Γιαπωνέζος δημοσιογράφος που εξερευνά το μεταφυσικό δημιουργεί ντοκιμαντέρ που φαινομενικά ασχολείται με ασύνδετες ιστορίες σχετικές με μία τοπική κατάρα για να συνειδητοποιήσει στην πορεία ότι η απειλή δεν είναι τόσο τυχαία τελικά. Η ταινία είναι ουσιαστικά το μονταρισμένο ντοκιμαντέρ του δημιουργού, ο οποίος εξαφανίστηκε λίγο μετά την ολοκλήρωση του post-production του ντοκιμαντέρ. Ναι, θεωρητικά την ιστορία την έχουμε ξαναδεί αμέτρητες φορές. Κι όμως, ο Kôji Shiraishi δημιουργεί κάτι που ξεπερνά παραδειγματικά όλες τις μετριότητες του είδους. Και είναι καλύτερο κι από το Blair Witch Project.
Από τότε που το Blair Witch Project ανατάραξε τα κινηματογραφικά νερά με την πρωτότυπη ιδέα του, το mockumentary παρουσίασε κυρίως μέτριες ταινίες, οι οποίες το χρησιμοποίησαν απλά ως αυτοσκοπό, χωρίς να αξιοποιούν τις δυνατότητες του είδους και παρουσιάζοντας επαναλαμβανόμενες καταστάσεις χωρίς πρωτοτυπία και όραμα. Μέσα σε όλη αυτή την μετριότητα ωστόσο υπάρχουν λίγες ταινίες που κατάφεραν να ξεπεράσουν τις συμβάσεις του είδους και να παρουσιάσουν κάτι πραγματικά δημιουργικό, όπως το περσινό Trollhunter και, φυσικά, το ακόμη παλαιότερο Noroi (2005), τα οποία τελείως ειρωνικά δεν είναι αμερικανικής προέλευσης, παρόλο που όλο αυτό το κίνημα ξεκίνησε από Αμερικανούς δημιουργούς.
Αυτό που κάνει καλά το Noroi είναι ότι δημιουργεί ατμόσφαιρα χωρίς να καταφεύγει σε φτηνό τρόμο. Δεν προσπαθεί να κάνει τον θεατή να πεταχτεί από τον καναπέ του αλλά να βυθιστεί σταδιακά μέσα του, αρχίζοντας να κοιτά ανήσυχα γύρω του. Δε χρησιμοποιεί παρωχημένα τεχνάσματα για να δημιουργήσει την ένταση αλλά καδράρει τα πάντα τόσο ψυχρά και απόμακρα που ο ίδιος ο θεατής ανακαλύπτει μόνος του την πηγή της ανησυχίας μέσα στο κινηματογραφικό καρέ. Παρόλο που φαινομενικά έχει αποσπασματική δομή, καταφέρνει να έχει ισχυρό αφηγηματικό ιστό και να δημιουργεί ειλικρινές ενδιαφέρον για τους πρωταγωνιστές, όπως εξάλλου θα έκανε και ένα πραγματικό ντοκιμαντέρ, χτίζοντας σταδιακά μια απειλή που φαντάζει απόκοσμη, ανίκητη και πραγματική.
Ακόμα και οι ερμηνείες διατηρούν τη φυσικότητα που χρειάζεται, χωρίς να μοιάζουν επιτηδευμένες ή "φυσικά στημένες". Όλο το υλικό του Noroi μοιάζει να προέρχεται όντως από την πραγματική ζωή, από τους καθημερινούς ανθρώπους που χωρίς να το επιθυμούν μπλέκουν με το φολκλόρ του τρόμου. Είναι κρίμα που ο Shiraishi δεν έχει παρουσιάσει κάτι άλλο τόσο αξιόλογο στην φιλμογραφία του, γιατί το Noroi δείχνει σκηνοθέτη που έχει αίσθηση του ρυθμού και ικανότητα να δημιουργεί genre ταινία ξεπερνώντας όμως τους περιορισμούς και τις συμβάσεις του είδους. Εναλλακτικό j-horror σε συσκευασία mockumentary. Ποιος θα το περίμενε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου