσκα, απειλητική αλλά και ταυτόχρονα ειρωνικά χιουμοριστική φωνή, συμβάλλουν στην δημιουργία μιας περσόνας που εκπληρώνει το δυναμικό της αλλά και την κομιξική της ιστορία. Ανάλογα, η Selina Kyle της Anne Hathaway δεν θυμίζει σε τίποτα Michelle Pfeiffer, είναι ερωτική, είναι δυναμική, είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας που από την αρχή δείχνει ότι δεν χρειάζεται να μπει καν σε διαδικασία σύγκρισης, μακριά από στερεότυπα και πεπατημένες προσεγγίσεις. Οι Joseph Gordon-Levitt και Marion Cotilliard, απόφοιτοι της inception σχολής, δένουν αρμονικά με το υπόλοιπο cast (Gary Oldman, Morgan Freeman), που επιστρέφει να ολοκληρώσει την τριλογία με τη δύναμη που της αξίζει. Μοναδική παραφωνία η παρουσία του Michael Cain, ο οποίος κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί αλλά πέφτει θύμα του κακογραμμένου ρόλου του, που μόνο στόχο έχει να είναι το ηθικό αντίβαρο του Bruce Wayne πέφτοντας σε αντιφάσεις τόσο σε σχέση με τα προηγούμενα μέρη της σειράς όσο και μέσα στην ίδια την ταινία.


Συνοπτικά, όμως, το κλείσιμο της τριλογίας παραμένει ικανοποιητικά επικό, μεγαλεπίβολο και πλούσιο σε θέαμα και συναίσθημα, ολοκληρώνοντας την πρώτη ουσιαστικά υπερ-ηρωική τριλογία με πλήρη συνοχή, εξέλιξη και συναίσθηση του τέλους με επιτυχία. Δύσκολη η θέση του επόμενου που θα κληθεί να ασχοληθεί σκηνοθετικά με τον Batman στο οποιοδήποτε μέλλον αλλά θα έχει ενδιαφέρον να φανεί αν θα ανταποκριθεί στην πρόκληση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...